Γιώργος Διονυσόπουλος

Το γεγονός ότι την ίδια στιγμή στο Κοινοβούλιο βρισκόταν και ο πρόεδρος της Ν.Δ κ. Αντώνης Σαμαράς, φανερώνει ότι η παραπάνω άποψη όχι μόνο δεν διατυπώθηκε εν αγνοία του τελευταίου, αλλά και σε πλήρη συνεννόηση μαζί του. Η διεξαγωγή ενός τέτοιου συνεδρίου εξάλλου μόνο οφέλη θα μπορούσε να προσφέρει στη Νέα Δημοκρατία αφού πέρα από την απαραίτητη εκλογική διεύρυνση που θα της εξασφάλιζε, θα της παρείχε και μία επιπλέον δυναμική, άμεσα μετρήσιμη στις δημοσκοπήσεις του Οκτωβρίου ή του Νοεμβρίου. 
Ένα ουσιαστικό συνέδριο θέσεων και επαναπροσδιορισμού των στόχων της κεντροδεξιάς παράταξης θα αποτελούσε παράλληλα όμως και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, αλλά και ένα δυνατό άλλοθι για τα εκτός της Ν.Δ στελέχη, είτε για την άνευ όρων επιστροφή τους στο κόμμα, είτε για την ένταξή τους σε αυτό, ως αυτόνομες πολιτικές τάσεις. Άλλωστε, η διαφαινόμενη χαλάρωση των όρων του μνημονίου, σε συνδυασμό με την αποχώρηση της τρόικας, παρέχει στους εκπροσώπους των δεξιών αντιμνημονιακών δυνάμεων ένα σημαντικό λόγο επαναπροσδιορισμού της στάσης τους, επανένταξής τους στο βασικό κορμό της παράταξης, αλλά και τερματισμού μιας διαδικασίας φθοράς, ικανής, μέχρι τις επόμενες εκλογές, να τους στείλει στα πολιτικά αζήτητα της χώρας.  

Η διεξαγωγή ενός τέτοιου συνεδρίου που θα συνοδεύεται από πλήρες άνοιγμα της Νέας Δημοκρατίας στις δυνάμεις της Κεντροδεξιάς, χωρίς αποκλεισμούς στελεχών και χωρίς την απαίτηση δηλώσεων μετάνοιας, δεν θα έχει οφέλη μόνο για τον συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό, αλλά και προσωπικά για τον πρόεδρό του, κ. Αντώνη Σαμαρά. Ο ίδιος, για πρώτη ίσως φορά από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος, θα έχει την ευκαιρία να εμπεδωθεί ως ηγέτης του συνόλου της συντηρητικής παράταξης, αρκεί βεβαίως και αυτός με τη σειρά του να δείξει αφενός ότι έχει πάψει να διακατέχεται από προσωπικές ή ιδεολογικές αγκυλώσεις αφετέρου πως δεν υπακούει σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες και σχεδιασμούς.
Ένα ενωτικό συνέδριο της Κεντροδεξιάς και όχι απλά της Νέας Δημοκρατίας όμως θα αποτελούσε και ένα επιπλέον σημαντικό ατού έναντι του αντίπαλου πόλου της Κεντροαριστεράς. Πρώτον, θα έδειχνε στους πολίτες σε ποιο πολιτικό στρατόπεδο βρίσκονται πραγματικά οι δυνάμεις της σύνθεσης και της συνεννόησης. Δεύτερον θα αναδείκνυε σε όλο του το μεγαλείο τον κατακερματισμό των δυνάμεων του κεντροαριστερού χώρου και την αδυναμία του να προσφέρει μια εναλλακτική αξιόπιστη λύση για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Τρίτον, με δεδομένο ότι τα κόμματα του κεντροαριστερού και αριστερού τόξου δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στα ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια που τους χωρίζουν και όχι σε αυτά που τους ενώνουν, θα τα ανάγκαζε σχεδόν στο σύνολο τους να μπουν σε μία μακρά διαδικασία διαλόγου και εσωστρέφειας, με ότι συνέπειες θα μπορούσε να έχει αυτό ως προς τη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων τόσο σε επίπεδο εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, όσο και σε επίπεδο εθνικών εκλογών.