Αλήθεια, πώς νιώθεις που επιστρέφεις σε μια μεγάλη σκηνή, όπως το θέατρο Αλίκη, που φέρει ιστορικές μνήμες;
Σε κάθε πρόταση που μου γίνεται, αυτό που πρώτα απ’ όλα με αφορά είναι το έργο, ο ρόλος και οι συντελεστές. Το αν είναι μεγάλη ή μικρή η αίθουσα είναι μια μεταγενέστερη σκέψη. Το άγχος μου για το αποτέλεσμα της δουλειάς είναι το ίδιο, είτε παίξω στο Μικρό Παλλάς των 300 θέσεων είτε στο Παλλάς –σκέτο–των1.500. Στις καλοκαιρινές περιοδείες έχει τύχει να παίξω σε υπαίθρια θέατρα πολλών χιλιάδων θέσεων, αλλά και σε μικρές αυλές σχολείων με πλαστικές καρέκλες. Σε διαβεβαιώνω ότι την ίδια αγωνία έχω. Οι μνήμες που κουβαλά το συγκεκριμένο θέατρο δεν μου είναι «βάρος», ίσα ίσα μου δίνουν κουράγιο. Και με συγκινεί αφάνταστα η αίσθηση ότι η Αλίκη «έζησε» εδώ μέσα τόσα χρόνια, τριγυρνούσε σ’ αυτά τα παρασκήνια, σ’ αυτό το μέρος ήταν το καμαρίνι της και σ’ αυτή τη σκηνή έπαιξε και την τελευταία της παράσταση.
Επιλέξατε μία φάρσα του Φεϊντό, το Ψύλλοι στ’ Αυτιά, που είναι έργο εποχής. Γιατί, πιστεύεις, ένας θεατής έχει λόγο να δει ένα έργο κλασικό, το οποίο μάλιστα έχει ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα;
Γιατί έτσι όπως ανεβαίνει φέτος δεν έχει ξανανεβεί. Και γιατί στις μέρες μας, περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε, έχουμε ανάγκη να γελάσουμε με μια καλοκουρδισμένη φάρσα, παιγμένη από ηθοποιούς που τους προσφέρεται η ευκαιρία για σπουδαίες ερμηνείες. Σαφώς και πρέπει να ανεβαίνουν έργα που βάζουν το θεατή σε μια διαδικασία προβληματισμού και βαθύτερης σκέψης, αλλά έχει και το αλέγκρο τη δική του χάρη.
Τι διαφορετικό, λοιπόν, θα έχει το δικό σας ανέβασμα;
Ξεφεύγει από τον κλασικό τρόπο ανεβάσματος της φάρσας: τρεις πράξεις, δύο σκηνικά. Ο Γιάννης Κακλέας αναβιώνει, στο μέτρο βέβαια του δυνατού, το Παρίσι της Βelle Époque. Οι ήρωες του έργου πηγαίνουν στην όπερα, κάνουν περιπάτους σε κήπους, πίνουν τον καφέ τους στα διάσημα καφέ, ενώ ο σπουδαίος πιανίστας Δημήτρης Καραβίτης «σχολιάζει» μουσικά όλη την παράσταση, συμμετέχοντας ενεργά στη δράση. Και πλάι του ο ταλαντούχος Πάνος Βλάχος, που θα σας εκπλήξει με τη βιρτουοζιτέ του στο κοντραμπάσο και το ακορντεόν.
Είχατε τρία χρόνια να βρεθείτε θεατρικά με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη. Τι γεύση έχει το σκηνικό σας σμίξιμο;
Για δύο σεζόν «απιστήσαμε» ο ένας στον άλλο. Εννοείται ότι νιώθουμε ευτυχισμένοι που ξαναβρισκόμαστε, γιατί είναι μεγάλη ασφάλεια να νιώθουμε ο ένας τον άλλο πάνω στη σκηνή. Τυχαία μάς προέκυψε, ο Χρήστος είχε κλείσει πρώτος, εγώ συζητούσα για κάτι άλλο που δεν προχώρησε, και τελικά ξανασμίξαμε. Δεν αποτελεί, όμως, βασικό μας σκοπό να βρίσκουμε έργα με ρόλους και για τους δύο. Αν, λόγου χάρη, ο Χρήστος παίξει κάποια στιγμή στο Υποβρύχιο Παπανικολής, που είναι μόνο με άντρες κλεισμένους στο υποβρύχιο, εγώ δεν θα είμαι στο θίασο – εκτός κι αν υποδυθώ το ίδιο το υποβρύχιο.
Θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ερωτική τη σχέση σου με το θέατρο;
Υπάρχει πολύ πάθος σε αυτή τη σχέση, οπότε θα της ταίριαζε ο χαρακτηρισμός «ερωτική». Για να γίνω ηθοποιός, το πάλεψα, θυσίασα πράγματα από την προσωπική μου ζωή, γιατί δεν ήμουν κοριτσάκι που μόλις τέλειωσε το σχολείο. Η απόφαση ωρίμασε μέσα μου όταν ήδη η ζωή μου είχε μπει σε μια πορεία. Για να φέρω, λοιπόν, τα πάνω κάτω, υπήρχε το πάθος που υπάρχει και σ’ ένα μεγάλο έρωτα.
Γιατί αρνήθηκες την πρόταση να παρουσιάσεις το πρωινό μαγκαζίνο του Mega;
Και μόνο ακούγοντας τη λέξη «πρωινό» ανατριχιάζω, γιατί συνήθως συνοδεύεται από τη λέξη «ξύπνημα». Επομένως, η πρόταση ήταν καταδικασμένη από την αρχή. Πλάκα κάνω! Η αλήθεια είναι ότι τα είχαμε βρει σε όλα, αλλά την τελευταία στιγμή δεν δέχτηκαν την απαίτησή μου να είναι συμπαρουσιαστές μου τα αγόρια της Εθνικής Πόλο. Το κανάλι θεώρησε ριψοκίνδυνη την ιδέα αντί για πλατό να είμαστε σε πισίνα, ώστε τα αγόρια να είναι με τα μαγιό. Κι έτσι ναυάγησε η εκπομπή... OK, θα σοβαρευτώ: Η πρόταση μου έγινε όταν είχα ήδη κανονίσει τη θεατρική μου σεζόν και συζητούσα και για ένα σίριαλ. Σίγουρα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μοιράσω σε πολλούς στόχους την ενέργειά μου – και δεν μιλάω για βιολογική κόπωση, γιατί έχω μεγάλη αντοχή. Το ρόλο του εαυτού μου, τη Βίκυ, μπορώ να την παίξω άνετα και με φυσικότητα μέσα στο σπίτι μου, στο οικείο μου περιβάλλον, με τους δικούς μου ανθρώπους. Μακάρι να μπορούσα αυτό ακριβώς να το μεταφέρω και μέσα στο πλατό μιας πρωινής επομπής. Ίσως
, τελικά, να μην ήταν καλό το timing για να συμβεί. Ποιος ξέρει;
Αλήθεια, πώς βλέπεις την επιλογή του Πέτρου Κωστόπουλου στο τιμόνι της πρωινής εκπομπής του Mega;
Έχω πλήρη εμπιστοσύνη στις διεργασίες που γίνονται στο δαιδαλώδη και ανεξερεύνητο τόπο που ονομάζεται «μυαλό του Πέτρου Μπούτου». Θα μου πεις «αφού έχεις εμπιστοσύνη, γιατί δεν δέχτηκες την πρότασή του;». Γιατί επικράτησε το «μυαλό της Βίκυς», θολωμένο μεν, αλλά την κάνει ακόμα τη δουλίτσα του...
Σε ποιον τομέα της ζωής σου ή σε ποιες στιγμές θεωρείς ότι παραμένεις ένα κορίτσι στην εφηβεία;
Αισθάνομαι για εκείνη την εποχή σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και να σου εξηγήσω το γιατί: μένω ακόμα στην ίδια γειτονιά και οι κολλητοί μου –αγόρια και κορίτσια– παραμένουν οι ίδιοι. Όταν συναντιέμαι με την Τούλα και τη Γωγώ, κολλητές από την εποχή των παγετώνων, είμαστε και πάλι τρεις έφηβες που μιλάνε για φλερτ, χαζογελάνε, ακούνε τραγούδια. Mη σου πω ότι μπορεί να κάνουμε και τηλεφωνικές φάρσες, παρόλο που είμαστε και οι τρεις μαμάδες και παντρεμένες, η καθεμία με τον τρόπο της.
Ποια είναι η μεγαλύτερή σου ανασφάλεια σήμερα πλέον;
Το μέλλον του παιδιού μου, πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που έχεις πάρει μέχρι σήμερα;
Δεν θεωρώ κανέναν και τίποτα δεδομένο. Αυτό άργησα να το συνειδητοποιήσω και ακόμα και τώρα με τρομάζει, αλλά είναι ένα μάθημα πικρό, που το έχω εμπεδώσει. Συνεχίζω να πιστεύω σε δύο, το πολύ τρεις, ανθρώπους. Αν κλονιστούν κι αυτές οι σχέσεις, έχω τελειώσει.
Μίλησέ μου γι’ αυτό το ωραίο πράγμα που έφτιαξες... το κτήμα εννοώ.
Πάντοτε ονειρευόμουν να ζω μέσα σε κήπους με λουλούδια, να έχω ένα χωραφάκι και να κόβω τη μελιτζανούλα μου, που θα την έχω καλλιεργήσει χωρίς φυτοφάρμακα, να βλέπω τη θάλασσα, να μυρίζω θυμάρι, να ακούω τους ήχους της φύσης και όχι αυτοκίνητα, κομπρεσέρ και την απέναντι, που τσιρίζει στα βλαστάρια της. Γι’ αυτό άλλωστε και με την πρώτη ευκαιρία το «έσκαγα» από την Αθήνα. Δεν σχεδίαζα τίποτα –δεν είμαι και άνθρωπος των σχεδίων–, απλώς βρέθηκε το μέρος, το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή και μόλις μπόρεσα, το έβαλα μπροστά. Και σήμερα που μιλάμε, δόξα τω Θεώ, την κόβω τη μελιτζανούλα μου τη βιολογική...
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.
