Βασίλης Στεφανακίδης

ΑΠΟ τη μία, έχουμε ως δεδομένο τα σκληρά μέτρα που ανακοινώθηκαν -αμετάκλητα αυτή τη φορά- από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά και άλλα που μοιραία θα ανακοινωθούν στο άμεσο προσεχές διάστημα. Από την άλλη, όμως, τι έχουμε για να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες;

ΤΙΠΟΤΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση. Εχουμε μία κυβέρνηση που έχει κάνει τα μύρια όσα λάθη, καθυστερήσεις, κουτοπονηριές και πολιτικαντισμούς. Ομως λίγο προτού μας δείξουν την πόρτα της εξόδου, φαίνεται πως συμμορφώθηκε και ότι αυτή τη φορά θα υλοποιήσει τα υπεσχημένα και υπογραμμένα. Η εφαρμογή αυτών των αποφάσεων θα δώσει λύσεις στο γενικό οικονομικό πρόβλημα; Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, βέβαιο. Απλώς η κάλυψη των στόχων εξασφαλίζει μόνο την επόμενη δόση του δανείου. Κερδίζουμε δηλαδή χρόνο και παρατείνεται η αγωνία «χρεοκοπούμε δεν χρεοκοπούμε».

Με όλο αυτό τον ορυμαγδό των εξελίξεων που μετατρέπουν χιλιάδες ακόμα νοικοκυριά σε νεόπτωχους, γίνεται πολλή κουβέντα και για εκλογές, κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας, εθνικής συναίνεσης κ.λπ.

ΩΣΤΟΣΟ, ΑΝ δούμε ρεαλιστικά την κατάσταση, πρέπει να αποδεχτούμε ότι τίποτα, μα τίποτα, απολύτως δεν πρόκειται να αλλάξει, όποια κυβέρνηση κι αν αναλάβει αύριο το πρωί. Στην περίπτωση που η αξιωματική αντιπολίτευση εκλεγεί αυτοδύναμα και ανεξάρτητα με τις διαμετρικά αντίθετες απόψεις της με την εφαρμοζόμενη πολιτική του μνημονίου θα υποχρεωθεί -θέλει δεν θέλει- να εφαρμόσει τις απαιτήσεις των δανειστών μας, δηλαδή το μνημόνιο.

Τα περί νέας διαπραγμάτευσης τ’ ακούω βερεσέ, γιατί η χώρα δεν μπορεί πλέον να διαπραγματεύεται, γιατί έχασε την έξωθεν καλή μαρτυρία.

ΘΕΩΡΟΥΜΑΣΤΕ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΗ χώρα - μας αρέσει δεν μας αρέσει. Οσο για το Ζάππειο 2, αυτό το έχει απορρίψει η Ε.Ε. από την πρώτη στιγμή. Στην άλλη περίπτωση -και την πλέον πιθανή- που κανένα κόμμα δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα γιατί μέχρι να συμφωνήσουν τα πέντε, έξι, εφτά κόμματα σ’ ένα κυβερνητικό σχήμα, θα χαθεί πολύτιμος χρόνος και στο τέλος και πάλι η όποια κυβέρνηση προκύψει θα είναι υποχρεωμένη να κάνει τα ίδια και χειρότερα για να καλύψει τον χαμένο χρόνο.

Φρονώ λοιπόν ότι ναι μεν καλά κάνουμε και κριτικάρουμε και γκρινιάζουμε και προγκάμε την «ανάλγητη» κυβέρνηση, αλλά ας βρεθεί κάποιος να μας παρουσιάσει ένα άλλο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και φυσικά αρνούμαι να μπω σε όλη αυτή τη συζήτηση της αυτόβουλης εξόδου από το ευρώ, τη στάση πληρωμών των υποχρεώσεών μας και την επιστροφή στη δραχμή με υποτίμηση 50%-60%. Αυτοί που αναπτύσσουν αυτές τις θεωρίες ή δεν έχουν πλήρη επίγνωση των δραματικών επιπτώσεων μιας τέτοιας εξέλιξης ή απλώς είναι ανόητοι και επικίνδυνοι.

ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΛΟΙΠΟΝ σημασία έχει, κατά τη γνώμη μου, τούτες τις ώρες ποιος είναι στην εξουσία, αλλά το πώς θα καταφέρουμε να κρατηθούμε ζωντανοί και ως πολίτες και ως χώρα. Νομοτελειακά κάποια στιγμή όλο αυτό το βασανιστήριο θα τελειώσει και τότε θα έχουμε τον χρόνο να λογαριαστούμε με όλους αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι και να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Αρκεί μέχρι τότε να παραμείνουμε χώρα ευρωπαϊκή (έστω και με χαμηλό βιοτικό επίπεδο) και όχι αφρικανική, με φύλαρχους στην εξουσία και την αντιπολίτευση. Δικαίως κάποιοι θα αναρωτηθούν: μα είναι δυνατόν να τα καταπίνουμε όλα όσα μας σερβίρουν αμάσητα, αν και είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι συνταγές τους είναι λάθος και δεν οδηγούν πουθενά;

ΣΩΣΤΟ ΚΙ αυτό, αλλά σκεφτείτε ότι, αν δεν το κάνουμε και δεν αποδειχτεί στην πράξη η αποτυχία της οικονομικής τους συνταγής (οπότε υπάρχει ελπίδα να χαλαρώσουν τα μέτρα και να ψάξουν νέο μοντέλο), τότε θα μας πετάξουν διά της βίας από το ευρώ.

Η ΜΗ καταβολή μιας και μόνο δόσης του δανείου σημαίνει αυτόματα στάση πληρωμών, άρα χρεοκοπία και παράλληλη οικειοθελή έξοδο από το ευρώ. Διαλέγουμε και
παίρνουμε.