Γιατί ο Αραβίντ Αντίγκα πήρε το φετινό βραβείο Booker

Μαζί με τους οικονομικούς δείχτες δείχνουν να τρελάθηκαν και οι κριτές των διεθνών βραβείων. Έτσι λίγες μέρες μετά την αναγγελία-έκπληξη του φετινού βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας ανακοινώθηκε κι ο νικητής των διάσημων βραβείων Booker για το 2008. Πρόκειται για τον πρωτοεμφανιζόμενο Ινδικής καταγωγής Αραβίντ Αντίγκα, τον μικρότερο σε ηλικία συγγραφέα που τυγχάνει μια τόσο σημαντικής διεθνούς διάκρισης.

Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και διαθέσεις ο ντεπιντάντ Ινδός απέσπασε το σημαντικότερο βρετανικό βραβείο για το βιβλίο του «Άσπρος Τίγρης” αποδεικνύοντας στην πράξη ότι τελικά λίγη σημασία έχει η αξία της γραφής για τα βραβεία λογοτεχνίας. Αρκεί να υπάρχει η ιδανική συγκυρία και ο εκάστοτε υποψήφιος να έχει διατελέσει σημαντικό στέλεχος καθολικά αποδεκτό από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο.

Καταφέρνοντας επομένως να συγκεράσει ο Αραβίντ Αντίγκα την εκλαϊκευτική γραφή με τη σημερινή παγκόσμια συγκυρία έγραψε ένα βιβλίο για την κατώτερη Ινδική κάστα, τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, τη βαρβαρότητα των πλουσίων έναντι των φτωχών και γενικότερα οτιδήποτε θα ήθελε να διαβάσει σήμερα ένα δήθεν ευαίσθητα κοινωνικά Άγγλος όπως ο διαβόητος πρόεδρος της επιτροπής των Booker Μάικλ Πορτίλο. Γι’αυτό και οι ενίοτε ατυχείς-όπως ομολογούν ευθαρσώς οι περισσότεροι κριτές λογοτεχνίας που διάβασαν τη νουβέλα του Αντίγκα-περιγραφές του αλλά και τα εύκολα συμπεράσματα του δεν φάνηκε να απέτρεψαν τους κριτές από την απρόσμενη για όλο τον κόσμο απόφαση τους.

Ύστερα λοιπόν από την τεράστια έκπληξη που προκάλεσε ο απρόσμενος αποκλεισμός του Σαλμάν Ρούσντι από την τελική λίστα, ακολούθησε η «ανωποταμική», για πολλούς, απόφασή των κριτών να δώσουν το Booker σε έναν «αδέξιο» πρωτοεμφανιζόμενο με μια μέτρια νουβέλα. Ως μόνη λογική εξήγηση εμφανίζεται πλέον η παγκόσμια οικονομική κρίση και τα συμπαρατράγουδα που αυτή δημιουργεί: ακόμη και ένα βιβλίο που μιλάει για τα ψυχικά αγαθά των κατώτερων τάξεων και κατηγορεί με όποιον τρόπο μπορεί τον καπιταλισμό δεν μπορεί παρά να είναι καλό-έστω και χωρίς λογοτεχνικές αρετές. Γιατί όταν δεν υπάρχει ψωμί, τι να το κάνουμε το παντεσπάνι;