Μουντιάλ 2014: Και φάγαμε... και τα φάγαμε

Το απόγευμα ξεκίνησε καλά. Αν και λίγο ανυπόμονος ο οικοδεσπότης, αρχίσαμε να μαζευόμαστε κατά τις έξι και τέταρτο το απόγευμα. Το ματς θα γινόταν στην ταράτσα, με ωραία θεά πιάτο την Αθήνα από τη μία και το βουνό από την άλλη. Ο ήλιος, βέβαια, καλοκαιρινός, άρχισε να με κοπανάει στο κεφάλι, λες και ήξερε πως έπινα μπυρίτσα με άδειο στομάχι.

Τέλος πάντων, μαθημένα τα βουνά στα χιόνια, που λέμε. Είχε πάει εφτά παρά κάτι, και η τηλεόραση ήδη έδειχνε τις ατέρμονες διαφημίσεις για μπύρες, αμάξια, παπιά και φαγητά. Σιγά-σιγά άρχισε να γουργουρίζει το στομάχι, σαν γατί. Το πατατάκι και οι μπύρες που φέραμε, με πέντε-έξι άτομα εξανεμίστηκαν σε χρόνο dt (ντε-τε, ε αυτό). Ποιος να κατέβει τώρα τα δέκα, δεκαπέντε σκαλιά από την ταράτσα, πάνω στο άραγμα, αυτά τα γιγάντια, κατηφορικά (αλλά κατά τ’άλλα νορμάλ, μη φανταστείτε), σκαλιά.

Έτσι μας φαίνονταν, μετά το μπυράκι και το πατατάκι, με τον ήλιο να μη λέει να κρυφτεί πίσω από το παρακείμενο κτίριο. Ζέστη και στην Αθήνα, και στη Βραζιλία, όπου η Εθνικάρα μας ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τα Κολομβιανά ταλέντα.



Κανείς δεν ήθελε να αντιμετωπίσει όμως τον δικό μας κατηφορικό Γολγοθά και να πάει κάτω να φέρει προμήθειες και το τηλέφωνο με τα προσπέκτους από τα ντελιβεράδικα. Κι εκεί είναι που ο Νίκος μπαίνει στο iPhone του και ανοίγει το applicationτου deliveras.gr

. Ω παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, που λέει και το εκκλησιαστικό σουξέ. Σουβλάκια; Πόσα; Τόσα. Πολλά. Πατάτες, κι άλλες μπύρες; Εννοείται κι άλλες μπύρες, πως θα κρατήσουμε το μπυροκοίλιον σε ετοιμότητα για να θαμπώσει τις καυτές παραλίες του καλοκαιριού; Δεν ήθελε πολλά πολλά.

Ξεπεράσαμε τις μεγάλες αλυσίδες που μας είχε το deliveras.gr app, αποφεύγοντας τις πίτσες και τα μπέργκερ (ε, τι να κάνουμε, είχαμε κι άλλες μέρες μουντιάλ με fast-food προτροπές, και ο καλοφαγάς θέλει την ποικιλία του!). Δίαιτα από αύριο που λέμε. Κλικ κλικ, ο έμπειρος δάκτυλος του Νίκου πάταγε το touchscreenτου κινητού.



Τεράστια παραγγελία. Μιλάμε για πράγμα πολύ, πασχαλινό τραπέζι σα να λέμε. Δεν πειράζει. Χωρίς να χρειάζεται να κατέβουμε τα δύσκολα αυτά σκαλιά που στα τριάκοντα έτη μας είναι βαριά (παππούδια, όλοι), η παραγγελία «έφυγε» προς το συνοικιακό σουβλατζίδικο που γνωρίζουμε όλοι καλά. Πόσο κάνει; Τόσο. Mόνο τόσο; Ναι, έχουμε έκπτωση 20%. Τι λες τώρα; Ναι, ρε, λόγω του app του deliveras.gr. Οκ, τέλεια, τουλάχιστον δεν θα ξεφραγκιαστούμε.

Σκάνε τα σουβλάκια, (δεν είδα φορτηγάκι, αλλά το παιδί που τα έφερε τα χώρεσε στη μηχανή θαυματουργά!), στο σπίτι, άντε, ανοίγουμε, και κάνει ο deliveras το δύσκολο έργο του να ανέβει με το ασανσέρ και τις σκάλες. Να μας ζήσεις αγόρι μου, ν’αγιάσει το χεράκι σου. Σακούλες με μεθυστικό άρωμα, και μπύρες με μεθυστικό προϊόν. Ο αγώνας αρχίζει. Δεν το πίστευα πως είχαν φτάσει τα φαγητά τόσο γρήγορα από το κινητό, στην πόρτα. Τι μου κάνεις τεχνολογία μου, εσύ. Τρώμε τα σουβλάκια, αρχίζει ο γκαντέμης από δίπλα. Βλέπω να βάζουμε γκολ στο πέντε, είπε.



Γκολ στο πέντε μπήκε, αλλά από την άλλη μεριά. Στραβά θα μου κάτσει το φαγητό ρε! Τι να σε κάνω που είσαι και φίλος. Συνεχίζει το ματς, έρχεται και ο τελευταίος καλεσμένος, κοντά στο δεύτερο ημίχρονο. Είχε να πάει σε γάμο πριν στη μέση ενός κάμπου και του πήρε ώρα να γυρίσει. Ποιος παντρεύεται τέτοια μέρα; Να ζήσετε. Είχε παίξει και το παιχνίδι. Δύο-μηδέν υπέρ της Κολομβίας. Ρε προδότη, γιατί του φέρεσαι έτσι του "Πειρατικού"; Σερνόμασταν λίγο στο γήπεδο, και βέβαια κλασσικοί διαιτητές/ προπονητές/ποδοσφαιριστές του καναπέ, σχολιάζαμε τα πάντα.

Εντάξει τώρα, τι να κάνουμε; Βλέπεις μπάλα χωρίς να φωνάζεις και να κρίνεις; Εγώ πάλι, ποτέ. Σκάσαμε στο φαγητό. Σκάει και το δεύτερο γκολ. Αχ, βαχ κι αμάν-αμάν Κολομβιανέ παιχταρά...O τελευταίος προσκεκλημένος, ο Θανάσης «Σάκης» ήταν πανέτοιμος να βγάλει μία 75 ευρώ με στοίχημα ένα δεκάρικο. Και εκεί χτυπάει πάλι ο Γιώργος ο γκαντέμης και λέει, την ώρα που κάνουν οι Κολομβιανοί την επίθεση, κοίτα τώρα να δεις τρίτο γκολ. Όχι, του λέω εγώ, όχι κι άλλο, σκεπτόμενος πως ο εκτός από τον πόνο της ιστορίας, με ένα 3-0 ο Σάκης θα έχανε τα 75 ευρουλάκια. Ε, ναι, μπήκε το γκολ στις καθυστερήσεις με τον Σαββατογεννημένο που είχαμε μπλέξει. Και το φάγαμε, και χασούρα στο στοιχηματάκι.



Ντροπή και αίσχος. Τουλάχιστον το σουβλάκι ήταν πολύ καλό. Κι εκεί που μιλάμε και περιμένουμε το επόμενο παιχνίδι των δύο Λατινοαμερικάνων να ξεκινήσει, τα παιδιά που χάσανε το πρώτο με την Ελλαδάρα, θέλησαν να ρεφάρουν με στοιχηματάκι Hat-Trick από Suarez. Με τον γκαντέμη που είχανε μπλέξει όμως, δεν επρόκειτο. Ο Suarez έμεινε από την αρχή του παιχνιδιού στον πάγκο λόγω τραυματισμού. Ενημερωμένοι όλοι. Καταραμένη γκίνια. Τρελό γέλιο όμως.

Αράξαμε λοιπόν, φτιάξαμε και ένα ποτάκι, παραγγείλαμε και παγωτάκι –σε δεύτερη φάση, από πιτσαρία, μέσω πάλι του App του Deliveras.gr-, γιατί θέλαμε και γλυκάκι γύρω στις εντεκάμισι το βράδυ που βλέπαμε το Ουρουγουάη-Κόστα Ρίκα, και χαλαρώσαμε, μέχρι που η θεσπέσια παρουσία στο απέναντι μπαλκόνι άνοιξε το φως.



Όχι τίποτα πολύ ρισκέ, απλά ετοιμαζόταν για έξοδο το κορίτσι και το ευχαριστούμε από καρδίας για την παρουσία της. Παρά τη χασούρα μας από τους Κολομβιανούς, παρά την χασούρα των παιδιών στα στοιχηματάκια τους, η βραδιά ήταν αξέχαστη. Ιδιαίτερα χωρίς να χρειάζεται να ανεβοκατεβαίνουμε για πατατο- τηλέφωνα, και το φαγητό να έρχεται κοντά μας χωρίς πολλά-πολλά.

Ωραίο πράγμα η τεχνολογία βρε παιδί μου, ωραίο όμως και το παραδοσιακό σουβλάκι.

Πάμε τώρα για το δεύτερο ματς και καλή μας τύχη.