Βασ. Αναστασόπουλος

Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να έχει γίνει διαφορετικά, αφού αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία; Να συμμετέχω στη «δημόσια σφαίρα», να εκθέσω τις απόψεις μου και να εκτεθώ στην κρίση της κοινής γνώμης;

Η «έκρηξη» -και στη χώρα μας- των μέσων κοινωνικής δικτύωσης διεύρυνε κατά πολύ αυτήν τη «δημόσια σφαίρα». Ειδικά όσον αφορά στα μέσα ενημέρωσης, τα πάντα στις μέρες μας βρίσκονται υπό την κρησάρα του αναγνωστικού κοινού -και όχι μόνο. Ό,τι δημοσιεύεται, τίθεται αυτομάτως στο «μικροσκόπιο» και αναλύεται διεξοδικά, καθώς η -πιο δύσπιστη από ποτέ- κοινή γνώμη αναζητά τα βαθύτερα αίτια ή κίνητρα ενός άρθρου, ρεπορτάζ κ.τ.λ.

Χαρακτηριστικό και πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τον Γιώργο Ρουπακιά και η πρωτοσέλιδη δημοσίευση της φωτογραφίας του ετοιμοθάνατου 34χρονου μουσικού στην αγκαλιά της κοπέλας του, λίγο πριν ξεψυχήσει, από το «Πρώτο Θέμα» της περασμένης Κυριακής.

Πολλοί αμφισβήτησαν τα κίνητρα της δημοσίευσης και τα απέδωσαν ο καθένας κατά το δοκούν. Απαντήσεις δόθηκαν, μέσα από άρθρα άλλων συναδέλφων στο protothema.gr. Δεν θα επιχειρήσω να τις αναπαράγω. Με τις μνήμες, ωστόσο, από την επίθεση κουκουλοφόρων στα γραφεία της εφημερίδας, το βράδυ της Πέμπτης, να είναι ακόμη νωπές, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ εάν, τελικά, ο μεγαλύτερος φασισμός είναι αυτός που κρύβουμε μέσα μας.

Γιατί είναι, άραγε, τόσο δύσκολο να δεχτούμε μια άποψη διαφορετική από τη δική μας; Και γιατί πρέπει, τη δική μας άποψη, να προσπαθήσουμε να την επιβάλουμε ακόμα και με αθέμιτα μέσα, καταφεύγοντας ενδεχομένως και στη βία; Πότε ακριβώς φορέσαμε παρωπίδες και αρχίσαμε να κρίνουμε τα πάντα όχι σφαιρικά, αλλά μονάχα με βάση τις δικές μας αντιλήψεις και πεποιθήσεις, αρνούμενοι ακόμα και την υποψία ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας, που σκέφτονται διαφορετικά; Μήπως, εν τέλει, ακόμα και όσοι θέλουν να λογίζονται ως αντιφασίστες, ξεκινούν τη θεώρησή τους αυτή, με την πεποίθηση ότι κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια -μια οπτική εξόχως φασιστική;

«Έπεσε» πρόσφατα στα χέρια μου ένα βιβλίο του θεωρητικού -και όχι- μόνο του αναρχισμού, Ερρίκο Μαλατέστα -μιλάω για το «Στο καφενείο: Συζητήσεις για την αναρχία». Δεν «έπεσε», για να ακριβολογώ. Επιδίωξα να το διαβάσω. Και περισσότερο απ' όλα, στο τέλος της ανάγνωσης, μου έμεινε το εξής: μέσα σε κάτι λιγότερο από 200 σελίδες (αν θυμάμαι καλά), ένας αναρχικός, ένας καπιταλιστής, ένας εργάτης και ένας δικαστής (συν μερικά ακόμα πρόσωπα που «μπαινοβγαίνουν» στην πλοκή) συζητούν, διαφωνούν, ανεβάζουν τους τόνους, βρίσκουν σημεία σύγκλισης ή μένουν αταλάντευτοι στις θέσεις τους, αλλά -το κυριότερο- ακούνε ο ένας τον άλλο. Ακούνε τι έχει να πει ο συνομιλητής τους.

Α, και στο τέλος δεν πλακώνονται με πέτρες και βαριοπούλες, ούτε δολοφονούν ο ένας τον άλλο, καρφώνοντάς του ένα μαχαίρι στην καρδιά...