Σπύρος Γκουτζάνης

Τα στελέχη του δυσκολεύονται να προσαρμοστούν και παλινωδούν στα τηλεοπτικά παράθυρα ανάμεσα στην κάλυψη των υποχρεώσεων εντός και εκτός χώρας και στην υλοποίηση του κυβερνητικού του προγράμματος. Πολύ απλά και τα δύο δεν γίνονται όσο κι αν εξαντλούν την ρητορική τους δεινότητα που αγγίζει ενίοτε τα όρια της σοφιστικής. Το κράτος πρέπει να καλύψει συγκεκριμένες υποχρεώσεις -αποπληρωμή χρεών, κάλυψη λειτουργικών αναγκών καταβολή μισθών και συντάξεων- μαζεύοντας χρήματα από την φορολογία εισοδήματος, τον ΦΠΑ που αναγκαστικά θα αυξηθεί και την φορολογία ακίνητης περιουσίας που προς το παρόν είναι ο ΕΝΦΙΑ. Ακόμη κι αυτά όμως δεν θα αποδώσουν άμεσα όσα απαιτούνται, χρειάζεται η χρηματοδότηση από την Ευρωπαική Ένωση και από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα για να αποφευχθεί το πιστωτικό γεγονός. Για να απελευθερωθεί ρευστότητα όμως θα πρέπει η κυβέρνηση να υποβάλλει ένα πλαίσιο μεταρρυθμίσεων το οποίο να εγκρίνουν οι δανειστές. Και αυτό όσο κι αν το εξωραίζει θα είναι μακρυά από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και από το κυβερνητικό του πρόγραμμα. Πάντως είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί, από τη μία διαπραγματεύεται σε όλα τα επίπεδα και από την άλλη συγκεντρώνει ότι χρήματα υπάρχουν στο εσωτερικό της χώρας από δημόσιους φορείς και οργανισμούς ακόμη και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εάν προκύψει πιστωτικό γεγονός η ευθύνη θα είναι της άλλης πλευράς. Το ευρωπαικό σύστημα τα νήματα του οποίου κινεί ο κ. Σόιμπλε επιδιώκει την ταπείνωση της ελληνικής κυβέρνησης.

Η δε αντιπολίτευση προσγειώνεται στην δική της νέα πραγματικότητα αν και είναι σαφές ότι δεν έχει συνέλθει από την ήττα της και έχει έλλειμμα στρατηγικής. Γιατί δεν μπορεί να νοείται ως στρατηγική το να συμβεί πιστωτικό γεγονός ώστε να τεθεί το ερώτημα μέσα ή έξω από το ευρώ για να ανατραπεί η κυβέρνηση και να επανακάμψει το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου και να κυβερνήσει πάνω στα ερείπια της χώρας. Αγγίζε δε τα όρια της ψυχοπαθολογικής εμμονής η προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης και από κοντά και του ΠΑΣΟΚ να αποδείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σύρρεται από τους εταίρους να εφαρμόσει την πολιτική που υλοποιούσαν και εκείνοι μέχρι πριν από μερικούς μήνες. Έφθασε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Σαμαράς να δώσει συνέντευξη Τύπου για να παρουσιάσει την παράταση της δανειακής σύμβασης που ήταν γνωστή προκειμένου να δείξει στις κάμερες την υπογραφή του κ. Βαρουφάκη. Κανονικά είναι δουλειά που θα έπρεπε να κάνει ο κ. Καραγκούνης ούτε καν ο κ. Σταικούρας. Ζητά επιμόνως η αντιπολίτευση να έλθει στην Βουλή η παράταση της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε η κυβέρνηση παρότι αναγνωρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν απαιτείται από το κείμενο της Σύμβασης. Γιατί; Μα για να προκαλέσει πολιτική φθορά στην αντιπολίτευση, για να πάει στην Βουλή ο  κ. Σαμαράς και να αγορεύσει ότι η σύμβαση είναι ίδια με την δική του και να φέρει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπη με τις αριστερές τάσεις του κόμματος. Δεν βοηθάει αυτή η τακτική την χώρα και την διαπραγμάτευση που κάνει η κυβέρνηση για μία καλύτερη ή έστω λιγότερο επώδυνη συμφωνία, αλλά ποιός νοιάζεται. Ο σκοπός είναι κοινός, να ταπεινωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας και να εξαντληθεί το πολιτικό του κεφάλαιο.

Στις επόμενες ημέρες θα φανεί αν ο πρωθυπουργός πήρε από το πεντάωρο ραντεβού του με την κα Μέρκελ ότι δεν κατάφερε να πάρει ο κ. Σαμαράς τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Βερολίνο και άρχισε η αποδρομή του. Αν ο κ. Τσίπρας πέτυχε, τότε το αφήγημα του κ. Σαμαρά για αριστερή παρένθεση τελειώνει και εκλείπει η νομιμοποιητική βάση για την παράταση της ηγεσίας του στο εσωτερικό του κόμματός του. Θα χρειαστεί μία νέα ηγεσία η οποία θα συμβιβάζεται με την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και θα επεξεργαστεί μία μακροπρόθεσμη στρατηγική που να διεκδικεί την εξουσία χωρίς να βλάπτει την χώρα.