Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: «Ένας χωρισμός μπορεί να σώσει μια σχέση!»

Το ραντεβού με τον Κωνσταντίνο κλασικό πλέον τα τελευταία χρόνια. Στη γειτονιά του, στο μικρό καφέ, στο τέρμα της οδού Ξενοκράτους, στο Κολωνάκι. Πάντα οι συζητήσεις μαζί του είναι απολαυστικές, αφενός γιατί είναι ανεξάντλητος και αφετέρου γιατί πρόκειται για δεινό χρήστη της ελληνικής γλώσσας. Κοινωνικά ευαισθητοποιημένος, έμαθε να ακούει τις φωνές των ανθρώπων. «Στην Ελλάδα σήμερα θα ήταν ντροπή μου να πω ότι νιώθω αδικημένος. Όταν άνθρωποι έχουν βρεθεί στην άκρη του σχοινιού τους, χωρίς δουλειά ή έστω ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας κάτω από τα πόδια τους, με όποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίζω, ναι, θα ήταν ντροπή μου να υποστηρίξω κάτι τέτοιο. Αισθάνομαι ότι ζούμε όλοι μας σε μια δύσκολη περίοδο και ότι τη διαχειριζόμαστε ατομικά δυστυχώς ή σε πολύ μικρές ομάδες. Με βρίσκουν να διαφωνώ οι λύσεις που προτείνονται από τα πολιτικά σχήματα της μιας ή της άλλης παράταξης. Αν μπορούσαμε κάποια στιγμή να το διαχειριστούμε αυτό ως Έλληνες, δεν θα χωρίζαμε τη ζωή μας, αιωνίως, σε δίπολα, όπως Χατζιδάκης - Θεοδωράκης, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, Βορράς - Νότος» λέει ο Κωνσταντίνος στο People. Ανιχνεύει, αναζητάει και τολμάει να κάνει πάντα τη δική του προσέγγιση. Ακόμη και το ρατσισμό που έχει υιοθετήσει μια μερίδα νεοελλήνων. «Είναι εύκολο να αντιταχθείς σε διακρίσεις σε σχέση με βιολογικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με αυτό. Ωστόσο, αντιλαμβάνομαι γιατί συμβαίνει και γιατί ο κόσμος που έχει λιγότερες αντιστάσεις, εξαιτίας της καλλιέργειας ή της παιδείας του, στρέφεται σε αντίστοιχες συμπεριφορές. Δεν το δικαιολογώ, αλλά καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει. Το να διαλέξεις πλευρά είναι εύκολο, το πώς θα πολεμήσεις τις αιτίες είναι αρκετά πιο δύσκολο. Δεν είναι περίεργο να υπάρχει ρατσισμός, και μάλιστα να εκφράζεται από ένα κόμμα που παριστάνει ότι είναι αντισυστημικό. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε φοβικοί απέναντι σε οτιδήποτε ξένο ή καινούριο. Έχουν γίνει αγώνες για να μη θεωρείται η ομοφυλοφιλία μια ψυχική νόσος ή οι μαύροι κατώτερη φυλή ή αμαρτία το προγαμιαίο σεξ. Εμείς σήμερα απολαμβάνουμε ελευθερίες που ήταν αδιανόητες στους παππούδες μας. Όταν ως Έλληνες φεύγαμε μετανάστες τη δεκαετία του ’50, σαφώς και δεν ήμασταν ρατσιστές. Όταν όμως το υποστήκαμε, φυσικό ήταν οι λιγότερο καλλιεργημένοι να αντιδράσουν διαφορετικά. Λάθη, όμως, έκαναν και τα κόμματα της αριστεράς. Η τάση μας να φροντίσουμε με ζήλο τον άτυχο ή τον αναξιοπαθούντα μάς κάνει να ξεχνάμε αυτόν που υφίσταται την παρουσία του. Είναι λάθος να διαλέξεις μια πλευρά για να δεις ένα πρόβλημα. Οφείλεις να το δεις σφαιρικά. Το 1980 ήταν σχεδόν φολκλόρ να δηλώνεις χρυσαυγίτης. Να, λοιπόν, που σήμερα δεν είναι πλέον φολκλόρ».



Στη συζήτηση επανέρχεται συχνά η ηλικία του. Τα 43 χρόνια τού πάνε πολύ. Αφήνοντας πίσω τις κοινωνικές ομάδες, στη δική του ζωή υπάρχουν συγκεκριμένες αναμνήσεις που τον συγκινούν ή τον γεμίζουν χαρά; «Εκατοντάδες πράγματα, άνθρωποι και σημεία στο χάρτη μου, τον πραγματικό, αλλά και τον εσωτερικό. Άνθρωποι, οικογένεια, φίλοι, στιγμές της δουλειάς μου, σχέσεις. Είναι πολύ μεγάλος ο κατάλογος ανθρώπων και πραγμάτων που μου έχουν συμβεί, τα οποία με κάνουν να χαίρομαι και να νιώθω ευτυχής και πλήρης, ακόμη κι αν θα πέθαινα αύριο. Το γιο μου φέρνω στο μυαλό μου πάντα με ιδιαίτερη χαρά, ίσως επειδή τον βλέπω λιγότερο απ’ ό,τι επιθυμώ, ιδίως τα καλοκαίρια με τις περιοδείες, που είμαστε περιπλανώμενοι» λέει. «Πηγαίνω συχνά στη μητέρα μου, που είναι αισίως 79, αλλά μοιάζει πολύ νεότερη, ρωτώντας την πώς της φαίνονται οι δυσκολίες που βιώνουμε σήμερα κι εκείνη μου απαντά “Παιδί μου, εγώ για να πάω στο σχολείο στο κέντρο της Αθήνας, 7 χρόνων, έβλεπα πτώματα στο δρόμο σε τυμπανιαία κατάσταση”. Η δική μου γενιά έζησε μια γεμάτη 35ετία, στην οποία υπήρχε η ψευδαίσθηση της ακινησίας ψηλά. Η ζωή, όμως, δεν είναι ούτε μονίμως ψηλά ούτε ακίνητη. Κινείται πάνω - κάτω. Αν έχεις γεννηθεί το ’70 και αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου από το ’82 και μετά, τότε έχεις ζήσει όπως κι εγώ μια συνεχή άνοδο και ευημερία».
Στην Ελλάδα, όπου οι καλλιτέχνες δοκιμάζονται σε διαφορετικά πεδία με ευκολία –ο Κωνσταντίνος υπερασπίστηκε δημόσια τον Σάκη Ρουβά, που υποδύθηκε τον Διόνυσο στις Βάκχες–, πώς αντιμετωπίζει την τακτική «λίγο απ’ όλα»; Θα παρουσίαζε πρωινό μαγκαζίνο, αν του γινόταν πρόταση; «Όχι, αλλά με πήραν να παρουσιάσω δραματοποιημένο παιχνίδι και το έκανα ή να παρουσιάσω τηλεπαιχνίδι και επίσης το έκανα. Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις ότι η καλύτερή σου απόδοση βρίσκεται στον κύκλο των επιδεξιοτήτων σου και καλό είναι να μένεις μέσα σε αυτόν. Σε καλλιτεχνικούς, όμως, χώρους αυτός ο κύκλος μπορεί να είναι πιο ευρύς. Δεν μπορώ να καταδικάσω κάποιον που θέλει να δοκιμαστεί. Κάπου διάβαζα για περιπτώσεις ανθρώπων που άλλαξαν καριέρα και τα σημαντικά τους πράγματα τα έκαναν στο δεύτερο κύκλο τους, στη δεύτερη ενασχόλησή τους».

Ένας λαμπρός επαγγελματικός βίος ή το να είσαι περιζήτητος δεν σημαίνει υποχρεωτικά και «χαρτί απαλλαγής» από σκοτεινές σκέψεις και παγίδες που στήνει το ανθρώπινο μυαλό. «Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει κατάθλιψη. Το έχω βιώσει. Ευτυχώς, έχω μια φοβερή ομάδα φίλων, που είναι διαυγείς και υποστηρικτικοί. H συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου διήρκεσε περίπου ένα χρόνο. Είχα πάθει εξωγενή κατάθλιψη, χρειάστηκα την αρωγή ψυχιάτρου και την υποβοήθηση από αντικαταθλιπτικά. Ο λόγος για τον οποίο το λέω δημόσια είναι γιατί πρέπει να μάθει ο κόσμος να αναγνωρίζει την κατάθλιψη και να μην έχει ταμπού. Χρειάζεσαι βοήθεια και δεν πρέπει να προσπαθήσεις να το καλύψεις ούτε εσύ ούτε το περιβάλλον σου. Οι οικογένειες αρνούνται να το δεχτούν και να το αντιμετωπίσουν. Δεν χρειάζεται και πολύ για να μετακινηθεί ένας άνθρωπος από το κέντρο του. Χωρίζεις, πέφτει έξω η επιχείρησή σου, πεθαίνει ένας δικός σου άνθρωπος. Χωριστά μπορεί να τα αντιμετωπίσεις, αν σου συμβούν και τα τρία μαζί, μπορεί να χάσεις το κέντρο βάρους σου. Συμβαίνει κυρίως σε εμάς τους δυτικούς, γιατί είμαστε λιγότερο θρησκευόμενοι. Πιστεύουμε λιγότερο. Βλέπεις, για παράδειγμα, τις συνθήκες ζωής στην Ινδία που είναι οριακές, και ανθρώπους με πλατύ χαμόγελο. Το να πιστεύεις πολύ σε κάτι σε βοηθάει στο να διατηρείς ένα κέντρο. Οι φανατικοί άνθρωποι σπανίως έχουν κατάθλιψη. Δεν βρίσκεις εύκολα καταθλιπτικούς φανατικούς. Και σ’ το λέει αυτό ένας άνθρωπος άθεος. Μοιάζει με σχήμα λόγου, αλλά νιώθω άθεος χριστιανός ορθόδοξος. Δεν πιστεύω ούτε στη μετά θάνατον ζωή ούτε στο δόγμα της χριστιανικής εκκλησίας, πόσο μάλλον στην εκκλησιαστική εκδοχή για την προέλευση του σύμπαντος. Υπάρχουν, ωστόσο, πράγματα στις θρησκείες που θα έπρεπε να ενστερνιστεί ακόμη και ένας πολιτισμός άθεων. Πηγαίνουμε κάθε χρόνο και κάνουμε το μνημόσυνο του πατέρα μου. Είναι μια τελετή που για μένα κάτι σημαίνει. Δεν πιστεύω ότι επικοινωνούμε ή ότι είναι κάπου και μας ακούει, όμως εμάς μας βοηθάει να διατηρούμε μια επαφή με τη μνήμη. Αυτή λοιπόν τη μορφή μνήμης μέσω θρησκείας δεν την έχουμε αντικαταστήσει με κάποιου άλλου είδους τελετουργία, ώστε να μαζευόμαστε όλοι μαζί» εξομολογείται στο People.



Για τον 8άχρονο γιο του, Γιώργο-Ίκαρο, λέει στο People:  «Επειδή η δουλειά μας είναι γοητευτική, είναι εύκολο να την αγαπήσει ένα παιδί, πριν δει όλο το φάσμα των δυνατοτήτων του. Θέλω για το γιο μου, όπως και για όλα τα παιδιά, να έχουν τη δυνατότητα να μυριστούν όλες τις μυρωδιές των πιθανοτήτων της ζωής και των δρόμων που μπορούν να τραβήξουν και να πάρουν τον πιο ωραίο για τα ίδια, τον πιο δημιουργικό. Αλλά να τα γευτούν όλα. Όχι “είναι ο μπαμπάς μου πρωθυπουργός, να γίνω κι εγώ”. Γιατί μας έχει φάει κι αυτό στην Ελλάδα». Άραγε έχει ενοχές που δεν κατάφερε να διατηρήσει για τον Γιώργο-Ίκαρο τον οικογενειακό πυρήνα που δημιούργησαν με την πρώην σύζυγό του, Έρση Ξενάκη; «Έχει μια φοβερή οικογένεια ο γιος μου και δεν έχω ενοχές. Κι εγώ είμαι μέλος μιας πλήρους και συμπαγούς οικογένειας, η οποία έχει πολλά μέλη. Δεν συστήνω κάτι ούτε αποτρέπω από κάτι. Εξάλλου, δεν υπάρχει άνθρωπος που παντρεύεται για να χωρίσει ούτε καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που παντρεύονται να χωρίζουν και μετά να βρίσκονται σε διαμάχη με το γονιό του παιδιού τους. Αυτό σημαίνει ότι έχουν κάνει ένα πολύ κεντρικό λάθος επιλογής στην αρχή της σχέσης τους».



Στο θέμα ενός δεύτερου γάμου στη ζωή του ο Κωνσταντίνος λέει: «Δεν μπορώ να απαντήσω στο αν θα επιχειρούσα ξανά κάτι παρόμοιο. Δεν μπορώ να προβλέψω τι δρόμους θα πάρει η ζωή μου. Είμαι υπέρ των σχημάτων, όταν μπορείς να τα υποστηρίξεις, όποια κι αν είναι αυτά, με όλο το πάθος της ψυχής σου κι όταν είναι η κοντινότερη εκδοχή σε ένα δρόμο που μπορεί να κάνει εσένα και τους ανθρώπους γύρω σου ευτυχισμένους ή λιγότερο δυστυχείς. Αυτό για άλλους ανθρώπους μπορεί να κρατήσει περισσότερο, για άλλους λιγότερο. Εξάλλου, η κοινωνία κινείται, οι άνθρωποι αλλάζουν. Εγώ είχα φίλους που υπήρξαν ετεροφυλόφιλοι και αργότερα επέλεξαν να είναι με άτομα του ίδιου φύλου και το αντίστροφο. Δεν το κάνουν για εκκεντρικότητα, αλλά κάτι αναζητούν. Αν έχεις μια επικοινωνία με τον εαυτό σου και μια παρρησία, στο μέτρο που δεν πληγώνεις τους άλλους, διεκδικείς το σχήμα που σε κάνει να ισορροπείς καλύτερα. Εγώ παντρεύτηκα με απόλυτη πίστη στο γάμο μου και παρήγαγα ένα παιδί, προϊόν ενός έρωτα. Eίμαι πολύ χαρούμενος που το έκανα. Και, καμιά φορά, με την πρώην γυναίκα μου λέμε ότι είναι πολύ άξιο ότι βρεθήκαμε, αγαπηθήκαμε, φέραμε στον κόσμο αυτό το παιδί και μετά συνεχίσαμε τις ζωές μας. Ευτυχισμένη εκείνη σε μια φοβερή οικογένεια με άλλα δύο παιδιά κι ευτυχισμένος εγώ σε μια σχέση. Τα ετεροθαλή αδέλφια του γιου μου φωνάζουν “γιαγιά” τη μητέρα μου. Και είναι πολύ φυσιολογικό. Έχω καταλάβει ότι μερικές φορές πρέπει κανείς να χωρίσει για να σώσει τη σχέση του. Πολλοί άνθρωποι μένουν μαζί για χάρη του παιδιού τους και ζουν όλοι δυστυχισμένες ζωές. Σίγουρα, το καλύτερο σχήμα για ένα παιδί είναι μια πυρηνική οικογένεια, μαμά και μπαμπάς. Όμως το αμέσως καλύτερο σχήμα για ένα παιδί είναι γονείς που το αγαπούν άνευ όρων, που δεν έχουν απωθημένα και έχουν καλή επικοινωνία».

Ήρεμος και ευτυχισμένος, ο ηθοποιός εδώ και τεσσεράμισι χρόνια διατηρεί σταθερή σχέση με τη σκηνογράφο Αθανασία Σμαραγδή. Tι είναι τελικά αυτό που ερωτευόμαστε στους άλλους; Η απάντησή του είναι τόσο άμεση στα χείλη του. «Αυτό που αγαπάμε είναι η εκδοχή του εαυτού μας που ο άλλος μας επιτρέπει να ζούμε. Αγαπάμε τον τρόπο με τον οποίο καθρεφτιζόμαστε διαφορετικά στους εκάστοτε συντρόφους μας. Κι εκεί που αισθανόμαστε ότι η εκδοχή του εαυτού μας είναι καλύτερη, εκεί καθόμαστε».

Βρίσκεται, πράγματι, στην ωριμότερη και ίσως στην πιο δημιουργική στιγμή της ζωής του. Δεν χορταίνει να μιλάει για το μεγάλο ταξίδι του στον κόσμο του Πουπουλένιου, του θεατρικού που ετοιμάζει για την επόμενη σεζόν. Μέχρι να πάρει σάρκα και οστά ο νέος του ήρωας, τον Οκτώβριο, στο θέατρο Αθηνών, έως και την επόμενη Κυριακή, θα σαρώνει τη σκηνή στον Επιθεωρητή του Γκογκόλ («ο ήρωάς μου γίνεται συμπαθής και είναι ένας αφελής τυχοδιώκτης που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του» λέει) στα θερινά θέατρα της Αττικής, ενώ στις 12 Σεπτεμβρίου θα ξαναλάμψει ως brillante δικηγόρος Μπίλι Φλιν στο υπέροχο μιούζικαλ Chicago στο Παλλάς. Ανυπομονεί να μου μιλήσει για το νέο του στοίχημα. «Ο τίτλος Πουπουλένιος προέρχεται από ένα παραμύθι, που ακούγεται στο πολυβραβευμένο έργο του Martin McDonagh. Είναι αστυνομικό θρίλερ, μαύρη κωμωδία, πολύ τρυφερό, πολύ σκληρό σε μερικά σημεία. Είναι σπουδαίο έργο, το καλύτερο που έχει γραφτεί τα τελευταία είκοσι χρόνια, κατ’ εμέ. Με το που το διάβασα, γέλασα πολύ με το φλεγματικό του χιούμορ, έβαλα τα κλάματα δύο φορές και τρόμαξα άλλες τρεις. Συχνά αποφεύγεις να κάνεις επιλογές που μπορεί να παραξενέψουν μέρος του κοινού σου. Στο τέλος του 2012, είπα να μην το σκεφτώ παραπάνω και να κάνω το έργο που αγαπώ σε μια μεγάλη παραγωγή. Είμαι 43 χρόνων και θέλω να κάνω αυτό που πραγματικά επιθυμώ με τις συνθήκες που του αρμόζουν. Αυτό το στοίχημα βάζω τώρα. Έφτιαξα ένα θίασο από ηθοποιούς που μπορεί να τους χαζεύω κι εγώ ο ίδιος όταν παίζουν (σ.σ. Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργος Πυρπασόπουλος)».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.