Στην περιοχή του Αγίου Παύλου, στη Θεσσαλονίκη, το σπίτι της οικογένειας Καλλίδη διαθέτει υπέροχη θέα και είχε ανέκαθεν ανοιχτές πόρτες –«και παράθυρα» προσθέτει ο Βασίλης– για φίλους και γνωστούς. Εκεί μεγάλωσε μαζί με την αδελφή του, την οποία λατρεύει, τριγυρνώντας στην κουζίνα και προσπαθώντας να μαγειρέψει μαζί με τον πατέρα του. Και πάντα υπερκινητικός. Τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή τελικά. «Η οικογένειά μου ήταν μια παραδοσιακή, κλασική οικογένεια, αλλά στους γονείς μου άρεσε το καλό φαγητό. Λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα μου ταξίδευαν αρκετά στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σαουδική Αραβία και την Ιταλία και έφερναν συνεχώς νέες συνταγές. Ήμασταν λοιπόν γκουρμέ. Θυμάμαι να μπαίνουν στην κουζίνα μας φρεσκότατα ψάρια, πορτοκαλί άγρια μανιτάρια από το δάσος και υλικά που δεν έβλεπες συχνά. Παραδοσιακή οικογένεια μεν, αλλά γαστρονομικά αρκετά μπροστά. Ουσιαστικά, ο μπαμπάς ήταν ο γκουρμέ τύπος, η μαμά ήταν νοικοκυρά, που μαγείρευε απλά για το μεσημεριανό μας. Με τον μπαμπά μου θυμάμαι να ψαρεύω και έπειτα να μαγειρεύουμε. Κι επίσης θυμάμαι μεγάλα τραπεζώματα, κόσμο να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μας. Αυτό μου έμεινε και σήμερα ως συνήθεια. Το σπίτι μου στην Αθήνα είναι ανοιχτό για τους φίλους μου και κάθε εβδομάδα οργανώνω δυο-τρία τραπέζια» λέει στο People ο Βασίλης Καλλίδης.
Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, μάγειρας ήθελε να γίνει. Και παρόλο που ήταν αριστούχος μαθητής, οι γονείς του ήταν αρκετά φιλελεύθεροι για να μην του ζητήσουν να γίνει γιατρός, δικηγόρος ή δημόσιος υπάλληλος. Αντίθετα, χάρηκαν με την απόφασή του να ζήσει την επαγγελματική του ζωή μέσα στις κουζίνες.
Από τη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων της Θεσσαλονίκης, όπου απέσπασε επαίνους, βρίσκεται ξαφνικά να ταξιδεύει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, καθώς συνειδητοποιεί, σε μια κρίση ταυτότητας, ότι οι τέσσερις τοίχοι της κουζίνας τον περιορίζουν και τον κάνουν να ασφυκτιά. Στο Παρίσι κάνει και τον πωλητή ρούχων, ενώ μαγειρεύει και για private dining. Ταξιδεύει στο Μαρόκο και τη Σαχάρα. «Αυτή ήταν η επανάστασή μου. Ήρεμη μεν, αλλά επανάσταση. Δούλευα το καλοκαίρι και ταξίδευα το χειμώνα. Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως είμαι γεννημένος για τη μαγειρική. Επέστρεψα στην Αθήνα και αφού πέρασα από κάποια εστιατόρια, δημιουργήσαμε με τον κολλητό μου φίλο, Δημήτρη Φωτόπουλο, το Άνετον στο Μαρούσι. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη».
Ο Βασίλης είναι άνθρωπος που αποφεύγει να μιλάει για τα προσωπικά του. «Έβρισκα πάντα χρόνο για την προσωπική μου ζωή και ποτέ δεν άφησα τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες να την επισκιάσουν. Είμαι ένας φυσιολογικότατος άνθρωπος και χορτάτος. Έχω κάνει τα πάντα στη ζωή μου. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή, γι’ αυτό πρέπει να περνάμε καλά, όχι με ασυδοσία, και να βρίσκουμε χρόνο για τον εαυτό μας. Έχω μάθει να δίνω στους δικούς μου ανθρώπους και να δίνομαι. Δεν κρατάω τίποτε για μένα. Μου αρέσει να χαρίζω στους άλλους. Και από την άλλη, εκείνοι που επιθυμώ, επίσης, μου χαρίζουν απλόχερα. Εξάλλου, στα δάχτυλα του ενός χεριού μετριούνται αυτοί» λέει ο Βασίλης. Μία από αυτές είναι και η επιστήθια φίλη του Ελένη Ψυχούλη, με την οποία έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης, την ίδια αισθητική. «Ψυχανάλυση δεν έχω κάνει ποτέ. Προτιμώ τις ρακές με τσιγάρα και μπόλικες κουβέντες για τη ζωή με την Ελένη. Αυτό είναι και η κοινή μας ψυχοθεραπεία».
Η άλλη Ελένη της ζωής του είναι η Ελένη Μενεγάκη. «Είναι αληθινή! Γι’ αυτό και ξεχωρίζει. Ναι, και με την Ελένη θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι, καθώς έχουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης και κοινή θεώρηση για τη ζωή, αλλά και για το φαγητό. Και με τέτοια εμπειρία που έχει στην πλάτη της, μόνο θετικά μπορείς να αποκομίσεις από την Ελένη».
Η μεγαλύτερη πολυτέλεια που επιτρέπει στον εαυτό του είναι ο μεσημεριανός ύπνος. Μια-δυο φορές την εβδομάδα «παραδίνεται» σε μια μεσημεριανή σιέστα. Και μπορεί να είναι ένα ασίγαστα υπερκινητικό και επικοινωνιακό ον, αλλά του αρέσει και η μοναξιά, έτσι όπως ο ίδιος ξέρει να τη δημιουργεί. «Μοναξιά» διευκρινίζει «όχι κατάθλιψη. Θα καθίσω στο σπίτι μου, με ένα ωραίο κρασάκι, θα ανάψω τα κεριά μου και το τζάκι και θα δω μια ταινία σε DVD. Όσο μου αρέσει η βοή της Αθήνας, άλλο τόσο μου αρέσει και η ηρεμία της εξοχής».
Ο Βασίλης τρώει τα πάντα. Από sushi μέχρι πατσά. Δεν έχει παραξενιές, μόνο που τώρα τελευταία έχει ελαττώσει τα γλυκά που καταναλώνει. «Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο δύσκολα χάνονται τα κιλά. Γι’ αυτό και τρέχω έξι-επτά γύρους το Ζάππειο και πηγαίνω γυμναστήριο».
Θεωρεί τον εαυτό του τυχερό άνθρωπο, «εκτός από κάτι αναταράξεις πάνω από το Θιβέτ και τα Ιμαλάια» λέει και γελάει. Ακόμη και την περιπέτεια με την υγεία του την αντιμετώπισε με θετική διάθεση. «Από την κούραση, το στρες και μια βαριά ψύξη είχα πάθει πάρεση προσωπικού νεύρου. Οι γιατροί μού είπαν ότι έπρεπε να ξεκουραστώ έξι μήνες. Έτσι έκανα έξι μήνες διακοπές. Δεν ήμουν κλινήρης, ταξίδεψα, έκανα γυμναστική. Δεν ήμουν δα και τόσο χάλια όσο ήθελαν να το παρουσιάζουν τα media. Όλη αυτή η ιστορία με δίδαξε αυτό που σου ξαναείπα: δεν θα αφήσω ποτέ τη δουλειά μου να “καβαλήσει” τη ζωή μου. Δεν θα ξαναδουλέψω εικοσάωρα συνεχόμενα, γιατί αν δεν είμαι εγώ καλά, δεν θα μπορέσω να εκπληρώσω τα όνειρά μου. Με προσέχω πάρα πολύ πλέον. Και είμαι αθεράπευτα ονειροπόλος. Κάνω daydreaming. Ονειρεύομαι από ένα υπέροχο σπίτι στο Πήλιο μέχρι τα τραπεζώματα με τους φίλους μου».
Όσο για την εκπομπή του, Νόστιμη Γη, είναι ενθουσιασμένος, καθώς από Πέμπτη έως Κυριακή ταξιδεύει ανά την Ελλάδα για γυρίσματα. «Γνωρίζω νέους ανθρώπους, λατρεύω τη διαδικασία του ταξιδιού. Η μαγειρική και τα ταξίδια είναι οι μεγάλοι έρωτες της ζωής μου».
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.
