Γιάννης Μακρυγιάννης

Ξέρω ότι η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ έχει προκαλέσει πολλές φορές αντιδράσεις με τις αιρετικές απόψεις της. Αν όμως άλλες φορές οι απόψεις της σήκωναν πολύ κουβέντα, τούτη τη φορά πιστεύω ότι είπε απλά το αυτονόητο. Ότι δεν μπορεί το σχολείο να είναι το μακρύ χέρι της – όποιας – εκκλησίας, ούτε ό,τι απέμεινε από το παλιό κατηχητικό.

Το σχολείο είναι για να δίδει γνώση και να ανοίγει δρόμους στη σκέψη, να διαμορφώνει ανθρώπους με κριτικό πνεύμα, ελευθερία και δυνατότητα επιλογών. Δεν μπορεί να υπηρετεί ούτε το λαϊκισμό και τη φοβία, που επιβάλλει η σκληρή σχέση εκκλησίας – κράτους, ούτε να αναπαράγει σκοταδισμούς, ούτε φυσικά να τρέφει την υποκρισία καθυστερημένων τμημάτων της κοινωνίας.

Η επιβολή του μαθήματος των Θρησκευτικών σίγουρα δεν βοηθά στο πρώτο – είναι σαφές ότι υπηρετεί το δεύτερο.

Εάν θέλει κανείς – ο ίδιος ο μαθητής ή οι γονείς του – να δεχθεί πιο ισχυρή «δόση χριστιανοσύνης», να γίνει «καλύτερος υπηρέτης του Θεού», να γίνει «καλύτερος χριστιανός» και να βρεθεί «πιο κοντά στη θρησκεία», μπορεί να πάει να συζητάει ώρες ολόκληρες με τον παπά της γειτονιάς του, να παρακολουθεί όλες τις δραστηριότητες της ενορίας του και πάει λέγοντας. Οι άλλοι όμως τι του φταίνε; Τι φταίει κάποιος και του ζητούν να δίνει εξετάσεις «χριστιανοσύνης», εάν η δική του επιλογή είναι μία άλλη θρησκεία ή η αθεΐα;

Η Ρεπούση λοιπόν σε αυτό το θέμα είπε το αυτονόητο. Ούτε «προκάλεσε», ούτε τίποτε άλλο.