Μετά από 24 χρόνια και 177 αγώνες στα πιο σκληρά ρινγκ του κόσμου, ο Μιχάλης Ζαμπίδης κρεμάει τα γάντια του
- Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου τώρα; Ως δικλίδα ασφαλείας δεν τη φαντάζομαι ακόμη, γιατί έχω μπροστά μου δύο αγώνες με δυνατούς αντιπάλους και δεν μου επιτρέπεται να χαλαρώσω δευτερόλεπτο. Το ρινγκ δεν συγχωρεί λάθη. Αυτό που μπορώ να φανταστώ, όμως, είναι τη ζωή μου πιο ήρεμη, χωρίς το διαρκές άγχος της απόδοσης, των υπερβάσεων και της πειθαρχίας.
- Εχεις σκεφτεί με τι πρόκειται να ασχοληθείς; Ασχολούμαι ήδη με τα δύο γυμναστήρια Zambidis Club στη Γλυφάδα και την Αγία Παρασκευή. Από κει και πέρα πιστεύω πως ανάμεσα στις αποστολές της ψυχής ενός ανθρώπου, οι βασικότερες είναι η εξέλιξη και η προσφορά. Θέλω να μεταφέρω την εμπειρία μου και να ασχοληθώ με την οχύρωση των παιδιών της νέας γενιάς, καθώς και των νέων αθλητών μέσα από σεμινάρια, εκπαίδευση και άθληση. Την οχύρωση μέσα από τη διατροφική και αθλητική παιδεία, την αυτοάμυνα, την ενίσχυση της αυτοπεποίθησής τους. Τα παιδιά του σήμερα είναι η Ελλάδα του αύριο και είναι πολύ σημαντικό να επενδύσουμε σ’ αυτά.
- Ποια θεωρείς κορυφαία στιγμή της καριέρας σου; Παρόλο που έδινα αρκετούς αγώνες στο εξωτερικό όπου ο κόσμος με είχε μάθει και με υποστήριζε, κάθε φορά που επέστρεφα στην Ελλάδα είχα ανώμαλη προσγείωση! Δεν ήξερε κανείς με τι ασχολούμαι, ούτε τον μεγάλο βαθμό δυσκολίας για τον δρόμο που είχα επιλέξει. Αυτό άλλαξε το 2004 στον πρώτο μου αγώνα στο ΣΕΦ. Ετσι, η κορυφαία στιγμή στην Ελλάδα ήταν όταν βγήκα από τα αποδυτήρια και αντίκρισα 12.000 Ελληνες να φωνάζουν το όνομά μου. Ηταν συγκλονιστική και κορυφαία στιγμή αν σκεφτείς ότι είχε γεμίσει ένα ιστορικό στάδιο για ένα ατομικό άθλημα, άγνωστο τότε, για να με υποστηρίξει. Φτωχά τα λόγια μπροστά σε αυτό που ένιωσα.
- Και η πιο δύσκολη στιγμή σου; Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν είχα τον σοβαρότερο τραυματισμό της πορείας μου στη Ρωσία. Δέχτηκα ένα χτύπημα στο σαγόνι, δεν ζαλίστηκα και συνέχισα να αγωνίζομαι για 40 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια κατάλαβα πως είχα σπάσει το σαγόνι μου και τι σημαίνει πραγματικός πόνος.
- Αποχωρείς από τους αγωνιστικούς χώρους ευκατάστατος; Αποχωρώ από τους αγώνες με όλα τα «πτυχία» τα οποία, αν διαχειριστώ σωστά, θα συνεχίσουν να μου προσφέρουν μια αξιοπρεπή ζωή.
- Ποιο σύνθημα που σου φώναζε η κερκίδα ηχεί ακόμη στα αυτιά σου; Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο αυτό που ηχεί στα αυτιά μου, αλλά η ενέργεια που τράνταζε την καρδιά μου όταν έβγαινα σε ένα γεμάτο στάδιο με χιλιάδες Ελληνες συντονισμένους μαζί μου.
- Μπήκες ποτέ στον πειρασμό του ντόπινγκ; Οταν κάποιος κάνει συνεχώς υπερβάσεις και παλεύει με τον εαυτό του και τα όριά του πολλά περνάνε από το μυαλό του. Η 24χρονη πορεία μου όμως στον πρωταθλητισμό μετά από πολλά χαστούκια και οι επιτυχίες μού δίδαξαν ότι το σώμα μας είναι φτιαγμένο να μας υποστηρίζει σωστά και για πολλά χρόνια, αρκεί να του προσφέρουμε την κατάλληλη προπόνηση, την ανάλογη ξεκούραση, σωστή διατροφή και καλή ψυχολογία. Τα πάντα λειτουργούν στο σώμα μας σε τέλεια ισορροπία. Θεωρώ πως το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να επέμβει και να διαταράξει αυτή την ισορροπία, να παίξει με το πολυτιμότερο δώρο που μας έχει κάνει ο Θεός, την υγεία.
- Ποιο είναι το τίμημα του πρωταθλητισμού; Οτι χάνεις την ανεμελιά σου, αρχικά ως παιδί και στη συνέχεια ως ενήλικας. Στη ζωή γενικότερα όμως κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Μπορεί να μην έχω βιώσει πολλές στιγμές ανεμελιάς, αλλά πιστεύω ότι η δυνατότητα να κάνω τα πιο μεγάλα και τρελά μου όνειρα πραγματικότητα άξιζε εκατομμύρια θυσίες.
- Ποια νίκη σου είχε συμβολικό χαρακτήρα και γιατί; 2003 Ιαπωνία, Τόκιο: χτυπάει το καμπανάκι και με βρίσκει απέναντι στον καλύτερο αθλητή του κόσμου, τον Ολλανδό Αλμπερτ Κράους, στην «Ολυμπιάδα» του kick-boxing. Στην αρχή του δεύτερου γύρου, λοιπόν, περνάω στον Ολλανδό ένα δεξί κροσέ και πέφτει νοκ άουτ στο καναβάτσο. Ηταν μοναδική στιγμή για μένα, καθώς από μικρό παιδί ονειρευόμουν να αγωνιστώ ανάμεσα στα ιερά τέρατα των πολεμικών τεχνών στην Ιαπωνία. Μετά από πολλούς αγώνες, αμέτρητες θυσίες και προσευχή, οι μαγικές συγκυρίες με πήγαν τελικά στην Ιαπωνία και με οδήγησαν στην πολυπόθητη νίκη.
- Η αποχώρηση τι είδους συναισθήματα γεννά; Η ολοκλήρωση της καριέρας γεννά ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά, λύπη, ευγνωμοσύνη, νοσταλγία, γαλήνη. Ομως δεν μπορώ να έχω ξεκάθαρη εικόνα ακόμη γιατί έχω δύο πολύ σημαντικούς αγώνες μπροστά μου.
- Για να είσαι πρωταθλητής πρέπει να... Να είσαι διατεθειμένος να ζήσεις με πολλά «πρέπει» και πολλά «δεν πρέπει», να είσαι έτοιμος να κάνεις αμέτρητες θυσίες, υπερβάσεις και συναισθηματική διαχείριση, αλλά και να επενδύεις τον φόβο και το άγχος σου σε έργο με θετικό αποτέλεσμα.
- Η δύναμη και η φήμη είναι αφροδισιακό για μια γυναίκα; Το ελπίζω!
- Η δημιουργία οικογένειας είναι στα άμεσα σχέδιά σου; Δεν μπορώ να πω ότι είναι στα άμεσα σχέδιά μου, καθώς τέτοια πράγματα δεν τα προγραμματίζεις. Οταν με το καλό είναι να έρθει, λογικά θα το νιώσω.
- Ποια ήταν η αχίλλειος πτέρνα σου στα τόσα χρόνια καριέρας; Το άγχος, μέσα από την υπερανάλυση για τη μέγιστη απόδοση και τη σωστή πρόβλεψη στον αγώνα. Πολλές φορές αγχωνόμουν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε.
- Τι τίτλο θα έβαζες σε μια πιθανή βιογραφία σου; Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
- Τι απαντάς σε εκείνους που θεωρούν κάποιους αγώνες σου στημένους; Δεν είχα ποτέ την ανάγκη να κάνω κάτι τέτοιο και δεν θα το ρίσκαρα - όχι για τα 24 χρόνια μια καριέρας που χτίστηκε με αίμα και ιδρώτα, αλλά γιατί μετά δεν θα μπορούσα να ζήσω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι αληθινός, ειλικρινής και ρομαντικός. Τώρα αν υπάρχουν άτομα που πιστεύουν κάτι τέτοιο, είναι γιατί έτσι σκέφτονται κι έτσι θα δρούσαν οι ίδιοι. Λυπάμαι γι’ αυτούς και χαίρομαι που δεν είμαι στη θέση τους.
- Τελικά το ταξίδι του πρωταθλητισμού άξιζε τον κόπο; Φυσικά άξιζε και αξίζει. Πέρα από τα δύσκολα μονοπάτια των τραυματισμών, τη στεναχώρια, τη μοναξιά ή κάποιες αναποδιές, είναι ανεκτίμητο το ταξίδι της γνώσης, της υπέρβασης και της εξέλιξης. Θεωρώ πως άξιζε γιατί μου δίδαξε πολλά και με εξέλιξε ώστε μετά τα δύο τελευταία μου ματς να ριχτώ με μεγάλη χαρά στην επίτευξη διαφορετικών στόχων.
- Αν σου ζητούσα να αποχαιρετήσεις τον κόσμο μέσω της κουβέντας μας γράφοντας ο ίδιος τον επίλογο τι θα έλεγες; Θα έλεγα ότι τον Ιούνιο θα δώσω τον τελευταίο μου αγώνα στην πατρίδα μου, την Αθήνα, απέναντι σε έναν από τους κορυφαίους αθλητές στον κόσμο. Το ματς θα είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, οπότε σας περιμένω όλους στο στάδιο να δώσουμε αυτή την τελευταία μάχη μαζί.
