Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν ξέρω αν η απόφαση των Βρυξελλών είναι θρίαμβος, ανάσα ή εργαλείο διαχείρισης τους χρέους μας.

Δεν ξέρω αν είναι καλή εξέλιξη ότι και τα παιδιά των παιδιών μας   θα φέρουν στους ώμους τους ως προπατορικό αμάρτημα αυτό το χρέος.

Δεν ξέρω αν είναι καλό σενάριο ότι εφεξής θα αφεθούμε απερίσπαστοι στην πιστή εφαρμογή  του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του εφαρμοστικού νόμου. Δηλαδή στη λιτότητα  με περικοπές μισθών, ανεργία, λουκέτα και νεόπτωχους  χωρίς ορίζοντα.

Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ως χώρα φθάσαμε να χρωστάμε 350 δισ. ευρώ αν και τα κεφάλαια που δανειστήκαμε για πραγματικές ανάγκες δεν ξεπερνούν τα 60 δισ.

Κι όταν λέμε πραγματικές ανάγκες εννοούμε τις πληρωμές ρουσφετολογικών  προσλήψεων και τον εκτροχιασμό των δαπανών του κράτους σε πάσης φύσεως αστοχίες που έχουν να κάνουν με το πολιτικό σύστημα από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν.

Όλα τα υπόλοιπα είναι οι ληστρικοί τόκοι των αγορών και δάνεια για αποπληρωμή ομολόγων που έληγαν. Για δεκαετίες το πολιτικό σύστημα έβλεπε το χρέος να διογκώνεται και να γίνεται βρόχος στο λαιμό της χώρας αλλά συνέχιζε να ακολουθεί την ίδια φαύλη πολιτική της  κομματικής πελατείας, της διαπλοκής και των συμφερόντων.

Και τώρα όλοι αυτοί νιώθουν ανακουφισμένοι γιατί η χώρα γλίτωσε τη χρεοκοπία με την απόφαση των Ευρωπαίων που λες και μας έκαναν χάρη.

Παραβλέπουν ότι στην ουσία με αυτό το πακέτο τα νώτα τους προφύλαξαν και έδωσαν την ευκαιρία στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας να πετάξει την καυτή πατάτα του χρέους στις μεθεπόμενες γενιές .

Αν αυτό είναι επιτυχία τότε όλοι εμείς με τις κατεστραμμένες ζωές, να τους χειροκροτήσουμε και γιατί όχι να τους επανεκλέξουμε!