Βασ. Αναστασόπουλος

Για μια ακόμα φορά, οι συζητήσεις επιχειρείται να εμφανιστούν ως δραματικές, που δήθεν «κρέμονται από μία κλωστή» και η Ελλάδα κινδυνεύει να μην λάβει -ολόκληρη ή τετμημένη, έστω- τη δόση της δανειακής βοήθειας, η οποία εν προκειμένω φτάνει στα 8,1 δισ. ευρώ.

Όταν η -δεδομένη- συμφωνία ολοκληρωθεί δε, ένα ακόμη πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, με τα προαπαιτούμενα για τη δόση, θα τεθεί άρον-άρον προς ψήφιση στη Βουλή, δίχως να έχει καν διαβαστεί από τους βουλευτές, που θα κληθούν να το ψηφίσουν, αλλά ακόμα ίσως και από τους ίδιους τους συντάκτες του, που, μηχανικά πλέον, επιδίδονται σε ένα αδιάκοπο «γράψε-σβήσε» -ή «ράβε-ξήλωνε», αν προτιμάτε.

Είναι ηλίου φαεινότερον δε, ότι, παρά τις προσπάθειες πολλών -αυτόκλητων και μη- «καλοθελητών» να μας πείσουν περί του αντιθέτου, «διαπραγμάτευση», με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, δεν υφίσταται τώρα ούτε υπήρξε ποτέ. Οι εκπρόσωποι των δανειστών απλά μεταφέρουν τις εντολές των «αφεντικών» τους και η ελληνική κυβέρνηση, άμεσα ή με... χρονοκαθυστέρηση -όπως στην περίπτωση των απολύσεων στο Δημόσιο-, τις εφαρμόζει.

Και εδώ γεννώνται πολλά ερωτήματα:

- Γιατί επιμένει η κυβέρνηση Σαμαρά να λαμβάνει αποφάσεις στο «παρά πέντε», όταν το τι πρέπει να πράξει, είναι γνωστό πολλούς μήνες πριν;

- Γιατί επιλέγει να κυβερνά τη χώρα με το «πιστόλι στον κρόταφο»;

- Ποιος ασχολείται με τις επιπτώσεις των συνεχών μέτρων, εν μέσω απειλών μάλιστα, στην κοινωνία -και στην ψυχολογία της κοινωνίας;

- Ποιος συνεκτιμά, κατά τη λήψη οδυνηρών αποφάσεων, ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των ιδιωτών προς το κράτος, ξεπερνούν πλέον τα επιβεβαιωμένα 65 δισ. ευρώ του περασμένου Μαΐου, δείχνοντας έτσι περίτρανα, ότι η φοροδοτική ικανότητα μιας μεγάλης μερίδας πολιτών, έχει εξαντληθεί;

Προφανώς, κανείς. Εκτός και αν όλα τα παραπάνω αποτελούν το τέλειο «άλλοθι», την ιδανική «έξωθεν μαρτυρία», που θα χρησιμοποιήσει ο Αντώνης Σαμαράς λίγο πριν από τις επόμενες εθνικές εκλογές -όποτε και αν γίνουν αυτές.

Όταν δηλαδή θα θυμηθεί τον... «αντιμνημονιακό Αντώνη» των Ζαππείων και, αναγνωρίζοντας πια, ευθέως, ότι το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής δεν οδηγεί πουθενά, τα «ρίξει» όλα στους Γερμανούς και στους Ευρωπαίους εταίρους, που έφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο, που δεν αποδέσμευσαν εγκαίρως τα κονδύλια για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, που απειλούσαν, πίεζαν και εκβίαζαν με χρεοκοπία, πριν από την εκταμίευση της κάθε δόσης...

Θα το δούμε, άραγε, και αυτό; Τον Αντώνη Σαμαρά, να ανεβαίνει «στα κάγκελα» κατά του Μνημονίου, διεκδικώντας ένα μεγαλύτερο «κομμάτι» στην «πίτα» των ψηφοφόρων, που θα κρίνουν την έκβαση των επόμενων εκλογών;