Αλέξανδρος Κασιμάτης

Οι πηγές χρηματοδότησης σήμερα είναι περιορισμένες. Ότι ρευστότητα διοχετεύεται στην αγορά προέρχεται από προγράμματα και επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ. Άμεσες ξένες επενδύσεις που θα φέρουν χρήμα στη χώρα, προς το παρόν τουλάχιστον δεν γίνονται στην κλίμακα τουλάχιστον που επιθυμούμε. Όσον αφορά τον τραπεζικό δανεισμό, ούτε συζήτηση. Η πιστωτική επέκταση είναι αρνητική και η τάση δεν θα αλλάξει ούτε με την ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Επιχειρούμε μεταρρυθμίσεις, με την ελπίδα ότι θα δημιουργηθούν προοπτικές ανάπτυξης. Αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε σταθερές συνθήκες στη χώρα. Ούτε σταθερό φορολογικό σύστημα έχουμε, ούτε άλλωστε είμαστε σε θέση να κάνουμε φορολογική μεταρρύθμιση υπό τη δαμόκλειο σπάθη της Τρόικας. Πως θα δημιουργήσουμε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα όταν η Τρόικα έχει βάλει ψηλά τον πήχη των εσόδων, ώστε να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα και να θεωρηθεί επιτυχημένο το ελληνικό πρόγραμμα;  

Έχουμε φτάσει στο σημείο να φορολογούμε τα ίδια εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία τουλάχιστον δύο φορές: Αυξήθηκαν οι φορολογικοί συντελεστές για το εισόδημα έως το 45%, αλλά επιβλήθηκε και μια δήθεν έκτακτη εισφορά, την οποία θα διατηρήσουν και την επόμενη διετία και βλέπουμε. Αυξήθηκε κατά 50% ο φόρος επί των τόκων, αλλά οι τόκοι θα υπολογίζονται και στο συνολικό εισόδημα ώστε να φορολογηθούν για μια ακόμη φορά με την εισφορά αλληλεγγύης. Πληρώνουμε ΦΑΠ για τα ακίνητα, αλλά εκτάκτως διατηρήσαμε και για τη φετινή χρονιά το χαράτσι. Τα σχετικά παραδείγματα δυστυχώς δεν έχουν τέλος.

Το πρόγραμμα προσαρμογής τηρείται εδώ και ένα χρόνο, αλλά η Τρόικα ανακαλύπτει συνεχώς νέες μαύρες τρύπες (τελευταίο παράδειγμα ο ΕΟΠΥΥ και τα ασφαλιστικά ταμεία) και απειλεί την κυβέρνηση με νέα μέτρα. Ταυτόχρονα ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας έχει αποκλειστεί από το δικαίωμα της εργασίας και ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό Ελλήνων επιβιώνει σε συνθήκες ανέχειας και περιθωριοποίησης.

Την ίδια στιγμή στην Ευρωζώνη γνωρίζουν πολύ καλά ότι Ελλάδα, Κύπρος, Ισπανία και Πορτογαλία με τις σημερινές συνθήκες δεν είναι οικονομικά βιώσιμες και ετοιμάζονται να επανασχεδιάσουν τον ευρωπαϊκό χάρτη.

Κι εμείς τι κάνουμε σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία; Πως τη διαχειρίζεται η πολιτική ηγεσία του τόπου; Αρχίζοντας τη συζήτηση για εκλογές. Αποφασίσαμε να αυτοκτονήσουμε ή πιστεύουν ότι θα προλάβουν να πηδήξουν από το τραίνο πριν τη σύγκρουση;