Σπύρος Γκουτζάνης

Μέχρι να αποκτήσει δυναμική από τα κάτω όμως γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί από τα πάνω από ένα τμήμα των ΜΜΕ που αξιοποιούν και το “εύρημα” των δημοσκοπήσεων ότι οι κεντροαριστεροί πολίτες αδημονούν πότε θα πάρει σάρκα και οστά το εγχείρημα που θα στεγάσει την κα Διαμαντοπούλου και τον κ. Μόσιαλο.

Ειρήσθω εν παρόδω ο κ. Μόσιαλος ήταν ο διορισμένος από τον κ. Παπανδρέου στην πολιτική που έπαψε το μπρίφινγκ των πολιτικών συντακτών στρώνοντας τον δρόμο στο σύστημα Σαμαρά να καταργήσει εντελώς την τυπική ενημέρωση. Είναι ενδεικτικό αυτό του πώς αντιλαμβάνεται ο κ. Μόσιαλος την σύγχρονη κεντροαριστερά -σε ένα κεντρικό στοιχείο που είναι η διαχείριση της ενημέρωσης- και πόσο κοντά είναι στην εκδοχή της ακραίας Δεξιάς. Μετέχουν και πολιτικοί όπως ο κ. Τάσος Γιαννίτσης που έχουν ταυτιστεί με τον αλήστου μνμήμης Σημιτικό εκσυγχρονισμό. Τώρα τί σχέση έχουν όλοι αυτοί με την Αρισερά είναι ένα ερώτημα.

Πρόκειται για πολιτικούς -ασχέτως των προθέσεων ή των ικανοτήτων τους- που απαξιώθηκαν στην κοινή συνείδηση και έμειναν εκτός βουλής μέσω της άσκηση της εξουσίας που δεν ήταν κεντροαριστερή ούτε πραγματικά εκσυγχρονιστική. Είναι εντελώς διαφορετική η περίπτωση του κ. Φλωρίδη ο οποίος διαφωνούσε το 2010 όχι με το μνημόνιο καθεαυτό αλλά με την ανικανότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου να υλοποιήσει το απαραίτητο σχέδιο διάσωσης της χώρας.

Το ότι θέλουν να πλαισιώσουν την κίνηση τα στελέχη εκείνα της ΔΗΜΑΡ όπως ο κ. Σπύρος Λυκούδης και ο κ. Γρηγόρης Ψαριανός οι οποίοι διαφώνησαν με τον κ. Κουβέλη γιατί ήθελαν να παραμείνουν στην κυβέρνηση Σαμαρά (που μεταξύ άλλων θέλησε να βγάλει εκτός συνταγματικού τόξου τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι για το οποίο αντέδρασαν πιο έντονα οι δημοκράτες βουλευτές της ΝΔ παρά οι δήθεν αριστεροί της ΔΗΜΑΡ) είναι ενδεικτικό του ποιός θα είναι ο πολιτικός χαρακτήρας της κίνησης των 58.

Δίχως πολιτική ουσία

Περισσεύουν οι γενικές περιγραφές από τους μετέχοντες σε αυτή την κίνηση του πως θα πρέπει να είναι το νέο πολιτικό μόρφωμα απουσιάζει όμως η ουσία. Για παράδειγμα λέει ένας από τους μετέχοντες: “Να διαμορφώσουμε μία πειστική, ρεαλιστική προγραμματική δυναμική, έναν πολυκεντρικό φορέα των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, με κοινό όμως τόπο την απόφαση όσων συμμετέχουν να κάνουν την τομή με τις στρεβλώσεις του παρελθόντος για μία Ελλάδα πραγματικά Ευρωπαική θεσμικά και πολιτικά”.

Η περίτεχνη φράση δεν λέει απολύτως τίποτε, με αυτή την έννοια απευθύνεται σε όλους και σε κανέναν και συνιστά λαϊκισμό, τον οποίο ο συντάκτης σε προηγούμενη παράγραφο καταδικάζει ως στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρόταση αυτή θα μπορούσε να συμφωνήσει το 90% των ελλήνων και των πολιτικών τους φορέων -πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής- αφού άλλωστε όλα τα κόμματα τα ίδια λένε με διαφορετική ενδεχομένως διδατύπωση.

Η κίνηση των 58 όμως που έτυχε μεγάλης διαφήμισης αποφεύγει να μιλήσει για τα καίρια. Κυρίως πως προσδιορίζεται έναντι του Μνημονίου πέρα από ταμπέλες μνημονιακοί αντιμνημονιακοί κλπ.

Το Μνημόνιο συνιστά ένα σχέδιο για την αναδιάρθρωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Ίσως μάλιστα να είναι κακό σχέδιο αλλά προς το παρόν είναι το μόνο ολοκληρωμένο σχέδιο μέχρι ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει τις ισορροπίες τους και να ολοκληρώσει το δικό του. Είναι όμως ένα σχέδιο της πλήρους αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας σε σκληρή νεοφιλελεύθερη βάση. Ας φύγουμε λοιπόν από την ταμπέλα “μνημόνιο” και ας θέσουμε το ουσιαστικό ερώτημα: πως τοποθετείται μία κίνηση που θέλει να λέγεται αριστερή απέναντι σε ένα σχέδιο νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας; Ας προχωρήσουμε σε συγκεκριμένα ερωτήματα:

- Τι προτείνουν για τις εργασιακές σχέσεις; θα υπάρχει κατώτατος μισθός, θα προστατεύονται τα εργασιακά δικαιώματα, θα υπάρχει όριο και ποιό στις απολύσεις;

- Τι προτείνουν για την δημόσια Υγεία και Εκπαίδευση, με δεδομένους τους δημοσιονομικούς περιορισμούς; θα δωθεί προτεραιότητα στην διάθεση πόρων ή θα συνεχιστεί η νεοφιλελεύθερη τακτική να περιοριστεί ο δημόσιος χαρακτήρας ώστε να δημιουργηθεί χώρος για τον ιδιωτικό τομέα.

- Ποια είναι η μείζον πρόταση για την οικονομία, θα έχει ρόλο η κυβέρνηση στον σχεδιασμό και στην ενίσχυση με παρεμβάσεις και προστασίες κευνσιανού τύπου ή θα αφεθεί στις δυνάμεις της αγοράς;

- Καθότι είμαστε σε περίοδο δημοσιονομικής στενότητας θα υπάρξει σύγκρουση με τους ευνοημένους της περιόδου της ευμάρειας με δανεικά -που μέλη της κίνησης κυβερνούσαν- προκειμένου να εξευρεθούν πόροι για την ενίσχυση της Ανάπτυξης όπως και των κοινωνικών δικτύων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ή όχι.

Θα μπορούσαμε να βάλουμε κι άλλα ερωτήματα που όσο δεν τα αγγίζουν δείχνουν ότι προσπαθούν να ψαρέψουν κι εκείνοι στα θολά νερά της κοινωνικής απόγνωσης.

Με ποιον θα συμμαχήσουν;

Υπάρχει όμως και μία ακόμη δέσμη ερωτημάτων: Το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει η κίνησή τους είναι αν αποκτήσει σάρκα και οστά να πάρει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ και να μειώσει την δυναμική του ενισχύοντας έτσι τη ΝΔ. Αν λοιπόν πάρει σάρκα και οστά ποιά θα είναι η κατεύθυνση ότι θα συνεργαστεί με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ; Φυσικά αυτό θα το καθορίσει το αποτέλεσμα των εκλογών, η κατεύθυνση όμως ποιά θα είναι;

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά έδειξε και ποιά είναι τα όρια της αντοχής μίας κεντροαριστερής παρουσίας. Ο κ. Κουβέλης ήταν τίμιος και απέναντι στον κ. Σαμαρά και απέναντι στους ψηφοφόρους του. Το Νοέμβριο ήδη του 2012 όταν ήλθε το δεύτερο μνημόνιο το καταψήφισε λόγω των ρυθμίσεων για τα εργασιακά.

Και όταν η κυβέρνηση Σαμαρά έδειξε τον πραγματικό πολιτικό της χαρακτήρα “αποφασίζοντας και διατάσσοντας τον αιφνίδιο θάνατο της ΕΡΤ” αποχώρησε από την κυβέρνηση. Γιατί μία αριστερή δύναμη μπορεί να κάνει υποχωρήσει σε μία σειρά ζητήματα προς χάρη της πολιτικής συνεννόησης, δεν μπορεί όμως να παραβιάζει το πολιτικό της DNA γιατί τότε απλώς παύει να είναι Αριστέρα και γίνεται ΠΑΣΟΚ.