Aντιγόνη Κουλουκάκου «La Gitana»

H πρώτη γνωριμία μας έγινε ένα βασανιστικά ζεστό πρωινό του Ιουνίου στο Κολωνάκι. Κι όμως, εκείνη ήταν η επιτομή της λέξης «cool». Ανετη, προσιτή, επικοινωνιακή, γοητευτική. Το πρώτο πράγμα που προσέχεις στην Αντιγόνη είναι το ύψος της. Είναι υπερβολικά ψηλή. Το δεύτερο είναι τα μακριά, λεπτά άκρα της. Εχει τα πόδια εκείνα που θαυμάζεις σε editorial περιοδικών μόδας και αδύνατα γυμνασμένα χέρια. Σε αναγκάζει να τα προσέξεις. Μιλά χειρονομώντας νευρικά. Ωστόσο, η φωνή της είναι ήρεμη. Αλήθεια, ξεχνάς ότι μιλάς σε μια εντυπωσιακή καλλονή όταν αρχίζει να σου εξιστορεί τη ζωή της. Και επικεντρώνεσαι στο πόσο έξυπνη είναι η γυναίκα που έχεις απέναντί σου, μια γυναίκα με ατελείωτη όρεξη για ζωή. Παθιασμένη. Η μητέρα της, η Αννα, ήταν πρότυπο «εργαζόμενης γυναίκας».



Μια λογίστρια που έτρεχε από το γραφείο να παραλάβει την Αντιγόνη και τον μεγαλύτερο αδελφό της από το σχολείο. «Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Παναγιώτης, είναι ακόμη και σήμερα το αντρικό πρότυπό μου. Αυτός ευθύνεται που μου αρέσουν οι αδύνατοι και καλοντυμένοι άντρες. Μικρή φορούσα τα ρούχα του. Ναι, εννοείται ότι υπήρξα αγοροκόριτσο. Εγώ μεγάλωσα σε λαϊκές συνοικίες, δεν ήμουν κοκέτα όπως τα κορίτσια από τη Γλυφάδα και τη Νέα Σμύρνη. Είχα κόλλημα με τη μαμά μου. Μάλλον ακόμα έχω. Οποτε έρχομαι στην Αθήνα θέλω να τρώω μονάχα τα φαγητά της και πάντοτε επιστρέφω στην Ιταλία με δύο παραπανίσια κιλά. Ακόμα θυμάμαι πώς έτρεχε από τη Χάρητος για να προλάβει να με μαζέψει από τον παιδικό σταθμό στον Αγιο Δημήτριο», λέει και τότε προσέχεις τα τατουάζ με τα πατουσάκια: «Είναι τα παιδιά μου, τα γατάκια μου, η Νουνού και η Κίτι και ο Μπίλης, που πέθανε».

H συζήτηση με την Αντιγόνη δεν ακολουθεί την τυπική ροή. Ξαφνικά μπορεί να αρχίσει να μιλάει -τρομερά- γρήγορα στα ιταλικά «για να μάθεις πώς είναι η σωστή προφορά» και να σου λέει πόσο χαίρεται που ξέρεις το αγαπημένο της μέρος για κυριακάτικο brunch, το «Urbana47» στη συνοικία Μόντι της Ρώμης. Στην ίδια πρόταση, με άνω τελείες που μπαίνουν νοητά,  θα σου μιλήσει για τον χωρισμό που στάθηκε η αφορμή να γίνει ηθοποιός. Κάπου ανάμεσα σε αυτά θα αναφερθεί στη λίμνη Κόμο και τον Τζορτζ Κλούνεϊ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Αντιγόνη δεν ανήκει στην κατηγορία των γυναικών που θα βαρεθείς εύκολα. Είναι σχεδόν αδύνατο να σου προκαλέσει ανία μια ηθοποιός που ομολογεί πως το ελληνικό όνομά της έχει γίνει η αιτία που τελικά κέρδισε ρόλο σε casting. Ο μπαμπάς της είναι διακοσμητής. Χωρίς δραματικούς σχολιασμούς, θα σου ανακοινώσει ότι είναι παιδί χωρισμένων γονιών. Ενας δικός της χωρισμός την οδήγησε ένα καλοκαίρι σε προπαρασκευαστική δραματική σχολή στη Ρώμη. «Ημουν σίγουρη ότι θα γίνω διπλωμάτης. Λατρεύω τα ταξίδια και τις ξένες γλώσσες. Εφυγα από την Αθήνα για σπουδές στη Νομική της Πάρμα.



Πήρα μεταγραφή και σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες στο Μιλάνο. Ενα καλοκαίρι βρέθηκα χωρισμένη ενώ όλοι μου οι ζευγαρωμένοι φίλοι έκαναν πλάνα για ρομαντικές διακοπές στην Ελλάδα. Αποφάσισα να μην κάνω ταβανοθεραπεία και να γραφτώ σε ακαδημία θεάτρου της Ρώμης. Εκανα σεμινάρια κινησιολογίας, αγωγή της φωνής και μαθήματα υποκριτικής. Ηταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου. Να γίνω ηθοποιός, να παίζω», συμπληρώνει.



Tη ρωτώ αν το μόντελινγκ ήταν καριέρα που ονειρευόταν από κοριτσάκι. «Δεν ήμουν ωραίο κορίτσι. Δεν με θεωρώ όμορφη ακόμη και σήμερα. Με θεωρώ ιδιαίτερη. Πρώτη φορά έβαλα φορεματάκι κοριτσίστικο στο μπαλέτο. Ημουν ένα ψηλό κι αδύνατο σαν καλαμάκι παιδάκι, μελαχρινό σαν γυφτάκι. Αργησαν τα αγόρια να με προσέξουν. Θυμάμαι που έλεγαν στον αδελφό μου “ωραία η αδελφή σου” κι αυτός τους αγριοκοίταζε. Εκανα το μοντέλο για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Στην Ιταλία με σταματούσαν συνεχώς στον δρόμο και μου έδιναν κάρτες από πρακτορεία μοντέλων. Μια μέρα αποφάσισα να πάω σε ένα από τα πιο ιστορικά πρακτορεία του Μιλάνου, το Paolo Tomei (πλέον έχει κλείσει)», μου απαντά. Ξαφνικά βρέθηκε με μια βαλίτσα στο χέρι να ταξιδεύει στις πρωτεύουσες της μόδας για ντεφιλέ και φωτογραφήσεις. Το τρίγωνο Μιλάνο - Λονδίνο - Παρίσι ήταν η μόνιμη διαδρομή της επί χρόνια. Στο book της θα βρεις editorials από τα περιοδικά «Twill», «Fleur», «Marie Claire» και «i-D» - μεταξύ πολλών άλλων. «Εκανα και catwalks αλλά λιγότερα από τις φωτογραφίσεις. Δούλεψα με τον Roberto Cavalli, τους Dolce & Gabbana και τον “μαέστρο” για τη σειρά Emporio Armani». Eχει ποζάρει για τον φακό του Μάικλ Τόμσον, ενός εκπληκτικού πορτρετίστα που καυχιέται ότι φωτογράφισε το μισό Χόλιγουντ και όλα τα γνωστά μοντέλα για λογαριασμό των τίτλων «W», «Details», «Allure», «Harper’s Bazaar», «Vogue», «Vanity Fair», «GQ» και «The New York Times Magazine».



Την έχει φωτογραφίσει και ο Σιμόνε Φαλτσέτα, αγαπημένος συνεργάτης των περιοδικών «Purple» και «Vogue», ικανός να μετατρέψει μια απλή φωτογράφηση με ρούχα σε μυθιστόρημα μόδας. Γιατί λοιπόν τα παράτησε τόσο νωρίς; «Μα έπρεπε να ανταγωνιστώ τις Βραζιλιάνες και τις κοπέλες από το πρώην ανατολικό μπλοκ που η πιο κοντή από αυτές είναι 1,77 και το πόδι ξεκινάει από το πιγούνι τους. Επίσης, τα μοντέλα της εποχής μου ήταν bitches, ήμουν απλά πολύ καλό παιδί για να συνεχίσω το επαγγελματικό μόντελινγκ. Σε ένα casting στο Παρίσι μού είπαν με ύφος οι bookers “either you have to be a bitch or you are not a model” (είτε είσαι σκύλα ή δεν είσαι μοντέλο). Εγώ φιλοξενούσα στο φοιτητικό μου σπίτι κορίτσια από το πρώην ανατολικό μπλοκ που ήταν λιγότερο τυχερά από μένα. Εκείνες μεγάλωσαν μέσα σε αδιανόητη φτώχεια. Εγώ απλά έβγαζα τα έξτρα χρήματα, ήθελα την εμπειρία», λέει χωρίς παράπονο.



Eίναι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τα όχι και οι απογοητεύσεις στην πορεία σού φτιάχνουν την καριέρα. «Είμαι ευγνώμων που έκανα αυτή τη δουλειά, απέκτησα μικρότερες αδελφές, έκανα φίλες που είναι πλέον η οικογένειά μου. Ξέρεις ότι είμαι η κουμπάρα της Κορίνας Στεργιάδου;». Είναι μια γυναίκα της Μεσογείου. Μιλάει για τα ταξίδια της στη Σικελία και την Πούλια «όπου νιώθεις λες και είσαι στην Ελλάδα», στεναχωριέται όταν ακούει ότι είμαστε τεμπέληδες οι Ελληνες «όταν δουλεύουμε τις διπλάσιες ώρες για το 1/3 του μισθού των Σκανδιναβών». «Ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν οι φίλοι μου από το εξωτερικό γιατί γκρινιάζουμε για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Ερχονται και βλέπουν γεμάτα τα καφέ ενώ στην Ιταλία αυτοί που κάθονται με τις ώρες για καφέ, είναι μόνο οι τουρίστες», σχολιάζει. Και πώς συμπεριφέρονται οι άντρες Ιταλοί στις γυναίκες της Ελλάδας; «Οι Ιταλοί σε γνωρίζουν στη μαμά τους όταν αποφασίζουν να κάνουν σχέση. Εγώ είμαι των σχέσεων. Αλλά τα έχω καλά με τη μοναξιά μου, περνάω καλά και μόνη μου.

Εχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν έχω ανάγκη κάποιον για να είμαι ευτυχισμένη, δεν έχω ανασφάλειες να μου καλύψει. Οχι, δεν ζηλεύω ποτέ. Αγαπώ και σέβομαι. Δεν θα ψάξω ποτέ κινητά και υπολογιστές. Θα το μάθω αν μου κάνει κάποιος απιστία. Ναι, με έχουν κερατώσει, αλλά so what; Στην Ιταλία είναι τόσο συνηθισμένο να πίνεις κανείς καφέ ή να πηγαίνεις για φαγητό μόνος σου. Στην Ελλάδα καθόλου. Στην Ιταλία λοιπόν είμαι μια φυσιολογική γυναίκα». Πόσο φυσιολογική μπορεί να είναι μια γυναίκα καλλιτέχνης; «Δεν ονειρευόμουν να γίνω ηθοποιός. Η δουλειά που θα κάνεις μια ζωή σε βρίσκει μόνη της. Η ζωή μου η ίδια, οι εμπειρίες μου με έφεραν εκεί. Η υποκριτική δεν είναι όπως η ιατρική ή αρχιτεκτονική. Εκανα μπαλέτο και υπήρξα μοντέλο για χρόνια.

Αυτά στάθηκαν τρομερά εργαλεία στη δουλειά μου ως ηθοποιού. Ηξερα πώς να σταθώ μπροστά στην κάμερα. Αλλά δεν είμαι ένα μοντέλο που έγινε ηθοποιός και θα παίζει μόνο τους ρόλους της ωραίας μοιραίας γυναίκας. Σίγουρα η ομορφιά ανοίγει δρόμους. Πρέπει όμως να το έχεις», αποκρίνεται. Παραδέχεται ότι το σημαντικότερο εργαλείο είναι το σώμα της. Δεν θα έλεγε πότε όχι κατηγορηματικά στο γυμνό. «Εγραφα πολύ καλά στον φακό και έκανα πολλά διαφημιστικά ως μοντέλο στην Ιταλία για την τηλεόραση. Στα 22 εγώ είχα την τελευταία ευκαιρία να μπω στην κλίκα των  κορυφαίων μοντέλων, να κάνω τη “Vogue Italia” με τον Πάολο Ροβέρσι (φημισμένος φωτογράφος). Οταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας “Mediterraneo”, Ντιέγκο Αμπαταντούονο, μου έλεγε ότι του θυμίζω τη Βάνα Μπάρμπα και πρέπει να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο απαντούσα με ύφος “Είμαι μοντέλο”. Τελικά, έγινα ηθοποιός. Στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο».

H Αντιγόνη έρχεται συχνά στην Ελλάδα «για τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Αλλά η Ελλάδα σε κακομαθαίνει. Με τον ήλιο και τη θάλασσα θα ξεμυαλιστώ. Στην Ιταλία ξυπνώ νωρίς, βγαίνω μία φορά στις δύο εβδομάδες, τρέχω στο πάρκο καθημερινά και περνώ την υπόλοιπη μέρα σε ραντεβού και casting για δουλειές. Ομολογώ ότι είμαι λίγο health freak. Εχω συνηθίσει να τρώω στη 1 η ώρα και μετά τις 8 το βράδυ τίποτα. Δεν καπνίζω. Πίνω μόνο κρασί. Οταν επιστρέφω στην Ιταλία, είμαι το ανέκδοτο του αεροδρομίου, κουβαλώ είκοσι κούτες Lacta. Είναι η αδυναμία μου». Η δεύτερη κουβέντα μας έγινε τηλεφωνικά καθώς ετοίμαζε βαλίτσες για την Κωνσταντινούπολη. Εκεί θα συμμετάσχει στο πρότζεκτ του Mustafa Tunc www.diaryofmu.com.

Εχει ήδη ολοκληρώσει τα γυρίσματα μιας τηλεταινίας που θα προβληθεί στη RAI και της ταινίας «Piroula Piroula» του Κολομβιανού σκηνοθέτη Αντρες Αρτσε Μαλδονάδο. Τη στιγμή που μιλάμε τελειώνει τα γυρίσματα της ταινίας του Μαλαισιανού Ουτάμ Κουμάρ Τάνγκια με τίτλο «The Priest». Ηταν η μόνη Ευρωπαία ηθοποιός. Η Αντιγόνη που έχει μονίμως τη βαλίτσα έτοιμη για το επόμενο ταξίδι μάλλον θα τακτοποιήσει -επιτέλους- τα ρούχα στην ντουλάπα της. «Είμαι Ελληνίδα και θέλω να κάνω θέατρο στη γλώσσα μου. Αυτό τον χειμώνα θα το καταφέρω επιτέλους μαζί με τον Ενκε Φεζολάρι», λέει και μου εκμυστηρεύεται ότι ανυπομονεί να ξεκινήσουν οι πρόβες. Η Αντιγόνη που έκανε μικρά περάσματα από την ελληνική τηλεόραση σε σειρές όπως το «L.A.P.D.», «Λούφα και παραλλαγή», «Αληθινοί έρωτες» και «Οσα μου κρύβεις» είναι πλέον έτοιμη να δείξει σε όλο τον κόσμο γιατί της έδωσαν το παρατσούκλι «La Gitana».