Εντοπίστηκε μαγνητική δραστηριότητα από άλλο άστρο εκτός του ήλιου

Οι αστρονόμοι για πρώτη φορά κατάφεραν να αποκτήσουν εικόνες του μαγνητικού πεδίου που παράγει ένα άλλο άστρο εκτός από το δικό μας ήλιο.

Η ανακάλυψη αυτή μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν πολύ καλύτερα την εσωτερική δυναμική που παράγει τα αστρικά μαγνητικά πεδία, τα οποία, στην περίπτωση του ήλιου μας, μπορούν να έχουν σοβαρές επιπτώσεις, από τις τηλεπικοινωνίες και την τροχιά των δορυφόρων μέχρι την κλιματική αλλαγή.

Μέχρι τώρα, σύμφωνα με το “Science”, οι αστρονόμοι είχαν καταφέρει να έμμεσα να ανιχνεύσουν τη μαγνητική δραστηριότητα άλλων άστρων, όμως λόγω της μεγάλης απόστασης και των περιορισμών των τηλεσκοπίων κανείς δεν είχε κατορθώσει να παρατηρήσει ποτέ άμεσα το μαγνητισμό ενός άλλου άστρου πέρα από το ηλιακό μας σύστημα.

Ένας λόγος που ήταν και είναι πάντα σημαντικό να γίνει κάτι τέτοιο, είναι γιατί οι επιστήμονες θέλουν να συγκρίνουν τα μαγνητικά πεδία άλλων άστρων με αυτό του δικού μας ήλιου, ώστε να γνωρίζουν σε ποιο βαθμό είναι φυσιολογικός ο μαγνητισμός του δικού μας άστρου.

Αυτό το πέτυχε τώρα μια ομάδα αστρονόμων υπό τον αστροφυσικό Γουίλιαμ Πίτερσον του Τμήματος Φυσικής και Αστρονομίας του πανεπιστημίου της Αϊόβα των ΗΠΑ, που έκανε και τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Nature”.

Οι ερευνητές κατέγραψαν εικόνες από το μαγνητικό πεδίο που «γεννά» ένα από τα άστρα στο «δίδυμο» σύστημα του Αλγκόλ, στον αστερισμό του Περσέα, σε απόσταση περίπου 93 ετών φωτός. Τα δύο άστρα του συστήματος (εκ των οποίων το ένα έχει τριπλάσια μάζα σε σχέση με το δικό μας ήλιο και το άλλο λίγο μικρότερη) βρίσκονται τόσο κοντά μεταξύ τους, που η μια τροχιά διαρκεί μόλις τρεις μέρες.

Το μικρότερο άστρο είναι η πηγή του μαγνητικού πεδίου και μολονότι το πεδίο αυτό είναι περίπου 1.000 φορές πιο ισχυρό από αυτό το δικού μας ήλιου, η ανίχνευση των σημάτων που εκπέμπει το μακρινό μαγνητικό πεδίο, αποδείχτηκε πολύ δύσκολο έργο.

Επιτεύχθηκε τελικά με τη βοήθεια δύο τεράστιων διατάξεων ραδιοτηλεσκοπίων, εκ των οποίων η μια εκτείνεται από τη Χαβάη έως τις Παρθένες Νήσους και η άλλη καλύπτει ένα μεγάλο μέρος από την έρημο του Νέου Μεξικού.

Στον εντοπισμό συνέβαλαν και δύο μεμονωμένα τηλεσκόπια στη Δυτική Βιρτζίνια και τη Γερμανία. Οι εικόνες που προέκυψαν, δείχνουν ένα γιγάντιο «βρόχο», σαν θηλιά, που εκτείνεται από το βόρειο και νότιο πόλο του μικρότερου άστρου μέχρι το μεγαλύτερο αστρικό «ταίρι» του, σε απόσταση 9 εκατ. χλμ.

Η τεράστια μαγνητική «θηλιά» διήρκεσε όλο το εξάμηνο που κράτησαν οι επίγειες παρατηρήσεις των αστρονόμων, ενώ, αντίθετα, με ό,τι συμβαίνει στο δικό μας ήλιο, δεν εντοπίστηκαν αυξομειώσεις στην ένταση του μαγνητικού πεδίου του άστρου.

Η μονιμότητα αυτού του μαγνητικού πεδίου αποτελεί μυστήριο, όπως δήλωσαν οι ερευνητές, οι οποίοι σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν τα εκτεταμένα ραδιοτηλεσκόπιά τους για να αναζητήσουν και να μελετήσουν μαγνητικά πεδία και άλλων άστρων.