Αλκις Κούρκουλος: Ο επίμονος αντι-σταρ

Ο «Ταρτούφος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη είναι μία από τις πιο πολυσυζητημένες -και εισπρακτικά επιτυχημένες- παραστάσεις της φετινής σεζόν. Σε ρόλο συμπρωταγωνιστή, ο Αλκις Κούρκουλος καταθέτει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία, δημιουργώντας έτσι έναν επιπλέον πόλο έλξης του κοινού στο θέατρο «Κιβωτός». Η σοβαρότητα και η ευγένεια είναι το σήμα κατατεθέν του Αλκι Κούρκουλου, ενός αυθεντικού αντι-στάρ που, εδώ και χρόνια, προσπαθεί να επιβιώσει ακέραιος μέσα σε έναν «ταρτουφικό» περίγυρο.

- Για σένα ήταν καλή θεατρική συγκυρία ο «Ταρτούφος»; Ηταν ένα ρίσκο, αλλά εμπιστεύτηκα απόλυτα τον Αιμίλιο Χειλάκη. Δεν έχει επιλέξει το κλασικό ανέβασμα του έργου, κάτι που δεν θα με ενδιέφερε. Το έργο είναι διαβασμένο διαφορετικά και πολύ χαίρομαι που συμμετέχω σε μια τόσο ιδιαίτερη θεατρική δουλειά.

- Υπάρχουν σήμερα Ταρτούφοι στη ζωή μας; Αρκεί να κοιτάξουμε αριστερά-δεξιά και θα τους δούμε. Οσο υπάρχουν άρρωστες κοινωνίες, θα υπάρχουν σπυριά και γύρω-γύρω Ταρτούφοι. Οσο και να μπολιάσεις ένα φυτό, το παράσιτο παραμονεύει.

- Οι σύγχρονοι Ελληνες για ποιο πράγμα αγωνιζόμαστε; Για την επιβίωση και μόνο γι’ αυτήν. Νομίζω πως η επιβίωση είναι πάνω απ’ όλα, γιατί η τάση του Ελληνα είναι να βολεύεται. Αν με ρωτήσετε αν με ενοχλεί αυτή η τάση, δεν θα το παίξω άγιος. Kι εγώ βολεύτηκα, δεν θα υποδυθώ τον επαναστάτη. Πιστεύω πως εμάς τους Ελληνες μας χαρακτηρίζει ένα περίεργο DNA. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα, αφού η όποια αλλαγή έχει ως απώτερο στόχο να φέρουμε τις καταστάσεις στα μέτρα μας. Εως ότου ξεσπάσει η κρίση, όλοι λίγο-πολύ ήμασταν βολεμένοι. Ζούσαμε καλά κάνοντας τα στραβά μάτια για τον πάνω που έκλεψε, αλλά και για τον κάτω που κατά κάποιον τρόπο υπέφερε.

- Εσύ ανεξαρτητοποιήθηκες από πολύ μικρός, αποκόπηκες από τον οικογενειακό κλοιό και διέγραψες μια δική σου ανεξάρτητη πορεία. Πώς γίνεται να θεωρείς τον εαυτό σου «βολεμένο»; Ολα αυτά είναι αλήθεια και μάλλον είναι θέμα χαρακτήρα, αλλά και παιδείας που πήρα από το σπίτι και κυρίως από τη μητέρα μου. Εγώ, όντως, θέλησα να ανεξαρτητοποιηθώ από μικρός.

- Σε διαδηλώσεις έχεις συμμετάσχει; Πριν από χρόνια είχα κατέβει στο Σύνταγμα με τους Αγανακτισμένους. Τις πρώτες ημέρες ήμουν διστακτικός, αλλά η εσωτερική μου ανάγκη υπερκέρασε τον όποιο φόβο. Ηταν θέμα εσωτερικής ανάγκης. Ημουν κι εγώ αγανακτισμένος. Τώρα φοβάμαι ότι θα μάθουμε να ζούμε έτσι, ως αγανακτισμένοι Νεοέλληνες, αφού τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Είμαστε πικραμένοι και πάσχουμε από σύμπλεγμα κατωτερότητας. Αφήσαμε τους πισινούς μας εκτεθειμένους και ήρθαν κάποιοι και μας τους έπιασαν.

- Η κρίση άλλαξε και τη δική σου ζωή; Σαφώς, όπως άλλαξε και τη ζωή όλων των Ελλήνων. Υπάρχει το συνεχές άγχος για το αύριο, για το αν θα υπάρχουν δουλειές και αν θα είναι αντίστοιχες του επιπέδου που θέλεις. Το ζοφερό μέλλον κρύβει μια θολούρα που μας τρομάζει όλους.

- Τι είναι αυτό που σε έκανε να δουλεύεις από πιτσιρικάς; Δουλεύω από 17 ετών, διότι αυτό ήταν το μήνυμα ζωής που εισπράξαμε με την αδελφή μου από το σπίτι. Η οικογένεια σου δίνει τα όπλα, αλλά δεν είναι για βόλεμα. Παρόλο που οι οικογενειακοί δεσμοί ήταν γεροί, θέλησα να ανοίξω τα δικά μου φτερά από νωρίς.

- Μπορείς να περιγράψεις μια δύσκολη στιγμή της ζωής σου; Πριν από κάποια χρόνια ανέλαβα τα ηνία του οικογενειακού μας θεάτρου «Κάππα» στην Κυψέλη, κάνοντας θεατρικές παραγωγές. Ηταν πανωλεθρία, καταστράφηκα οικονομικά, έχοντας χάσει όσες οικονομίες είχα στην άκρη. Ομολογώ ότι πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο στην οποία με στήριξαν κυρίως δικοί μου άνθρωποι και φίλοι.





- Ποια ανάμνηση διατηρείς ως παιδί από το συγκεκριμένο θέατρο; Θα σας πω μία που διατηρώ ως ενήλικας από τον συγκεκριμένο χώρο: το 1998, όταν πια ήμουν ήδη μεγάλος και εργαζόμουν ως ηθοποιός επί χρόνια, ανακαινιζόταν το θέατρο «Κάππα». Οταν μπήκα μέσα και το είδα ρημαγμένο ένιωσα κάτι ανεξήγητα περίεργο. Παρόλο που ήξερα ότι είχε γκρεμιστεί για να ξαναφτιαχτεί, αισθάνθηκα βαθιά μέσα μου μια έντονη συγκίνηση. Με τους γκρεμισμένους τοίχους και τα ταβάνια ήταν λες και αποκοβόμουν από τα παιδικά μου χρόνια.
 
- Πόσο δύσκολο είναι να ανήκεις σε «δεύτερη γενιά», να ακολουθείς τα βήματα του γονιού σου; Γι’ αυτό προσπάθησα την καριέρα μου να την κάνω αυτόνομη. Πάντα δίπλα στο όνομά μου έμπαινε και επεξηγηματικό, «ο Κούρκουλος» και ο «Αλκις Κούρκουλος». Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν θα ήθελα να μου συμβαίνει. Η πρώτη γενιά επηρεάζει, καθορίζει τη δεύτερη. Με το πέρασμα των χρόνων, ωρίμασαν οι σκέψεις μέσα μου και συμφιλιώθηκα με όλα αυτά.

- Υπήρξε κάποια «τρικυμία»; Σαφώς και πέρασα «τρικυμίες», κι ας μην υπήρχε -έστω καλώς εννοούμενος- ανταγωνισμός ανάμεσα σε μένα και τον πατέρα μου. Ποιος θέτει τον πήχη και τα όρια στην τέχνη; Ολα είναι σχετικά, γι’ αυτό και ο πόλεμος αφορούσε τον εαυτό μου. Δεν ανταγωνιζόμουν τον πατέρα μου, τον εαυτό μου προσπαθούσα να ξεπεράσω.

- Πώς έκρινε ο Νίκος Κούρκουλος τη δουλειά σου; Στο τέλος ήταν πολύ υπερήφανος. Η αλήθεια είναι ότι, όταν συνέβη αυτό, ήμουν κατασταλαγμένος, πατούσα γερά στα πόδια μου, γι’ αυτό και το χάρηκα.

- Πώς ήταν ο ρόλος του ως πατέρα; Δύσκολος, εξαιρετικά δύσκολος. Κληρονόμησα από εκείνον πολλά στοιχεία που τα κουβαλώ στο DNA μου, όπως την εντιμότητα, τη σεμνότητα και την παντελή έλλειψη μισαλλοδοξίας, αυτή την ελληνική μανία του να φας τον άλλον. Ηταν υπέρμαχος της άποψης πως, ό,τι και να κάνεις, εντέλει σε βαθμολογεί το σανίδι. Ο κόσμος είναι ο κριτής όλων.

- Η μητέρα σου Μελίτα είναι σκηνοθέτις. Ο πατέρας σου ήταν ηθοποιός. Υπήρξε επιρροή ώστε να γίνεις κι εσύ ηθοποιός; Γαλουχήθηκα σε ένα σπίτι που μπαινόβγαιναν ηθοποιοί και οι περισσότερες κουβέντες αφορούσαν την τέχνη, αλλά δεν έπαιξαν ρόλο οι γονείς μου στην επιλογή του επαγγέλματος. Η μητέρα μου δεν ήταν ευτυχής με αυτό που επέλεξα να κάνω. Αρχικά πήγα στη Σχολή Σταυράκου και σπούδασα Διεύθυνση Φωτογραφίας. Δούλεψα ως βοηθός οπερατέρ, αλλά η εσωτερική μου ανάγκη ήταν άλλη και στη συνέχεια πήγα σε δραματική σχολή.

- Πού αποδίδεις το ότι δεν συμπαθείς ιδιαίτερα τη δημοσιότητα; Οταν πηγαίνεις σε δραματική σχολή, μαθαίνεις πώς να παίζεις καλά και όχι πώς να γίνεις γνωστός. Υπάρχουν ηθοποιοί που είναι σπουδαίοι και τους γνωρίζουν μόνο οι άνθρωποι του θεάτρου. Αυτό δεν μειώνει την αξία τους. Ο κόσμος που ξέρει από τέχνη έχει κριτήριο αξιολόγησης. Προσωπικά πιστεύω ότι λόγω τηλεόρασης και οικογένειας δεν είχα ποτέ ανάγκη περαιτέρω δημοσιότητας.

- Την καριέρα σου τη χαρακτηρίζει μια δυσεύρετη για την εποχή μας ποιότητα. Πώς τη διαφυλάσσεις; Οι φόβοι μου με εμπόδισαν να ακολουθήσω κάποιους δρόμους. Απέφυγα κάποιους σκοπέλους κυρίως από φόβο και όχι από επιλογή.
 
- Η δημιουργία οικογένειας υπάρχει ως σκέψη στο μυαλό σου; Παρότι φύσει και θέσει είμαι άνθρωπος που θέλω να τα ελέγχω όλα, σε αυτό το ζήτημα έχω αφήσει τη ζωή να με πάει. Είμαι άνθρωπος των αντιθέσεων, γι’ αυτό και κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι δεν αξίζει να με τυραννώ, αλλά αντιθέτως πρέπει να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν από μόνα τους. Η ζωή έχει ροή και αξίζει να την ακολουθούμε. Είμαι, άλλωστε, αναβλητικός άνθρωπος.

- Ποια ανάμνηση κρατάς από όσα έκανες μαζί με τον Νίκο Κούρκουλο; Kυριακές, γήπεδο, κερκίδα, Παναθηναϊκός. Τα 90 λεπτά αγώνα ήταν ο χρόνος όπου πατέρας και γιος ήμασταν συνήθως μαζί.