Πέγκυ Σταθακοπούλου: Επιστροφή στο θεατρικό σανίδι

Ενα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα του χώρου της υποκριτικής, που τα τελευταία χρόνια έχει αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας, επιστρέφει στο προσκήνιο με τη θεατρική παράσταση «Vincent River» του Φίλιπ Ρίντλεϊ στο Θέατρο Αθηνά. Γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, εκφραστικό βλέμμα και έμφυτη γοητεία, η Πέγκυ Σταθακοπούλου νιώθει πιο έτοιμη από ποτέ να εκφράσει ελεύθερα τα συναισθήματά της. Τη στιγμή που αναφέρεται στις δύσκολες στιγμές τις οποίες έζησε τα μάτια της υγραίνονται, ενώ όταν μιλάει για την κόρη της, Χριστίνα, η φωνή της γλυκαίνει. Δεν διστάζει να παραδεχτεί τις ανασφάλειές της, τολμάει να κρίνει και δεν φοβάται να κριθεί.

- Αλήθεια, γιατί απέχετε ανά διαστήματα από την ενεργό δράση; Είναι επιλογή μου. Εχω ανάγκη από χρόνο για να ανανεώσω τις εικόνες μου, τον εαυτό μου, την έμπνευσή μου. Θέλω το έργο στο οποίο συμμετέχω κάθε φορά να με ενδιαφέρει, να με ιντριγκάρει, να με εξελίσσει. Τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της καριέρας μου δούλευα συνέχεια στο θέατρο, στην τηλεόραση, ακόμα και στο ραδιόφωνο. Από κάποια στιγμή και μετά, επειδή ήθελα να περάσω σε ένα άλλο είδος θεάτρου, με πιο απαιτητικούς ρόλους και έργα, συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να δουλεύω μηχανικά και σταθερά, αλλά να καταθέτω στη σκηνή όλο μου το είναι. Ετσι, στα 35 μου το αποφάσισα - και δεν ήταν εύκολη επιλογή. Γιατί συνεχώς εμφανίζονται νέοι, ταλαντούχοι και δημιουργικοί ηθοποιοί. Μερικές φορές, όταν επιστρέφω, έχω ανασφάλεια αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ. Νιώθω κάθε φορά μαθήτρια. Ισως αυτό κρατάει την ψυχή μου νέα.

- Στις 23 Απριλίου κάνετε πρεμιέρα με την παράσταση «Vincent River» του Φίλιπ Ρίντλεϊ με τον Αργύρη Αγγέλου στο Θέατρο Αθηνών. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο, όχι τόσο γνωστό, αλλά πολύ ενδιαφέρον, σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραγεώργου. Είναι η ιστορία μιας μητέρας της οποίας ο 18χρονος γιος έχει δολοφονηθεί τέσσερις μήνες νωρίτερα σε μια υπόγεια διάβαση στο ανατολικό Λονδίνο. Βρίσκεται στην απόλυτη θλίψη όταν την επισκέπτεται ένας νεαρός μαζί με τον οποίο θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι. Η μητέρα αναλύει το πώς και το γιατί πέθανε ο γιος της, ενώ ο νεαρός αποκαλύπτει πολλά πράγματα που σχετίζονται τόσο με τη δική του ζωή όσο και με αυτή του γιου της γυναίκας. Είναι ένα έργο που ξεγυμνώνει πράγματα και θίγει ζητήματα σημερινά, όπως είναι η ομοφυλοφιλία, η βία και ο ρατσισμός. Μπορεί οι κοινωνίες να αλλάζουν, αλλά δυστυχώς γίνονται όλο και πιο συντηρητικές.

- Πιστεύετε ότι ως κοινωνία γινόμαστε πιο συντηρητικοί; Ναι, γιατί όσο περισσότερο μπαίνουν οι άνθρωποι μέσα σε πλαίσια και λειτουργούν ως γρανάζια ενός συστήματος τόσο περισσότερο περιορίζουν την προσωπική τους ελευθερία και την πνευματικότητά τους. Επομένως, γίνονται με έναν τρόπο πολύ συντηρητικοί απέναντι στη διαφορετικότητα και την αλήθεια. Φοβούνται να ακούσουν την αλήθεια τη δική τους αλλά και των άλλων.

- Η ομοφυλοφιλία, όμως, είναι πλέον πιο αποδεκτή σε σχέση με παλιότερα.

  Δεν είναι αλήθεια, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν κάνει μια άλλη επιλογή δεν το μοιράζονται με την οικογένειά τους. Στην εφηβεία, όταν ανακαλύπτουμε το σώμα μας και τι μας έλκει, υπάρχει φόβος και αναστολή να μοιραστούμε όσα ανακαλύπτουμε με την οικογένεια. Πόσο μάλλον όταν είναι διαφορετική η σεξουαλική προτίμηση. Θεωρώ ότι έχουμε κάνει βήματα ως κοινωνία, αλλά υπάρχει μεγάλος δρόμος μπροστά για να δεχτούμε τη διαφορετικότητα.

- Πώς θα αντιδρούσατε αν σας έλεγε η κόρη σας ότι είναι ομοφυλόφιλη; Είναι δύσκολο να απαντηθούν υποθετικά ερωτήματα. Αυτό που προσπαθώ να κατακτήσω είναι να μιλάμε και να επικοινωνούμε για όλα όσα αντιμετωπίζει. Πιστεύω ότι όταν αποκτάς από νωρίς έναν τρόπο επικοινωνίας με το παιδί, ακόμα κι αν αυτό αργότερα φτάσει σε κάποια επιλογή που είναι διαφορετική από τα συνηθισμένα, είσαι έτοιμος να το αποδεχτείς. Γιατί έχεις ήδη φροντίσει να δημιουργήσεις ένα κλίμα ελευθερίας και ισότητας στη σχέση σας.



- Το παιδί επηρέασε την απόφασή σας να δουλεύετε λιγότερο; Βεβαίως. Και είμαι πολύ χαρούμενη διότι η Χριστίνα είναι έντεκα ετών και δεν έχω χάσει καμία στιγμή από τη ζωή της.

- Οταν παντρευτήκατε δώσατε συνειδητά προτεραιότητα στην οικογένειά σας; Καθυστέρησα όσο μπορούσα να παντρευτώ. (γέλια) Εκανα ωραίους, «στραβούς» κύκλους ζωής, μέχρι που συνάντησα τον Αλέξανδρο και αποφάσισα ότι θα ήθελα να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια. Παντρεύτηκα στα 36 μου και ήρθε αβίαστα.

- Θέλατε κι άλλα παιδιά; Αγαπώ πολύ τα παιδιά και θα ήθελα να έχω περισσότερα, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ για να αποκτήσω την κόρη μου, οπότε δεν είναι επιλογή μου να έχω μόνο ένα παιδί. Είμαι όμως ευτυχισμένη γιατί η Χριστίνα κάνει για πολλά παιδιά.

- Ισχύει ότι παρατήσατε το θέατρο για κάποια χρόνια μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχε ο σύζυγός σας, Αλέξανδρος Καλδής; Ναι, και πήγα μαζί του στην Αμερική γιατί είχε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Για πέντε χρόνια δεν δούλεψα. Μέχρι να κλείσουν πέντε χρόνια ήμουν εκεί και αυτή ήταν η θέση μου. Να είμαι δίπλα του, να τον στηρίζω, να συμμετέχω στην αγωνία και τον φόβο του, να τα ζήσουμε όλα μαζί. Ηταν μια πολύ δύσκολη περίοδος.
Ετοιμαζόμουν να κάνω πρεμιέρα με το «Τρίτο Στεφάνι» στο Εθνικό Θέατρο με τον Σταμάτη Φασουλή. Δέκα μέρες πριν από την πρεμιέρα αποφάσισα να τα αφήσω όλα. Ο Σταμάτης τότε με στήριξε, μου είπε να κάνω αυτό που αισθάνομαι. Και είχε αντίκτυπο η απόφασή μου αυτή γιατί άργησε να ανέβει η παράσταση. Γι’ αυτό και θα τον ευχαριστώ πάντα. Δεν υπήρχε όμως άλλη επιλογή. Επρεπε να κάνω το καλύτερο που μπορούσα με οποιοδήποτε κόστος. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά.

- Είστε 20 χρόνια παντρεμένη. Ποιο είναι το μυστικό ενός ευτυχισμένου γάμου; Ειλικρίνεια, ελευθερία, κόπος, τρόπος να ανεβαίνεις ανηφόρες, να κατεβαίνεις κατηφόρες και όταν κάτι χαλάει να το δουλεύεις από την αρχή.

- Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στον χώρο της υποκριτικής από την εποχή που ξεκινήσατε; Εξακολουθεί να υπάρχει δημιουργικός οίστρος, αλλά αυτό που έχει χαθεί είναι η αίσθηση σεβασμού απέναντι σε έναν άνθρωπο με μεγαλύτερη πείρα, πολλοί αισθάνονται ότι όλοι είμαστε το ίδιο. Χωρίς όμως αυτό να συμβαίνει με όλους. Εμείς όταν ήμασταν νέοι ηθοποιοί κοιτούσαμε με δέος τη Βέρα Ζαβιτσιάνου, τον Μάνο Κατράκη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Ηταν ιερά τέρατα. Σήμερα το τοπίο είναι πιο θολό και οι άνθρωποι πιο ζαλισμένοι.

Ο τρυφερός Μάνος Κατράκης

- Υπήρξαν άνθρωποι-σταθμοί στη ζωή σας; Ο Μάνος Κατράκης, στο πλευρό του οποίου έκανα το θεατρικό μου ντεμπούτο με την παράσταση «Ταμπού», ήταν μεγάλο σχολείο. Ενας άνθρωπος με θεατρική οντότητα, κύρος, δύναμη και υπέροχη αύρα. Δεν θα ξεχάσω, μια μέρα στις πρόβες όπου ήμουν ευάλωτη, λυπημένη, ακινητοποιημένη, είπε στη σύζυγό του Λίντα (σ.σ.: Αλμα): «Θα πάρουμε το παιδί και θα πάμε για ψάρι». Μιλήσαμε, με ηρέμησε, έγινα καλά και μετά ήμουν έτοιμη να πάμε για πρόβα. Ηταν ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος και διέκρινε πόσο παρών μπορεί να είσαι στη σκηνή για να δουλέψεις. Μου έμαθε ότι δεν είμαι μόνη μου πάνω στη σκηνή και ότι εκεί δεν έχει αξία η μονάδα αλλά η επικοινωνία με τον συμπρωταγωνιστή. Μια γυναίκα-σταθμός ήταν η Βέρα Ζαβιτσιάνου. Ενα άυλο πλάσμα, με χιούμορ, δοσμένη στο θέατρο. Μου έμαθε ό,τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή μου να το ακουμπάω στον ρόλο ακόμα και αν δεν σχετίζεται η ψυχολογία εκείνης της στιγμής με αυτόν. Μου έμαθε ότι ο ρόλος είμαι εγώ κάθε φορά. Τέλος, το μονοπάτι της συγκέντρωσης που χρειάζεται πριν από την παράσταση μου το έδειξε ο Λευτέρης Βογιατζής.

- Τι αναμνήσεις έχετε από τον Αλέκο Αλεξανδράκη; Υπέροχος άνθρωπος! Ευγενής, πολύ σεμνός και αφοσιωμένος στη δουλειά του. Περίμενε σαν μαθητής στην κουίντα κάθε φορά να ξεκινήσει η παράσταση. Και την ίδια ποιότητα, καθότι ίδια πάστα ανθρώπου, και λογική έχει και ο Γιάννης Φέρτης, με τον οποίο είχα επίσης την τύχη να συνεργαστώ. Ηταν και οι δύο σαν μαθητές.

- Η φιλία στον χώρο σας αποτελεί τελικά μύθο ή όχι; Γεννιούνται φιλίες, είναι πολύ δυνατές, αλλά δεν έχουν διάρκεια στον χρόνο. Οι ηθοποιοί είμαστε λίγο τσιγγάνοι. Με τον ίδιο τρόπο που αποχωρίζεται ένας ηθοποιός τα κοστούμια στο κλείσιμο της θεατρικής σεζόν ενός έργου και είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα, με τον ίδιο τρόπο, χωρίς να πετάει τα αισθήματά του και τις σχέσεις, συνεχίζει με καινούριες. Εχουμε έναν νομαδικό τρόπο ζωής και χωρίς να το ελέγχεις αλλάζεις ανθρώπους.

- Υπήρξε κάποια στιγμή που χάσατε τις ισορροπίες σας; Μόνο χαρά πήρα από την αναγνωρισιμότητα. Δεν έχασα την ισορροπία μου, ωστόσο πιέστηκα πολύ μια περίοδο, όταν προσπαθούσαν να προβάλλουν κομμάτια της προσωπικής ζωής μου. Ευτυχώς, όμως, δεν με «κιτρίνισαν» ποτέ. Φυσικά, έχουν γραφεί και ψέματα, όπως ένα άρθρο για τον υποτιθέμενο νέο σύντροφό μου, ο οποίος τελικά ήταν ο αδελφός μου. Αλλά κι αυτά μέσα στο παιχνίδι είναι.

- Θα αλλάζατε κάτι στην πορεία σας; Θα έδινα μερικά χαστούκια στον εαυτό μου, γιατί δεν χρειάζεται να είμαι τόσο ανασφαλής. Χρειάζεται να τολμάς και ας μην είσαι πάντα καλός. Καμιά φορά η ανασφάλεια σε τραβάει πίσω. Ενας ηθοποιός πρέπει να είναι έτοιμος να αποτύχει πολλές φορές και να πετύχει δύο φορές στη ζωή του, σε έναν ρόλο. Φτάνει. Αρκεί σε κάθε παράσταση να δίνεις όλη σου την ψυχή.