Βασίλης Τσακίρογλου

Έως πριν από λίγο καιρό έλουζε τα κόμματα της συγκυβέρνησης με εκφράσεις όπως «είστε μια χούντα από καραγκιόζηδες», «νταβατζήδες», «απατεώνες», «προδότες» κ.ο.κ.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης, από την πρώτη στιγμή που εισέβαλε στο πολιτικό σκηνικό με την εκπεφρασμένη διάθεση να το καταλύσει, αν μη τι άλλο, έδειχνε πειστικός. Προφανώς, όποιος σχετίστηκε μαζί του, θα πρέπει, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, να μοιραζόταν την ίδια απέχθεια με εκείνον ως προς την καθεστηκυία πολιτική τάξη. Ο Τάκης Μπαλτάκος, λογικά, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο ο Μπαλτάκος και οι μύχιες προσδοκίες του, αλλά και ο ρόλος του Κασιδιάρη. Εννοείται ότι εάν είναι κανείς έτοιμος να συνταχθεί με τη Χρυσή Αυγή θεωρεί ότι έπαιξε αριστοτεχνικά το ρόλο του ως πράκτορα, κατάφερε να πείσει το δεξιό κομματικό μαντρί να μην τον βλέπει σαν λύκο και, προσποιούμενος τον φίλο, να αποσπάσει αυτό που χρειαζόταν, δηλαδή μια ομολογία-φωτιά σαν και αυτή του Μπαλτάκου.

Από την πρώτη στιγμή της αποκάλυψης όσων αβίαστα εξομολογήθηκε σε αυτή την υποχθόνια candid camera του χρυσαυγίτη, η συζήτηση περιστράφηκε κυρίως γύρω από τον αποτροπιασμό για τις εκλεκτικές συγγένειες του Μπαλτάκου με τη Χρυσή Αυγή. Ωστόσο, ένας διάλογος, ιδιαίτερα όταν γίνεται σε ένα πλαίσιο οικειότητας, απαιτεί μια στοιχειώδη αμοιβαιότητα, κάποιες εξομολογήσεις και από την άλλη πλευρά.

Είναι σίγουροι οι Χρυσαυγίτες ότι ο Κασιδιάρης δεν έδωσε κάτι για να πάρει αυτό που πήρε; Οι πιο μετριοπαθείς νεοδημοκράτες βδελύττονται και καταδικάζουν τα κολλητιλήκια του Μπαλτάκου με την ακροδεξιά, μήπως όμως θα έπρεπε και το περιβάλλον του Κασιδιάρη να προβληματίζεται εξίσου για το φλερτ του κοινοβουλευτικού τους εκπροσώπου με την κυβερνητική παράταξη;

Όπως λέει το γνωστό αγγλοσαξονικό ρητό, «χρειάζονται δύο για να χορέψουν τανγκό» και το νούμερο που εκτέλεσαν Μπαλτάκος-Κασιδιάρης δείχνει μεν την κατάπτωση του πολιτικού βίου στην Ελλάδα και καταδίδει τη διπροσωπία του ανώτατου ιερατείου, από την άλλη πλευρά όμως μαρτυρά ενδεχομένως και τις φιλοδοξίες ενός ατόμου σαν τον Ηλία Κασιδιάρη να διεισδύσει στο κεντρικό ρεύμα της πολιτικής, δημιουργώντας διασυνδέσεις.

Όταν πια βαρεθούν να πανηγυρίζουν για το ανδραγάθημα του σαμποτέρ ήρωά τους, για τη βόμβα μεγατόνων που έβαλε στα θεμέλια του διεφθαρμένου συστήματος κ.λπ. ίσως πρέπει να αναρωτηθούν πώς αυτός κατάφερε να «κοροϊδεύει», πιθανότατα επί χρόνια, έναν κοντοχωριανό του.