Βράδυ Σαββάτου, μπροστά στο τζάκι. Με παραμύθια αραδιασμένα στο χαλί, κούκλες στην αγκαλιά και «άρωμα» παιδιών. Γέλια, παιχνίδια, ανέκδοτα, ιστορίες απ’ τα παλιά, αφηγήσεις απ’ τα καινούρια, πολύτιμα στιγμιότυπα που «καίγονται» μέσα στο άγχος και την τρέλα της καθημερινότητας. Αλλά όχι! Σήμερα είναι Σάββατο, τίποτα δεν θα αφήσουμε να πάει χαμένο, όλα μαζί θα τα κάνουμε, όλα μαζί θα τα πούμε, όλα μαζί θα τα στριμώξουμε σε λέξεις και προτάσεις γράφοντας ένα ακόμη κεφάλαιο οικογενειακής ευτυχίας.
Τις σημειώνω όλες αυτές τις στιγμές. Στην άκρη του μυαλού μου, σε οπισθόφυλλα βιβλίων, σε σελίδες από τετράδια και post it κολλημένα στην πόρτα του ψυγείου για να μην ξεχάσω ποτέ πόσο αγνές και πόσο όμορφες είναι οι παιδικές ψυχές. Έτσι και σήμερα, όταν η εννιάχρονη κόρη μου ανάμεσα σε πλάνα καλοκαιρινών διακοπών, γύρισε και μου είπε: «Μαμά, ξέρω πως με κάνατε με τον μπαμπά! Κολλήσατε τα… πουλιά σας! Και μην με ρωτήσεις πώς τα κολλήσατε γιατί δεν είμαι σίγουρη… Μάλλον με σελοτέιπ!». Εγώ σιωπή, κρυμμένη μέσα σε ετοιμόρροπο γέλιο, εκείνη απορία, φανερή μέσα σε σταθερό βλέμμα. Κι ύστερα, ένα αόριστο «κάπως έτσι σας κάναμε» και πιο μετά σκέψεις για το τι πρέπει να της πω κι αργότερα τηλεφώνημα στην επί του θέματος ειδικό και σήμερα απαντήσεις: πολύτιμες κι αληθινές όσο και οι απορίες των παιδιών μας…
Διαβάστε περισσότερα στο
ygeiamou.gr