Γιάννης Μακρυγιάννης

Θα περίμενε κανείς ότι η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς στην κυβέρνηση, που προέκυψε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα έκανε και τη διαφορά σε σχέση με εκείνη του Λουκά Παπαδήμου.

Ότι δηλαδή η προσθήκη ενός κόμματος που δεν ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο, στη συμμαχία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, που ήδη υπήρχε θα άλλαζε κάπως τη ρότα, το ύφος και τη δυναμική της κυβέρνησης, ιδίως έναντι της τρόικας. Ότι θα δυνάμωνε τη φωνή της Αθήνας υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης και θα πίεζε τους δανειστές να προσέξουν κάπως περισσότερο το ελληνικό πρόβλημα και να επανεξετάσουν το πρόγραμμα, που επέβαλαν στη χώρα μας.

Κι όμως. Η ΔΗΜΑΡ διακρίνεται μέχρι τώρα για την άκρως διαχειριστική λογική με την οποία συμμετέχει στην κυβέρνηση. Άκουγα την Τετάρτη με έκπληξη τον κ. Φώτη Κουβέλη να επιμένει στα… γεωγραφικά κριτήρια με τα οποία πρέπει λέει να δοθεί το επίδομα για το πετρέλαιο θέρμανσης. Λες και δεν είναι αυτονόητο ότι θα το πάρουν κάτοικοι ορεινών περιοχών, με χαμηλές θερμοκρασίες το χειμώνα. Ασχολιόταν δηλαδή με ένα θέμα, που κανονικά θα το λύσουν οι περιφερειάρχες της χώρας, ανεξάρτητα με ποιο κόμμα εξελέγησαν – τόσο μεγάλο είναι αυτό το ζήτημα.

Για το μείζον θέμα της αλλαγής κάποιων όρων του προγράμματος, ώστε αυτό να καταστεί πιο ήπιο, πιο δίκαιο και κυρίως ρεαλιστικό και αποτελεσματικό – σύμφωνα έστω με τις διακηρύξεις εκείνων που το πιστεύουν – ο κ. Φώτης τηρεί χαμηλούς τόνους. Για την ακρίβεια δεν… υπάρχει. Δεν πιέζει τον Σαμαρά καθόλου, δεν δείχνει να χαρακτηρίζει το πρόγραμμα  μη εφαρμόσιμο. Και κυρίως δεν ενώνει τη φωνή του με τον Βενιζέλο, ο οποίος το λέει καθαρά, ότι η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα εάν δεν αλλάξει η συνταγή και κυρίως ο χρονικός ορίζοντας, καθώς το πρόγραμμα δεν βγαίνει.

Ο κ. Φώτης θα είχε κάθε δικαίωμα να πει στην τρόικα μια κουβέντα παραπάνω. Και εκείνη κάθε υποχρέωση να τον ακούσει. Η ΔΗΜΑΡ δεν ψήφισε το μνημόνιο, αλλά δέχθηκε να κάνει μία προγραμματική και πολιτική μετατόπιση, για να εφαρμοστεί το βασικό περιεχόμενο του μνημονίου και η τρόικα θα όφειλε να το αναγνωρίσει έμπρακτα αυτό. Δεν βρίσκεις τέτοιους «πρόθυμους πελάτες» κάθε μέρα. Η ίδια η ΔΗΜΑΡ όμως απεμπόλησε αυτή τη δύναμή της.   

Ο κ. Φώτης υποσχέθηκε μία αριστερά της… ευθύνης. Μέχρι τώρα έχουμε δει ότι η αριστερά του είναι της… σιωπής και της αποδοχής. Τουλάχιστον οι άλλοι και πρωτίστως ο Βενιζέλος,  λένε για επαναδιαπραγμάτευση. Η περίφημη απαγκίστρωση, που υποσχέθηκε η ΔΗΜΑΡ, δεν ξεχάστηκε απλά, αλλά διαγράφτηκε. Από την προεκλογική φράση «αριστερά της ευθύνης», όχι απλά δεν υπάρχει πλέον το «αριστερά», αλλά φοβάμαι ότι δεν υφίσταται ούτε το «ευθύνης»…