Ενας Μάγκας με κλαρίνο

«Κοπελίτσα, καθόλου δεν με ενοχλείς». Αυτή ήταν η αρχή της πιο απολαυστικής συνέντευξης. Ο Γιώργος Μάγγας μένει μόνιμα στη Λιβαδειά, «εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, μια γύρα τα φέρνω κάθε μέρα τα σοκάκια. Με ξέρουν οι γριούλες, μου μιλούν και κάνω και καμιά συναυλία να τους βοηθήσω όπως μπορώ γιατί είναι φτωχοί άνθρωποι. Τέλεια είναι εδώ, έχουμε το καλύτερο σουβλάκι και την Κρύα, μιλάμε για ομορφιά. Γιατί δεν ζω στην Αθήνα; Ε, δεν μπόρεσα να χαλάσω το χατίρι της μάνας μου. Πήγα στο Αιγάλεω και έμενα 15 χρόνια. Αλλά παραπονιόταν η κυρία Στυλιανή, με ήθελε δίπλα της. “Είμαι μόνη μου, εσένα θέλω, έλα εδώ πέρα”, μου είπε και πώς να της χαλάσω το χατίρι».

Ο Γιώργος Μάγγας πριν από ενάμιση μήνα εμφανιζόταν στον «Μύλο» της Θεσσαλονίκης. Ενα απόγευμα μαζί με τη σύντροφο της ζωής του, την Τζούλη Τζινιέρη, και το κλαρίνο του έκαναν μια βόλτα σε μαγαζιά με μουσικά όργανα. Στην πλατεία Αριστοτέλους έπεσαν κυριολεκτικά πάνω του και του ζητούσαν να παίξει κάτι με το κλαρίνο του. Και εκείνος, φυσικά δεν τους χάλασε χατίρι, το έβγαλε και έδωσε αυτοσχέδια συναυλία. Στήθηκε κανονικό γλέντι στην πλατεία. «Εχω πάει σε όλα τα κράτη, με ξέρουν και οι πέτρες. Κλαίνε οι ομογενείς όταν τους βλέπω στην Αυστραλία και τη Γερμανία. Κλαίνε μόλις ακούν μοιρολόγια για την πατρίδα τους.

“Α, ρε Γιώργο, Ελλάδα”. Αυτό μου λένε με δάκρυα στα μάτια. Στη Γερμανία ξέρεις πώς με φωνάζουν; Ελβις Πρίσλεϊ της Ελλάδας. Ο λόγος; Επειδή φοράω φανταχτερά κοστούμια. Η Τζούλη μου τα ράβει. Μόλις γνώρισα την Τζούλη ήξερα ότι θα είμαστε μαζί. Τριάντα χρόνια πέρασαν. Αστεφάνωτη την έχω. Δεν χαλάει κάτι. Είχε παιδιά, είχα κι εγώ. Δεν της χαλάω χατίρι και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Μαζί πηγαίνουμε όπου παίζω. Και στο Παρίσι με κοινό 3.000 κόσμο έχω παίξει και φώναζαν “George Maggas” ρυθμικά. Εκανα θεαματική είσοδο. Μπήκα από τον δρόμο παίζοντας κλαρίνο. Σόουμαν; Ο Μάικλ Τζάκσον ήταν σόουμαν, τι ωραία που χόρευε...».

Με τη σύντροφό του Τζούλη Τζινιέρη, «πεντάμορφη γυναίκα-γλυκόπιοτο», όπως λέει για εκείνη

Πώς ξεκίνησε η δική του ιστορία με το κλαρίνο; «Δεν το είχα με τα γράμματα. Δεν τα έπαιρνα. Ηταν ο πατέρας μου κλαρινιτζής. Αλλά δεν ήθελε να γίνω κι εγώ, φανταζόταν ότι θα σπουδάσω. Είχαμε οικονομικές δυσκολίες. Εγώ κυκλοφορούσα μόνο με μια φλογέρα στην τσέπη.

Παρακαλετά την πήρε η μάνα μου από τον μαγαζάτορα γιατί δεν είχε χρήματα να την αγοράσει κι εγώ έκλαιγα μέσα στο μαγαζί,. Επαιζα τη φλογέρα στο σχολείο και γελούσαν τα παιδιά. Μέχρι την Ε’ Δημοτικού έμαθα. Ο πατέρας μου ονειρευόταν να με κάνει δικηγόρο ή γιατρό.

Εγώ όμως κρυβόμουν κάτω από το κρεβάτι κι έπαιζα. Ο κυρ Θανάσης, ο πατέρας μου, δεν το ήθελε το κλαρίνο, μου έλεγε ότι είναι στεναχωρημένο επάγγελμα. Τελικά πήγε και μου αγόρασε το καλύτερο κλαρίνο, το είχε ο Καρακώστας, μεγάλο κλαρίνο ο Καρακώστας. Το φυλάω σαν τα μάτια μου αυτό το κλαρίνο. Πώς έμαθα να παίζω; Ακουγα από το ράδιο τα κομμάτια και τα έπαιζα μόνος μου. Και αμανέδες τούρκικους άκουγα. Ο πατέρας μου μια φορά έκλεισε δύο δουλειές. Πώς να παίξει όμως σε δύο δουλειές την ίδια μέρα; Με έστειλε στη θέση του χωρίς να με έχει ακούσει να παίζω. Πήγα στη δουλειά με τους μουσικούς και ήμουν κουμπωμένος.



«Στη Γερμανία ξέρεις πώς με φωνάζουν; Ελβις Πρίσλεϊ της Ελλάδας. Τι γιατί; Επειδή φοράω φανταχτερά κοστούμια»

Κοιτούσα χαμηλά και δεν μιλούσα. Εκείνοι νόμιζαν ότι δεν ήξερα να παίζω. Εγώ δεν καμάρωνα, αλλά ήξερα τι αξίζω. Με το που ξεκίνησα να παίζω έμειναν να με κοιτάζουν και έδωσαν συγχαρητήρια την επόμενη μέρα στον πατέρα μου. Πήραμε και χαρτούρα καλή εκείνο το βράδυ. Δεν είχα ξαναδεί εγώ τόσα χρήματα. Γέμισε η τσέπη μου κι έτρεξα να τα δώσω στη μάνα μου να ψωνίσει. Σεβόμασταν εκείνα τα χρόνια τους γονείς μας. Μετά ο πατέρας μου θέλησε να με στείλει στην Αθήνα, αλλά ανησυχούσαν να μην μπλέξω. Ημουν άβγαλτο παιδί του χωριού. Βρήκε ο πατέρας μου τον Στάθη τον Κάβουρα τον τραγουδιστή και με έστειλε σπίτι του. Να με προσέξει. Βρήκα δουλειά σε ένα μαγαζί στη Θεμιστοκλέους και το καλοκαίρι στη Γλυφάδα. Και φάγαμε τους δρόμους με τον Αντρέα τον Τσαούση, αυτός με πήρε στα πανηγύρια.

Οι μουσικοί με διέταξαν να μιλάω στον κόσμο, να μην ντρέπομαι. Και ξύπνησα. Κατάλαβες; Εγινα κάπως Αθηναίος. Στη “Βοσκοπούλα” κάτω από την Ομόνοια, εκεί είδα την Τζούλη. Είχε πάει 20 χρόνια στην Αυστραλία και δούλευε εκεί και μοδίστρα και τραγουδίστρια. Δεν ήμουν πολύ φτασμένος, αλλά είχα αρχίσει να κάνω όνομα. Η Τζούλη με είχε ακούσει σε μια κασέτα που είχα κάνει με τον Αλέκο Δήμου και την Εφη Γεωργακοπούλου. Είχε ρωτήσει το όνομά μου.

 
Ηταν πεντάμορφη γυναίκα. Γλυκόπιοτο. Τα μαλλιά της ακουμπούσαν κάτω στο πάτωμα. Είχα ξυπνήσει και λίγο, ευτυχώς, διαφορετικά θα ντρεπόμουν να της μιλήσω. Ηρθε έκατσε δίπλα μου και τη φλέρταρα. “Είσαι πολύ ωραία γυναίκα. Και με συγχωρείς πάρα πολύ, αλλά μου αρέσεις”. Και μου είπε “κι εσύ μου αρέσεις”. Από κάτω κόσμος, λαός κι εμείς να φλερτάρουμε. Την άλλη μέρα βγήκαμε να τα συζητήσουμε και τα φτιάξαμε. Της το είπα από την αρχή πριν προχωρήσουμε. Θέλω μια ήσυχη και φρόνιμη γυναίκα. Δικιά μου. Κι εγώ στάθηκα τζέντλεμαν.

 Μια μέρα ήρθε στη “Βοσκοπούλα” ο Γρηγόρης Φαληρέας, με είδε και είπε “θα βγάλω πολλά λεφτά από αυτόν” και κάναμε τον δίσκο “Aναρχος Θεός”. Πούλησε στο εξωτερικό, ήρθε και το MTV Αγγλίας να με φιλμάρει. Eδινα πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, ενώ έπαιξα και με ροκάδες και με DJs ηλεκτρονικής μουσικής. Μια μέρα που έβλεπα τον Λεβαδειακό ήρθε η Τζούλη με τη ραπτομηχανή της και μου ανακοίνωσε: “Θα σου αλλάξω το look”. Δεν κατάλαβα τι μου είπε. Αλλά όταν τελείωσε, έφτιαξε ένα κοστούμι. Σαν Ινδός από το Bollywood ήμουν.



Εχω ζήσει πολλές εμπειρίες με αυτή τη δουλειά. Και με τους Ελληνες στα γλέντια στη Μελβούρνη, και όταν ψήνουν τα αρνιά στα πανηγύρια, και στις κηδείες. Να ’ξερες πόσο συγκινούμαι με τους πρόσφυγες και τη φτωχολογιά... Γι’ αυτό κλαίει το κλαρίνο μου. Αισθάνομαι. Η “Liberation” έγραψε ότι είμαι “Ο μάγος με το κλαρίνο”».

Τέσσερα παιδιά έκανε. Μια κόρη και τρεις γιους. Τον μικρότερο τον πίεσε η μητέρα του να του δώσει το δικό του όνομα. Και παίζει κλαρίνο.