Θάλεια Ματίκα: «Είναι τραγικό να ζουν στο ίδιο σπίτι δύο καλλιτέχνες»

Τα καμαρίνια των θεάτρων της Αθήνας μοιάζουν με τα καζίνο. Μπαίνοντας ξεχνάς τι συμβαίνει στον έξω κόσμο - τι καιρό κάνει, τι ώρα είναι και αν έχει κίνηση. Μπαίνεις στον κόσμο που δημιουργεί ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Το καμαρίνι της Θάλειας Ματίκα στο Θέατρο Ιλίσια-«Βολανάκης» είναι ακόμη άδειο, τελείως άδειο. Δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη οι πρόβες. Μόλις όμως αρχίσει να μιλά για την παράσταση ευθύς φαντάζεσαι τα ρούχα στις κρεμάστρες, τα κραγιόν που θα φορά η νεαρή κοπέλα που υποδύεται στο «Δυο γυναίκες χορεύουν», τη Χρυσούλα Διαβάτη να τη ρωτά αν είναι έτοιμη να ανέβει στη σκηνή.

Τι τη συμβούλεψε άραγε;

«Να τα παρατήσω. Πού έμπλεξες, κοριτσάκι μου; Αυτό αναρωτιόταν πέρυσι στις πρόβες. Είναι, βλέπετε, άπειρα χρόνια ζευγάρι με τον κύριο Νικήτα (σ.σ.: Τσακίρογλου) και ξέρει πόσες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσει ένα θεατρικό ζευγάρι στην πορεία του. Ειδικά όταν αποφασίζει να κάνει τις δικές του παραγωγές. Τι κόστος έχει μια τέτοια απόφαση... Βέβαια παραπονιέται, αλλά αναγνωρίζεις ότι είναι γεννημένη για το θέατρο. Εχει πάντα δίκιο, τρομερό θεατρικό ένστικτο. Παίζει τα πάντα με τόση ευκολία που σου σπάει τα νεύρα. Κυρίως θα σου πει κατάμουτρα, χωρίς δεύτερη σκέψη, αν κάνεις μια σκηνή καλά ή αν το παίξιμό σου χωλαίνει.

Αυτό ήταν σοκαριστικό τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας. Είμαι τρομερά χαρούμενη που θα δουλέψω μαζί της για δεύτερη χρονιά». Οσο για τη δική της συνύπαρξη στο θέατρο και στο σπίτι με τον σύζυγό της Τάσο Ιορδανίδη, η Θάλεια απαντά χωρίς περιστροφές: «Είναι τραγικό να συνυπάρχουν δύο καλλιτέχνες στο ίδιο σπίτι. Εννοείται κουβαλάς τα προβλήματα της δουλειάς και φυσικά τα συζητάμε ολημερίς στο σπίτι. Μας θεωρούν γραφικούς οι φίλοι και οι συγγενείς».

«Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα κάνεις επιτυχία. Εμείς θέλουμε να κάνουμε θέατρο που να αφορά όλο τον κόσμο, ποιοτικό θέατρο. Να “μιλήσουν” τα ταμεία, αλλά να μην ντρέπομαι όταν κατεβαίνω από τη σκηνή επειδή έπαιζα σε μια φόλα»

Η Θάλεια Ματίκα μιλά γεμάτη ενθουσιασμό για το έργο που ουσιαστικά είναι μια κλειδαρότρυπα στη ζωή την ίδια. «Το κείμενο είναι γραμμένο με τέτοια μαεστρία που μπορεί να παιχτεί σε κάθε σημείο της Γης και να αγγίξει με τον ίδιο τρόπο τον θεατή. Σε κάποιο σημείο κρίσιμο ακούγεται η ατάκα “μόνο οι βλακείες μάς κρατούν σ’ αυτή τη ζωή”». Ποια είναι η δική της βλακεία για να δραπετεύει από την καθημερινότητά της; «Δεν ξέρω.

Είναι υπερβολικά κανονική η καθημερινότητά μου. Ασχολούμαι με το παιδί μου, το σπίτι μου, την οικογένεια και τους φίλους μου. Χμ, ξέρετε εδώ και δυόμισι μήνες έχω ανοίξει με μια φίλη μου ένα ινδικό εστιατόριο στη Νέα Ερυθραία, το “Little India”. Εκεί ξεφεύγω από τα του θεάτρου».

Γιατί έγινε ηθοποιός μια γυναίκα που αγαπά τόσο την κανονικότητα; «Δεν ξέρω επίσης ποια απάντηση να δώσω. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν τριών ετών όταν εξέφρασα πρώτη φορά την επιθυμία να γίνω ηθοποιός. Χωρίς προφανή λόγο. Μάλλον πραγματοποίησα την παιδική επιθυμία, γιατί δεν θυμάμαι να θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάτι άλλο. Τελείωσα τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και έκτοτε δουλεύω. Στην τηλεόραση έκανα τα πρώτα μου βήματα, στο σίριαλ “Υστερα, ήρθαν οι μέλισσες” του Κώστα Κουτσομύτη.

Η τηλεόραση μου φέρθηκε πολύ καλά. Την έζησα στην ανθηρή περίοδό της. Και φυσικά μου έκανε πολύ καλό. Μου έδωσε τρομερό πουσάρισμα στο ξεκίνημα της καριέρας μου. Χρήματα και αναγνωρισιμότητα. Τώρα; Αν δεχτώ κάποια πρόταση για κάτι που θα μου αρέσει και ταυτόχρονα θα μπορώ να πληρώνομαι, με πολύ χαρά θα το κάνω. Το θέατρο βέβαια είναι μια άλλη ιστορία. Είναι δύσκολο να κάνεις θέατρο. Πλέον το βλέπω και ως παραγωγός. Ξέρετε ότι φορολογούν τις θεατρικές επιχειρήσεις όπως ένα οποιοδήποτε μαγαζί; Δεν δίνεται επίσης καμία επιχορήγηση. Γιατί επιλέξαμε με τον σύζυγό μου να κάνουμε και την παραγωγή; Γιατί όταν είσαι καλλιτέχνης έχεις την ανάγκη της έκφρασης»
.
Πόσο άγχος νιώθει πριν από την πρεμιέρα; «Το θέατρο είναι μια τρομερή έκθεση. Καθημερινά, όχι μόνο στις πρεμιέρες. Δεν είμαι και φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, θα έλεγα ότι μου αρέσει να καταστροφολογώ συνεχώς, οπότε συνεχώς νιώθω άγχος, ντροπή, αγωνία. Και όσο μεγαλώνουμε και συνειδητοποιούμε πλήρως τι κάνουμε επί σκηνής, τόσο δυσκολεύομαι παραπάνω. Ακόμη και κρίσεις πανικού παθαίνω».


«Δυο γυναίκες χορεύουν», Θέατρο Ιλίσια-«Βολανάκης» (Παπαδιαμαντοπούλου 4), τηλ.: 210 7223010. Παραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή στις 19.00, Πέμπτη στις 20.00, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό €16 και φοιτητικό €12 

Τα τελευταία 15 χρόνια δουλεύει ασταμάτητα χωρίς να προκαλεί εκκωφαντικό θόρυβο. Υπήρξε ποτέ στιγμή που σκέφτηκε να τα παρατήσει; Να καθίσει σπίτι να μεγαλώσει τον γιο της; «Δεν τολμώ να πω “τα παρατάω” στον Τάσο (σ.σ.: Ιορδανίδη). Eχει πλάνα για εμάς. Οι αποφάσεις για τη θεατρική μας πορεία παίρνονται ερήμην μου. Τα διαχειρίζεται όλα εκείνος. Το σπίτι το τρέχω εγώ. Ο μπέμπης είναι 19,5 μηνών και είναι ζωηρός. Πηδάει από την κούνια του και κάνει βόλτες τα βράδια, ανεβαίνει στο ποδήλατο και τρέχει. Δεύτερο παιδί; Κοιτάξτε, είμαι ο πιο αναβλητικός άνθρωπος που γνωρίζω.

Αν περίμενε η μοίρα από εμένα να πάρω την απόφαση, δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου σήμερα. Σκέφτομαι διεξοδικά τα πάντα. Δεύτερο παιδί θα κάνω μόνο για το παιδί μου, να έχει παρέα. Βλέπετε, όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα με τους τρελούς ρυθμούς, οι γονείς δεν τα πολυβλέπουν τα παιδιά τους. Εγώ έχω φίλους σε πολυεθνικές που φεύγουν το πρωί και επιστρέφουν αργά το βράδυ. Οπότε νιώθω προνομιούχα που τα πρωινά απολαμβάνω χρόνο με το παιδί μου επειδή παίζω τα απογεύματα στο θέατρο».

Μπορεί να μιλήσει με περιγραφικές λεπτομέρειες για την παράσταση της Σαουμπίνε «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που είδε το Πάσχα στο Βερολίνο ή όταν είδε στο Λονδίνο την Κέιτ Μπλάνσετ, αλλά δεν αντέχει με τίποτα τις παραστάσεις που μιμητικά κοπιάρουν τα θέατρα του εξωτερικού στις αθηναϊκές σκηνές. «Πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει και καλούς ηθοποιούς και ταλαντούχους νέους σκηνοθέτες και μπορεί να κάνει καλό θέατρο.

Δεν έχει όμως τα μέσα - οι ηχητικές εγκαταστάσεις λόγου χάρη κοστίζουν μια περιουσία.

Δεν είναι φθηνή δουλειά το θέατρο». Συνταγή της επιτυχίας υπάρχει; «Οχι, μπορείς να κάνεις μια παράσταση που να αφορά κόσμο, με καλούς ηθοποιούς, να την επικοινωνήσεις όσο πρέπει και να μη γίνει εισπρακτική επιτυχία. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα κάνεις επιτυχία. Μετράς τα πρώτα τρία Σάββατα στο ταμείο για να δεις πώς θα πάει η παράσταση και τότε μπορείς να ανασάνεις. Εμείς θέλουμε να κάνουμε θέατρο που να αφορά όλο τον κόσμο, ποιοτικό θέατρο. Να “μιλήσουν” τα ταμεία, αλλά να μην ντρέπομαι όταν κατεβαίνω από τη σκηνή επειδή έπαιζα σε μια φόλα».

Οι σκηνοθέτες συνήθως είναι δύστροποι και απαιτητικοί άνθρωποι. H ίδια όμως είναι προνομιούχα επειδή τη σκηνοθετεί ο Τάσος Ιορδανίδης, ο άντρας της; «Το αντίθετο, επειδή είναι άντρας μου ξεχνάει ότι είμαι ηθοποιός και μιλάει χωρίς καμία ευγένεια».