Δημήτρης Παγαδάκης

Eυτυχώς  που οι Ελληνίδες πρωθυπουργικοί σύζυγοι δεν ονομάζονται Πρώτες Κυρίες όπως στις ΗΠΑ. Εκεί πέραν του Ατλαντικού οι σύζυγοι, συνήθως,  των Αμερικάνων προέδρων φέρουν αυτό το δημόσιο τίτλο ο οποίος, χωρίς να έχει επίσημο χαρακτήρα, δηλώνει την οικοδέσποινα του Λευκού Οίκου. Ανάλογα καθήκοντα εδώ πιθανόν να μπέρδευαν τα πράγματα.

Μια οικοδέσποινα, ας πούμε, του Μαξίμου θα επέβαλε το γούστο της στη διακόσμηση του κτιρίου,  ενδεχομένως θα ασκούσε επιρροή και έλεγχο στην κουζίνα του πρωθυπουργικού μεγάρου ενώ θα είχε εξέχοντα ρόλο στο πρωτόκολλο. Χώρια που θα κατοικούσε, με όλες τις συνέπειες,  σταθερά και ολημερίς  εκεί, διαφορετικά θα την εκλάμβαναν ως επισκέπτρια και όχι ως οικοδέσποινα.

Θεσμικά, λοιπόν, το θέμα της ελληνίδας πρωθυπουργικής συζύγου είναι λυμένο ώστε αυτή να παραμένει διακριτικά και ανώδυνα στο πλευρό ή έστω ένα βήμα πίσω από τον εκάστοτε πρόεδρο της κυβέρνησης και να αντλεί λάμψη από το επιφανή εκείνον και όχι αντιστρόφως αλά Κάρλα και Νικολά. Ως εκ τούτου, παρότι ταλαντούχες και εμφανώς φιλόδοξες, αρκετές ελληνίδες πρωθυπουργικές κυρίες θα καταγραφούν στην ιστορία με ψιλά γράμματα πλάι στα ονόματα των εκλεγμένων συζύγων τους- μοίρα που δεν έχουν αποφύγει και πλείστες όσες  Αμερικανίδες Πρώτες Κυρίες.

Η περίπτωση της κυρίας Μαρίκας Μητσοτάκη δεν ξεφεύγει από αυτό τον σκληρό κανόνα ο οποίος δεν έχει σεξιστικά γνωρίσματα αν αναλογισθεί κανείς την χαρακτηριστική δημόσια αφάνεια του άλλοτε πρωθυπουργικού συζύγου κ. Ντένις Θάτσερ. Ωστόσο η σύζυγος του πρώην πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη φαίνεται να ανακάλυψε ότι η αξιοποίηση της ιδιαίτερης έφεσής της στη μαγειρική θα μπορούσε να της προσφέρει μια αφορμή για να βρει θέση στα ράφια της βιβλιοθήκης ή, τουλάχιστον, στο πάγκο της κουζίνας της νοικοκυράς, αφού η ιστορία δεν θα την περιελάμβανε μεγαλοπρεπώς στις ένδοξες πολιτικές σελίδες της.
 
Κατ’ αυτό τον τρόπο προέκυψε το βιβλίο της «Συνταγές με …ιστορία» το οποίο πέραν των οδηγιών για τη παρασκευή εδεσμάτων προς γαστριμαργική απόλαυση, έρχεται να διορθώσει και τις «παραλήψεις» της Ιστορίας. Θα ήταν ατόπημα, άλλωστε, να συγκρατηθούν στη συλλογική μνήμη του έθνους οι αμέτρητοι λουτροκαμπινέδες της οικογενειακής βίλας στα Χανιά και να απολεσθεί η φημολογούμενη επιρροή που ασκούσε στο σύζυγό της η οποία επεκτεινόταν με ζέση , ως μη όφειλε, σε θεσμικά θέματα επιλογής ή απομάκρυνσης υπουργών.  

      
Επί του συγκεκριμένου θέματος, λέγεται ότι, το θερμό ταπεραμέντο της το αισθάνθηκε στις παρίες του κάποτε στη παγωμένη Μόσχα, στέλεχος της τότε κυβέρνησης του συζύγου της και σημερινός υπουργός. Όμως, εντελώς τυχαία αυτό το περιστατικό απουσιάζει από τις νοσταλγικά ρομαντικές αναμνήσεις της βέρας Αθηναίας κυρίας Μαρίκας, οι οποίες συνοδεύουν τις ονομαστές συνταγές της. Αντίθετα, περιλαμβάνονται άλλα συναρπαστικότερα επεισόδια μιας πολυτάραχης ζωής. Πώς, για παράδειγμα, γνώρισε τον σύζυγό της σε χορό του Ερυθρού Σταυρού, σημειώνοντας με τακτ ότι οι γονείς της αναρωτιούνταν «Πού πήγε και τον βρήκε αυτό το Κρητικό;».
 
Με παρόμοια λεπτότητα θυμάται τον, Κωσταντίνο Καραμανλή τον οποίο συναντούσε στο Παρίσι, όταν η Γαλλική πρωτεύουσα αναβαθμιζόταν από τη παρουσία σύσσωμης της οικογένεια Μητσοτάκη εκεί επί δικατορίας. Ο κατά τη γνώμη της, αλλά όχι ρητά διατυπωμένος, «βλάχος» Καραμανλής: «Επινε μόνο κόκκινο κρασί, προς μεγάλη απελπισία των Γάλλων σομελιέ, το έπινε ακόμη και με το ψάρι-βάζοντας μάλιστα μέσα παγάκια!». Με την ίδια διακριτικότητα αναπολεί τον, αδικαιολόγητα «πειναλέο» και άγαρμπο Σμυρνιό, Αριστοτέλη Ωνάση στον οποίο πρόσφερε μια γουρουνοκεφαλή την οποία και καταβρόχθισε. Δεν λησμονεί επίσης  την έκπληξή της που  - όταν φιλοξενούσαν στο σπίτι της Κρητης τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο - οι σωματοφύλακες του Αμερικάνου  προέδρου φύλαγαν τις κατσαρόλες της. Πιθανότατα γιατί η τότε ιδιωτική  αρχαιολογική συλλογή του ζεύγους Μητσοτάκη  παρέμενε αφύλακτη.

Τέλος, με μια κίνηση αυταπάρνησης ακυρώνει την υστεροφημία από εκείνα τα περιβόητα ντολμαδάκια που δήθεν έφαγαν από τα χεράκια της Κύρκος και Φλωράκης και μυθοποιημένα κατέληξαν σημείο αναφοράς του «βρώμικου» 1989.  Η ίδια σημειώνει πως :«Δεν ήταν καν δείπνο, αλλά μια απλή συνάντηση, με εξίσου απλό κέρασμα, καφέ και γλυκό». Σιγά μην έμπαινε στο κόπο, αυτή που μαγείρεψε για ένα «λιχούδη» Γερμανό σαν το Χελμουτ Κολ,  να ταϊσει τους κομμουνιστές. Εξάλλου, ο σύζυγός της για κυβερνητική αβάντα τους ήθελε, όχι για τραπεζώματα.
                     
 Όπως και  να ’χει οι παραδοσιακές συνταγές της κυρίας Μαρίκας- συζύγου πρώην πρωθυπουργού, μητέρας βουλευτών, γιαγιάς δημάρχου , προγιαγιάς  εκκολαπτόμενων, πιθανόν, πολιτικών και νονάς αναρίθμητων βαφτιστηριών - είναι μια αφορμή για εξάσκηση κάθε μαγείρισσας στην, όχι απαραιτήτως πολιτική, κουζίνα. Ωστόσο παραφόρτωσε με αλατοπίπερο και καρυκεύματα τις αναμνήσεις από την προσωπική της διαδρομή.
Εν τούτοις με την ιστορία ανάλαφρα στο περιθώριο το αποτέλεσμα του βιβλίου είναι αντίστοιχο με ντολμαδάκια που κοσμούν το εξώφυλλό του. Γιαλατζί.