Γρ. Νικολόπουλος

Για το πρώτο η τρόικα θεωρεί -βασικά το ΔΝΤ θεωρεί, με τους Ευρωπαίους εκπρόσωπους να είναι πιο συζητήσιμοι- ότι οι τράπεζες χρειάζονται πολύ περισσότερα κεφάλαια από αυτά που λέει η BlackRock, δηλαδή ο ελεγκτής που οι ίδιοι έβαλαν να ελέγξει τις τράπεζές μας. Η ελεγκτική εταιρεία πραγματοποίησε stress tests, δηλαδή έφτιαξε θεωρητικά σενάρια βασισμένα σε αρνητικές εξελίξεις και διαπίστωσε ότι αν αυτά πράγματι συμβούν, τότε οι ελληνικές τράπεζες θα χρειαστούν συνολικά περί τα 6 δισ. ευρώ για να αντέξουν.

Το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι χρειάζονται πολύ περισσότερα, θέση η οποία μπορεί να στέκει αν η πραγματικότητα αποδειχθεί πολύ χειρότερη από τα αρνητικά σενάρια που εξέτασε η BlackRock, το πιθανότερο όμως είναι τα πράγματα να μην εξελιχθούν τόσο άσχημα και τα 6 δισ. ευρώ να φτάνουν και να περισσεύουν. Η λογική των stress tests είναι από μόνη της υπερβολική, ενώ εκείνη του ΔΝΤ εξωφρενική. Και είναι απορίας άξιον γιατί υπάρχει αυτή η εμμονή από το ΔΝΤ, η οποία σχετίζεται συνολικά με το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και όχι με τις ελληνικές τράπεζες μεμονωμένα. Πρόκειται για ένα ευρύτερο παιχνίδι μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. και όχι για μια απλή διαφωνία για τα ελληνικά θέματα.

Το δεύτερο ζήτημα στο οποίο επιμένει η τρόικα, αυτό των απολύσεων, είναι πιο κατανοητό. Η απαγόρευση απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων είναι μια παράλογη κατάσταση ούτως ή άλλως. Το γεγονός ότι δεν μπορούν να φύγουν ούτε οι διεφθαρμένοι, ούτε οι τεμπέληδες, ούτε οι άχρηστοι, ούτε καν αυτοί που δεν πατάνε ποτέ στην υπηρεσία τους είναι ασφαλώς μια στρέβλωση οικονομική και, κυρίως, κοινωνική. Το θέμα πρέπει να λυθεί αργά ή γρήγορα και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν γίνεται αυτό είναι η πελατειακή σχέση δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών. Είναι ένα πρόβλημα, όμως, που δεν είναι πλέον τόσο άμεσο όσο στο παρελθόν αφού το πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο και οι συνταξιοδοτήσεις έχουν μειώσει κάπως τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Παράλληλα, έχουμε μπροστά μας εκλογές και όσο δίκιο κι αν έχει η τρόικα, δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη της και αυτό το γεγονός. Πολύ σημαντικότερο θα ήταν να αλλάξουν οι νόμοι που προστατεύουν τους άχρηστους υπαλλήλους παρά να απολυθούν σήμερα κάποιοι από αυτούς. Πάντως αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να λύσουμε μόνοι μας για δικό μας καλό και όχι επειδή το ζητάνε οι ξένοι.

Το τρίτο και το τέταρτο ζήτημα είναι πολύ περίεργα. Η τιμή του γάλακτος και ο ορισμός τού τι είναι φρέσκο, τι είναι ημέρας, τι είναι διαρκείας είναι ζητήματα που έχουν μεν άμεση σχέση με το πορτοφόλι κάθε νοικοκυριού, αλλά δεν είναι θέματα που θα κρίνουν αν η Ελλάδα θα πάρει τη δόση της, αν θα τιναχτεί στον αέρα ολόκληρη η προσπάθεια -ελληνική και ευρωπαϊκή- των τελευταίων τεσσάρων- πέντε ετών. Πολλοί πιστεύουν ότι η επιμονή της τρόικας σχετίζεται με την προσπάθειά της να ανοίξει την αγορά σε εισαγόμενα γάλατα, κάτι σχεδόν οφθαλμοφανές. Και αυτό είναι μεν σημαντικό για τους γαλακτοπαραγωγούς της Κεντρικής Ευρώπης, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν είναι και το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα.  Ακόμη χειρότερα, το ζήτημα της κατάργησης της ενιαίας τιμής των βιβλίων είναι ακόμη πιο ασήμαντο. Ας πούμε ότι τα βιβλία θα φθηνύνουν αν καταργηθεί η ενιαία τιμή. Και λοιπόν; Σιγά την αγορά. Ελάχιστη επίπτωση θα έχει αυτό στην ελληνική οικονομία, απλώς θα προσθέσει ακόμη μερικές εκατοντάδες ανέργους στους ήδη πολλούς. Γιατί αυτό το ζήτημα είναι τόσο σημαντικό ώστε να αποτελεί αγκάθι στις σχέσεις της Ελλάδας με τους πιστωτές; Οι ξένοι δεν θα έχουν σημαντικό όφελος, αφού μιλάμε άλλη γλώσσα και δεν θα γεμίσει ο κόσμος ξενόγλωσσα βιβλία, συνεπώς καμία «πονηρή» θεωρία για ξένα συμφέροντα δεν στέκει σε αυτή την υπόθεση. Αγνωστο λοιπόν το γιατί έχει λυσσάξει η τρόικα με αυτό το ζήτημα.

Αλλα σημεία τριβής, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαρρέουν, είναι η κατάργηση των επιδοτήσεων των πλοίων που εκτελούν δρομολόγια στις άγονες γραμμές. Οικονομικά είναι λογικό, αλλά πρακτικά πρέπει να βρεθεί μια λύση για να πηγαίνουν καράβια στις άγονες γραμμές και κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ακόμα. Είναι μια γεωγραφική ιδιαιτερότητα της Ελλάδας που μέχρι στιγμής δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά από την τρόικα. Με λίγα λόγια, οι σημερινές διαπραγματεύσεις με την τρόικα αγγίζουν τα όρια του παραλογισμού και πολύ καλά κάνει η κυβέρνηση που επιμένει στις θέσεις της και δεν υποχωρεί. Υπάρχουν λοιπόν πράγματα στα οποία οι πιστωτές έχουν αναμφίβολα δίκιο, υπάρχουν όμως και άλλα, όπως αυτά που συζητάμε σήμερα, τα οποία είναι από ανούσια μέχρι παράλογα, δεν έχουν καμία σημασία και δεν μπορούν να αποτελούν σημεία τριβής και να θέτουν σε κίνδυνο τις σχέσεις μας με την Ευρώπη.