Σε πολλές χώρες της Ασίας, μία από αυτές και η Ταϊβάν, οι ζωντανοί αποχαιρετούν τους νεκρούς με… γήινα δώρα και τιμές.
Αυτές περιλαμβάνουν ακόμα και πλούσια γεύματα ή χρήματα και, μολονότι στη Δύση μπορεί να ακούγεται σοκαριστικό, ίσως και βλάσφημο, στην Ταϊβάν, μία από αυτές τις τιμές-(επίγεια) δώρα για τους νεκρούς είναι και το στριπτίζ.
Σύμφωνα με τις εκεί δοξασίες και την πολιτισμική ιστορία που επικρατεί και τη σέβονται όλοι, το στριπτίζ έχει στόχο να κατευνάσει τα αιωρούμενα πνεύματα όσων κυρίων άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο, πρόσφατα, έτσι ώστε αφενός να πάψουν να «τριγυρνούν» ανάμεσα στους ζωντανούς και αφετέρου όταν, τελικά, αποσυρθούν, να «φύγουν» ευχαριστημένα και γεμάτα.
Σέξι χορεύτριες που ειδικεύονται στο στριπτίζ, χορεύουν λάγνα, γδύνονται με σαγήνη και χρησιμοποιούν το pole dancing για να «εξευμενίσουν» και να ικανοποιήσουν αυτούς που αποχαιρετούν για πάντα οι ζώντες. Όλα τα παραπάνω «γαργαλιστικά» για εμάς σόου αποτελούν μέρος θρησκευτικών τελετών για το τελευταίο αντίο.
Μάλιστα, επειδή ακριβώς πρόκειται περί παραδοσιακής τελετουργίας, συχνά, οι καλλίγραμμες χορεύτριες με τα σούπερ σέξι τοσοδούλικα μίνι και τα «ξεσηκωτικά» εσώρουχα, έχουν για κοινό τους όχι μόνον κυρίους –φίλους ή συγγενείς των νεκρών- αλλά και γυναίκες… -ακόμα- και παιδιά!
Σχετικό ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Χορεύοντας για τους νεκρούς: Οι στριπτιζέζ των κηδειών στην Ταϊβάν», για την διόλου ανορθόδοξη –για την Ταϊβάν- παράδοση έχει κυκλοφορήσει το 2011, δια χειρός Marc L. Moskowitz -ανθρωπολόγου που έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτήν την πλευρά της ταϊβανέζικης κουλτούρας.
