Δημήτρης Δανίκας

Επειδή    χτες η μέρα  της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Επειδή επιστρέφουμε ολοταχώς   στα  κάτεργα  εργασίας και στις  μεσαιωνικές  συνθήκες  σκοταδισμού και  εκμετάλλευσης. Και  επειδή  παρά   τις τεράστιες  προόδους της Επιστήμης,  η Ανθρωπότητα  εξακολουθεί να  πορεύεται με  το κεφάλι  κάτω και  τα πόδια   ψηλά. Για  όλους αυτούς  τους λόγους και  πολλούς περισσότερους, έχω  να  πω   μερικά  λόγια  από  καρδιάς.

Ευγνωμονώ αυτούς  που  δουλεύουν   στα  εργοστάσια. Που  παράγουν  τα πάντα. Ολα τα χρήσιμα,  τα απαραίτητα  και   τα  καταναλωτικά. Αυτούς  που με  τα  χεράκια  τους και  τον πόνο  τους μάς  κάνουν   πιο εύκολο  τον  καθημερινό  μας  Γολγοθά.

Ευγνωμονώ  το πανέμορφο κορίτσι  των   δεκαοκτώ,  των είκοσι ετών.  Που  κόντρα  σε  όλες τις ευκολίες  που  τις χάρισε  η Φύση,  εκείνη  εξακολουθεί  να  εργάζεται  για ένα ξεροκόματο  προκειμένου  να διαφυλάξει  το ήθος   και  την μαγκιά  της.

Ευγνωμονώ όλους αυτούς  που  δουλεύουν  στα   χωράφια, τα αμπέλια,   σε  όλα  τα αγροτικά και  γεωργικά  σημεία  του  πλανήτη.  Αυτούς  που  με τα  χεράκια  τους, τον ιδρώτα  τους  και  το  βάσανό του,  μας  προσφέρουν τα  πιο απαραίτητα  για την  διατροφή  μας  και  την  ύπαρξή  μας.

Ευγνωμονώ κάθε  σκληρά  εργαζόμενο  σε  οποιοδήποτε  πόστο και αν  βρίσκεται   αυτός. Που  νυχθημερόν μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες, σηκώνει τον   δικό του, προσωπικό   σταυρό διατηρώντας μέσα   του την ελπίδα ότι η  πραγματική  ελευθερία  δεν είναι όνειρο απατηλό.

Ευγνωμονώ  ακόμα  τον επιχειρηματία που  με  φαντασία και   ευρηματικότητα  και   χωρίς  διαπλοκές και ύποπτες  συναλλαγές, συνεισφέρει με τις εξαγωγές   των προιόντων  του  στον  δημόσιο κορβανά.

Ευγνωμονώ   τον  κάθε  «μικρό»  έλληνα.  Που αντιστέκεται σε  όλες τις  παθογένειες  της  ελληνικής  κοινωνίας.  Που  δεν λαδώνει. Που  δεν λαδώνεται.  Που  δεν ανταλλάσσει την  ψήφο του.  Που δεν χειραγωγείται από  τα  παπαγαλάκια της  δήθεν ενημέρωσης.  Που  δεν υποκλίνεται στην   γοητεία  της  εξουσίας. Που πιστεύει στην  προσωπική του ευθύνη. Που  διατηρεί  την προσωπικότητά  του. Και που πορεύεται με τα  αισθήματά  του.

Ολους αυτούς.  Της  προσφοράς.Της αλληλεγγύης.  Της ανθρωπιάς. Και  τους   υπόσχομαι  ότι  από  κάθε μετερίζι  θα  τους  υποστηρίζω  και  θα  τους  ευγνωμονώ.

Ολους  αυτούς.  Της αξιοπρέπειας. Του αγώνα. Του μόχθου. Του ιδρώτα. Της  σκληρής  δουλειάς. Των ονείρων.  Οτι  κάποια στιγμή  θα σταματήσει οριστικά. Η εκμετάλλευση  ανθρώπου  από άνθρωπου. Ολους  αυτούς που βαδίζουν με το κεφάλι   ψηλά. Ολους  αυτούς  τους  ανώνυμους, γήινους Χριστούς.  Εγώ  ο  μικρομεσαίος  μπουρζουάς. Από  καρδιάς  και με   βουρκωμένα  δάκρυα, σε όλους  αυτούς  ένα  μεγάλο ευχαριστώ!