Παν. Μπουσμπουρέλης

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ Ναμπούκο καταρρέει αρχικά από τη θεία Νέμεση, προλαβαίνει όμως να αλλάξει. Ο Ριχάρδος Γ’ βυθίζεται αύτανδρος στις αμαρτίες του από τις κατάρες της μητέρας του.

Τι σχέση έχουν οι δύο αυτοί με τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους Ελληνες τραπεζίτες; Ενα επικίνδυνο σκηνικό διαγράφεται σταδιακά, την ώρα που το break του καλοκαιρινού διαστήματος δεν αφορά παρά μόνο τους ανυποψίαστους.

Αφορά στις τελικές διαπραγματεύσεις για τη συμμετοχή των ομολογιούχων στην αναδιάρθρωση του χρέους - γιατί περί αυτού πρόκειται. Και όπως λέγαμε την προηγούμενη εβδομάδα, αυτή δεν ξεκίνησε και πολύ καλά, καθώς ο αγγλοσαξονικός παράγοντας υπονομεύει το ευρωπαϊκό εγχείρημα.

Είναι προφανές ότι ο στόχος συμμετοχής των ιδιωτών στο πρόγραμμα μετακύλισης ομολόγων με το 90% των τίτλων που διαθέτουν καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολος και ήδη στο τραπέζι έχει μπει σε πρώτη φάση το χρονικό όριο του 2020, ενώ παρασκηνιακές κουβέντες ανεβάζουν τον πήχη μέχρι και το 2025, εφόσον τα ποσοστά συμμετοχής στην αναδιάρθρωση αποκλίνουν από τους στόχους.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ δε του εγχειρήματος είναι μεγάλη, καθώς από αυτό κρίνεται η ωφέλεια της επιμήκυνσης του χρέους. Την ίδια ώρα οι ελληνικές τράπεζες αντιμετωπίζουν δύο βασικά θέματα: το πρώτο αφορά στο τι θα σημάνει αυτό σε σχέση με τα χαρτοφυλάκια ομολόγων και τις αναγκαίες αυξήσεις που θα πρέπει να κάνουν. Είναι προφανές ότι υπάρχουν μεγάλα ερωτήματα για το τι σκοπεύουν να κάνουν μεγαλομέτοχοι, όπως, π.χ., η πλευρά Λάτση στη Eurobank. Κι αυτό γιατί έχουσα το 45%, που αξίζει πια μόλις περί τα 700 εκατ. ευρώ, είναι άγνωστο αν θα θέλει να βάλει νέα κεφάλαια, καθώς αργότερα θα πρέπει να καλυφθεί και το ποσοστό των προνομιούχων.

ΕΞΑΛΛΟΥ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ο νέος εφιάλτης που ακούει στο όνομα Blackrock, που θα έρθει να αποτιμήσει τη βιωσιμότητα των δανείων, όπου εκεί θα δοθεί πραγματική μάχη στη μεθοδολογία και στη λογιστική απεικόνιση για να μην τιναχτεί στον αέρα το όλο σύστημα. Ο στόχος των ελληνικών τραπεζών είναι να ξεπεράσουν αυτά τα εμπόδια και να ανταλλάξουν τα «τρύπια» ελληνικά ομόλογα με αυτά του EFSF για να ξαναβρούν τα όπλα που θα τις οδηγήσουν στην επόμενη μέρα.

Αυτό που λένε δε οι ίδιοι τραπεζίτες είναι ότι θα τους εξασφαλίσει και τις προϋποθέσεις να πάνε για deals με ξένους, γιατί μεταξύ τους δεν θα αλλάξουν επί της ουσίας και πολλά. Ολα αυτά εάν φυσικά οι Γερμανοί αποφασίσουν πόσα λεφτά θέλουν να βάλουν στον EFSF για να χρηματοδοτήσουν τα προβλήματα της ευρωζώνης. Θα το κάνουν όμως; Γιατί τα τρισ. είναι πολλά και οι αγορές, όσο κι αν κάποιοι πολιτικοί επιχειρούν να τις απαξιώσουν, αφού οι χώρες τους δανείστηκαν όσα δεν είχαν πάρει προ ευρώ επί δεκαετίες, απειλούν να κάνουν μια χαψιά τους παγιδευμένους πια γραφειοκράτες των Βρυξελλών.

Η ΩΡΑ της αλήθειας, που είναι άγνωστο πόσο δυσάρεστη μπορεί να είναι, έρχεται. Και είναι σίγουρο ότι οι ατέρμονες επιλογές με προσαρμογές επί μέτρων και προγραμμάτων που έχουν σημάνει για τους ταλαίπωρους ευρωπαϊκούς λαούς τους τελευταίους μήνες είναι αμφίβολο αν μπορούν τελικά να δώσουν λύσεις.

Στα αμερικανικά χρηματοοικονομικά εργαστήρια, όπου εφευρέθηκε η θεωρία της προσφοράς χρήματος με μείωση του κόστους δανεισμού και αύξηση της προσφορά χρήματος πριν από 30 χρόνια για να δημιουργηθούν οι φούσκες ανάπτυξης, οι Φρανκενστάιν τώρα λογαριάζουν διαφορετικά τα μαθηματικά τους, γιατί κρίνουν και εξ ιδίων.

Μπορεί κανείς να τους αντιμετωπίσει ή οι ελληνικής καταγωγής καλοί λογιστές που έρχονται συχνά πυκνά από το Λονδίνο και γελούν ακόμα με τις τιμές των ελληνικών ρεστοράντ έχουν δίκιο να λένε ότι η ώρα κρίσης του ευρώ πλησιάζει;