Εντοπίσθηκε το εγκεφαλικό κύκλωμα της ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς

Ερευνητές στις ΗΠΑ εντόπισαν ένα νευρωνικό κύκλωμα στον εγκέφαλο πειραματόζωων (αρουραίων), το οποίο φαίνεται να ρυθμίζει πόσο ριψοκίνδυνος μπορεί να γίνει κανείς.

Μάλιστα, οι επιστήμονες κατάφεραν να επέμβουν στη λειτουργία αυτού του εγκεφαλικού κέντρου, ώστε να αλλάξουν τη συμπεριφορά των ζώων και να τα κάνουν περισσότερο ή λιγότερο πρόθυμα να αναλάβουν κινδύνους.
         
Αν και η ανακάλυψη δεν εξηγεί -όχι ακόμη τουλάχιστον- γιατί μερικοί άνθρωποι είναι πολύ πιο ριψοκίνδυνοι σε σχέση με άλλους στο χρηματιστήριο, στο καζίνο ή σε ό,τι άλλο ενέχει κίνδυνο, φέρνει στο φως τους νευροβιολογικούς μηχανισμούς για τη ριψοκίνδυνη συμπεριφορά. Πρόκειται για μια μικρή ομάδα νευρώνων στην περιοχή του επικλινούς πυρήνα του εγκεφάλου, οι οποίοι διαθέτουν υποδοχείς ντοπαμίνης με την ονομασία D2. Ο επικλινής πυρήνας παίζει ρόλο-κλειδί στο εγκεφαλικό κύκλωμα της ανταμοιβής-απόλαυσης. Και ο κίνδυνος για μερικούς ανθρώπους δεν είναι παρά άλλη μία απόλαυση.
         
Οι άνθρωποι και οι αρουραίοι έχουν παρόμοια εγκεφαλική δομή, οπότε τα ευρήματα πιθανότατα ισχύουν και στην περίπτωση των ανθρώπων, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας, ο διακεκριμένος διεθνώς καθηγητής ψυχιατρικής και εμβιομηχανικής Καρλ Ντάϊσεροθ του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια.

Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature", εισήγαγαν μια οπτική ίνα λεπτή σαν τρίχα στον εγκέφαλο των πειραματόζωων. Ενεργοποιώντας τους νευρώνες με τη βοήθεια του φωτός (με βάση την τεχνική της οπτογενετικής) κατάφεραν προσωρινά να κάνουν τα ζώα λιγότερο ή περισσότερο ριψοκίνδυνα. Επίσης ανακάλυψαν ότι ένα φάρμακο (το pramipexole ή Mirapex) που χρησιμοποιείται σε ασθενείς με Πάρκινσον, όταν εισαχθεί στην ίδια περιοχή του εγκεφάλου, μπορεί επίσης να κάνει τα ζώα πιο ριψοκίνδυνα.
         
Υπάρχει μια μακρά πλέον εμπειρία ερευνών πάνω στην ανάληψη κινδύνων, τόσο σε ζώα όσο και σε ανθρώπους, ιδίως από το σχετικά νέο πεδίο των νευροοικονομικών. Οι έως τώρα έρευνες δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως δεν είναι ριψοκίνδυνοι και προτιμούν πιο ασφαλείς και συντηρητικές επιλογές στη ζωή τους, καθώς κατά βάση σιχαίνονται να χάνουν και να αποτυγχάνουν. Όμως μια μειονότητα στους ανθρώπους και σε άλλα είδη ζώων προτιμούν τους κινδύνους.
         

Βέβαια στους ανθρώπους, όπως είπε και ο Ντάϊσελροθ, δεν είναι δυνατό να εισάγει κανείς μια οπτική ίνα στον εγκέφαλό τους και να εφαρμόσει την ίδια επεμβατική ή τεχνική της οπτογενετικής. Οπότε αναζητώνται άλλες λύσεις, πιθανώς φαρμακευτικές, για όσους έχουν εθιστεί στον ριψοκίνδυνο τζόγο...