Γιάννης Μακρυγιάννης

Έχει βαρεθεί η  κοινή γνώμη να βλέπει τους τελευταίους  είκοσι μήνες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ  να γκρινιάζουν, να κριτικάρουν, να «διαφωνούν», να επιτίθενται στην κυβέρνηση. Επί  είκοσι μήνες, όταν έγινε δηλαδή κανονικά η στροφή της κυβέρνησης από τις  προεκλογικές υποσχέσεις, στη μνημονιακή συνταγή, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βγαίνουν στο καραούλι και κηρύσσουν ανένδοτο κατά της κυβέρνησης, της τρόικας, του καπιταλισμού και πάει λέγοντας… Κι όμως σε αυτό το διάστημα ελάχιστοι είχαν τα κότσια να πάνε μέχρι τέλους: Τρεις δεν ψήφισαν το μνημόνιο (Δημαράς, Βασίλης Οικονόμου, Σακοράφα), δύο δεν ενέκριναν την οικονομική πολιτική και τα σκληρά μέτρα (Παπαχρήστος, Κουρουμπλής) και τρεις διαφοροποιήθηκαν από τη συνολική πορεία (Λιάνης, Φλωρίδης, Νασιώκας). Από τους παραπάνω οκτώ, οι δύο εγκατέλειψαν και τις βουλευτικές τους έδρες.

Μόνον οκτώ είχαν  τα κότσια να κάνουν τη διαφοροποίησή  τους πράξη. Οι περισσότεροι από τους άλλους διαφωνούντες έχουν κάνει  τη διαφοροποίηση… σπορ. Εκ του ασφαλούς. Διαφωνούν και μετά ψηφίζουν. Ή ψηφίζουν και μετά… διαφωνούν. Για να είναι εντάξει και με την ηγεσία και με τους ψηφοφόρους. Και την πίτα δηλαδή ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Η ουσία λοιπόν είναι η εξής: Όταν κάποιος διαφωνεί μία, διαφωνεί δύο, διαφωνεί τρεις, κάποια στιγμή πρέπει να κάνει και μία δυναμική πράξη για να έχει νόημα η στάση του. Να καταψηφίσει. Να διαφοροποιεί. Να ανεξαρτητοποιηθεί. Να παραιτηθεί. Υπάρχουν πολλές επιλογές σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα. Αλλά δεν γίνεται να πατάς σε πολλές βάρκες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ή θα γίνεις αστείο θέαμα ή θα βουλιάξεις…