Βασ. Αναστασόπουλος

Συνεχάρη τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο για την έξοδο στις αγορές, επαίνεσε τους Έλληνες για τις θυσίες και την υπομονή τους, εξέφρασε ικανοποίηση για τις μεταρρυθμίσεις που ήδη υλοποιούνται και ελπίδα για εκείνες που μέλλει να πραγματωθούν, διαπίστωσε ότι η Αθήνα τήρησε τις δεσμεύσεις της και, κατόπιν αυτών, υπογράμμισε ότι το Βερολίνο θα συνεχίσει να μας στηρίζει και να μας βοηθά. Μία αποστροφή του λόγου της, ωστόσο, όταν κλήθηκε να απαντήσει σε δημοσιογραφική ερώτηση, «έκρυβε» την είδηση. «Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν λέει απολύτως τίποτα στον άνεργο» είπε, παραδεχόμενη μια αλήθεια που συναντά ευρεία αποδοχή και που συνιστά μία από τις βασικές αντιπολιτευτικές «κορώνες» του ΣΥΡΙΖΑ, στην πολεμική που αναπτύσσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά της εξόδου στις αγορές και της επιτεύξης πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο επιμένει να αντιμετωπίζει ως «λογιστικό τρικ». Προσδέθηκε, άραγε, έτσι ξαφνικά, η καγκελάριος Μέρκελ στο «άρμα» του Αλέξη Τσίπρα;

Θα μπορούσε κανείς να πει πως «ναι, όντως αυτό συνέβη». Η Γερμανίδα καγκελάριος εξέφρασε μία βαθιά αντιμνημονιακή άποψη, που έχει γίνει «σημαία» της Κουμουνδούρου, την ώρα που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριπτε ως «στημένη και επικίνδυνη» την έξοδο στις αγορές. Έφτανε, δε, η αξιωματική αντιπολίτευση, στο σημείο να επιχειρηματολογεί, τονίζοντας ότι ο δανεισμός της χώρας από τους Ευρωπαίους ταγούς είναι σαφώς προτιμητέος σε σχέση με το δανεισμό από τις αγορές, επειδή οι εταίροι μας, μας δανείζουν με χαμηλότερο επιτόκιο. Οποία αντίφασις, δηλαδή, να προκρίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το δανεισμό που προβλεπόταν ρητά και κατηγορηματικά από το Μνημόνιο -μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψει η χώρα στις αγορές-, από το δανεισμό που επιτυγχάνεται μέσω της αγοράς ομολόγων. Έγινε, αίφνης, ο Τσίπρας μνημονιακός;

Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο, φυσικά. Δεν ανέβηκε «στα κάγκελα» η Μέρκελ, προκειμένου να ζητήσει περισσότερες θέσεις εργασίας για τους νέους και να αποδομήσει το «success story» της εξόδου στις αγορές, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση προσχώρησε αιφνιδίως στις τάξεις των μνημονιακών.

Προκειμένου να προσελκύσουν, όμως, όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους στις ευρωεκλογές, τόσο η Μέρκελ και ο Σαμαράς, όσο και ο Τσίπρας, θα αφήσουν στην άκρη την επίκληση της ψυχρής λογικής και της τεκμηριωμένης επιχειρηματολογίας και θα φροντίσουν να «χαϊδέψουν τ' αυτιά» του ακροατηρίου, ν' απευθυνθούν στο θυμικό των Ευρωπαίων εκλογέων. Οι μεν, θέλουν να παραμείνουν υποταγμένοι οι λαοί του ευρώ στα συμφέροντα της Γερμανίας και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι δε, επιθυμούν μια ενωμένη Ευρώπη δίχως διακρίσεις μεταξύ Νότου και Βορρά, που θα ισορροπεί ακριβοδίκαια ανάμεσα στις ανάγκες της αγοράς και στα δικαιώματα των λαών. Πού συναντώνται αυτοί οι δύο πόλοι; Στο ότι κανείς τους δεν επιθυμεί τη διάλυση της ευρωζώνης και την περιχαράκωση κάθε κράτους - μέλους της στα στενά σύνορά του. Ό,τι δηλαδή πρεσβεύει ο τρίτος πόλος: αυτός των ευρωσκεπτικιστών.

Εξ ου και η επιχειρηματολογία τους, συχνά-πυκνά, είναι κοινή, όσο και αν η όποια «ιδεολογική» τους τοποθέτηση, τους φέρνει ενώπιος ενωπίω. Ο άλλος δρόμος, που θέλουν να αποφύγουν, είναι αυτός του Νάιτζελ Φάρατζ και της Μαρίν Λε Πεν: ο τερματισμός της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, ο κατακερματισμός της ίδιας της ΕΕ.
 
Αντέχουν η Μέρκελ, ο Σαμαράς και ο Τσίπρας να επωμιστούν ένα τέτοιο βάρος, αν ηττηθεί κάθε συστημική δύναμη στις ευρωεκλογές; Σαφώς όχι. Γι' αυτό και, αν δεν υπήρχε ένα «success story», θα έπρεπε να το... επινοήσουν, φροντίζοντας παράλληλα να φυλάξουν και μερικά λόγια... παρηγοριάς για τους ανέργους και τους αδύναμους, που δεν καταλαβαίνουν από οικονομικούς δείκτες, εάν δεν δουν το «χρώμα του χρήματος» στο δικό τους πορτοφόλι...