Βασ. Αναστασόπουλος

Η υπόθεση της δολοφονίας των δύο νεαρών body builders έχει όλα εκείνα τα συστατικά που, αν μπουν στο "μίξερ", μπορούν να δώσουν ένα υλικό ικανό να τροφοδοτήσει από πρωτοσέλιδα μέχρι και... σενάρια για κινηματογραφική ταινία.

Το μείγμα ωστόσο γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο και "εκρηκτικό", εάν προστεθούν σε αυτό και οι ενδεχόμενες πολιτικές-ιδεολογικές πεποιθήσεις των δύο νεκρών. Ήταν ναζί, ήταν φασίστες, ήταν "χρυσαύγουλα"; Αυτό ενδιαφέρει πιο πολύ, εκεί εστιάζει ο αχόρταγος φωτογραφικός φακός και η αδημονούσα κοινή γνώμη. Όχι στο αν είχαν πάρει το "στραβό" το δρόμο, εάν παρανομούσαν και εάν οι δολοφόνοι τους προέρχονταν επίσης από το "βρώμικο" κόσμο των γυμναστηρίων, όπου ο αθλητισμός και η σωματική υγεία πάνε χέρι-χέρι με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών.

Προσωπικά, αυτό με ενδιαφέρει να μάθω. Πόσο και πού έχουν απλώσει τα "πλοκάμια" τους οι συμμορίες που διακινούν αναβολικά, πόσο κινδυνεύει από αυτές ένα παιδί που επιλέγει να πέσει στα δίχτυα τους ή, ακόμα περισσότερο, εκείνο το παιδί που θα προτιμήσει να απέχει. Αντίθετα, δεν με απασχολεί καθόλου εάν οι νεκροί ήταν "φασίστες", "εθνικιστές", "χρυσαυγίτες" ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... Σε περίπτωση που δεν το έχετε παρατηρήσει, έχουμε φύγει πια πολύ μακριά από τις εποχές που άνθρωποι διώκονταν και έχαναν ακόμα και τη ζωή τους λόγω... πολιτικών φρονημάτων -ή κάνω λάθος;

Ο δρόμος από το "νεκρός φασίστας" και το "δολοφονηθείς αντιφασίστας" μέχρι το "νεκρός ΠΑΣΟΚος" ή το "αποθανών Συριζαίος", για παράδειγμα, είναι πολύ μικρός και μπορούμε εύκολα να τον διανύσουμε. Αυτό θέλουμε, όμως; Μια κοινωνία που θα επιχαίρει για τους θανάτους όσων το "άξιζαν", κρίνοντας βάσει των πολιτικών τους πεποιθήσεων; Πού θα διαχωρίζει τον παράδεισο από την κόλαση, με βάση την... ψήφο του εκάστοτε νεκρού; Και έναν "ξύλινο" πολιτικό λόγο, που θα υιοθετεί αυτές ακριβώς τις απόψεις, επειδή έγιναν... μόδα;

Ο Παύλος Φύσσας ήταν ένας ράπερ που δολοφονήθηκε για τους αντιφασιστικούς του στίχους. Ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης ήταν δυο παιδιά που έπεσαν νεκρά, επειδή φρουρούσαν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Ήρθε μάλλον η ώρα να κλείσουμε το "φάκελό" τους, ελπίζοντας πως θα είναι οι τελευταίοι θάνατοι λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, κομματικών αποχρώσεων ή ακόμα και ιδεολογικών φρονημάτων -για όσους σέβονται και τιμούν ακόμα την όποια ιδεολογία.

Οι νεκροί είναι άνθρωποι. Οι νεκροί είναι παιδιά. Έχουν ονόματα, ηλικίες, ύψος, βάρος, χρώμα ματιών και μαλλιών... Δεν φέρουν πάνω τους καμία κομματική ταυτότητα, καμία πολιτική "ταμπέλα". Ας τους αφήσουμε λοιπόν στην ησυχία τους, πριν γίνουμε χειρότερα κτήνη και από τους δολοφόνους τους -όσο κι αν κάποιοι "διψούν" ακριβώς γι' αυτό.