Ευρωβουλευτής Θοδωρής Ζαγοράκης: Ερωτήσεις μόνο για τον ΠΑΟΚ και τον... γαλέο

Ακόμη και οι πιο έμπειροι ποδοσφαιριστές μπορούν να χάσουν την μπάλα. Ειδικότερα όταν αυτή αναπηδάει εκτός του γηπεδικού τερέν και κατευθύνεται με φόρα στα γκολπόστ της πολιτικής. Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και νυν ευρωβουλευτής Θοδωρής Ζαγοράκης, ωστόσο, δεν κατάφερε να την κοντρολάρει ούτε να σταθμίσει την τροχιά της σε μια κρίσιμη φάση.

Προτού το μελάνι της εισήγησης της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού καλά-καλά στεγνώσει και προτού καν δημοσιοποιηθεί το σκεπτικό της, ο ίδιος προσέτρεξε να κάνει φάουλ με ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. Εκ των πραγμάτων, συμπεραίνεται ότι λειτούργησε ως ταγμένος οπαδός της ομάδας που υπηρέτησε ως ποδοσφαιριστής και ως πρόεδρός της, βγάζοντας οφσάιντ τον διακριτό ρόλο και την υπόσταση της ιδιότητάς του ως πολιτικού.

Πρόλαβε να αποφανθεί ως νομικός ότι «το πόρισμα της Επιτροπής για υποβιβασμό του ΠΑΟΚ είναι νομικά αβάσιμο». Προειδοποίησε, επίσης, το κόμμα με το οποίο εξελέγη στην Ευρωβουλή ότι «αν δεν δικαιωθεί ο ΠΑΟΚ, δεν μπορώ να συνευρίσκομαι (sic) στην ίδια πολιτική στέγη με όλους αυτούς που βάλλουν καθ’ υπόδειξη τρίτων εναντίον του ΠΑΟΚ και του ίδιου του ελληνικού ποδοσφαίρου».

Βαριές κουβέντες και ασήκωτες καταγγελίες που θεωρήθηκε ότι δεν προέρχονταν μόνο από μια παροξυσμική εκδήλωση θυμού. Γιατί δεν έμεινε μόνο εκεί. Επιπλέον δεσμεύτηκε ότι θα δώσει αγώνα «με όλες τις δυνάμεις που έχω για τη δικαίωση του ΠΑΟΚ, απ’ όπου και όπου (!) χρειαστεί». Κατά τα άλλα, ούτε μια κουβέντα για όσα απορρέουν από το θεσμικό του πόστο. Ούτε μία λέξη σεβασμού προς τους εντολείς του, τη συντεταγμένη πολιτεία, τις ανεξάρτητες αρχές. Πόσο μάλλον όταν ως εκλεγμένος ευρωβουλευτής όφειλε καταρχήν να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας και όχι μιας ΠΑΕ.

Αμεση αποπομπή

Τις συνέπειες αυτής της δημοσιοποίησης, η οποία δεν εκτιμήθηκε αρμοδίως ως απλή δήλωση διαφοροποίησης αλλά κρίθηκε ως απειλή ανεξαρτητοποίησης και ουσιαστικά ως εκβιασμός καταστάσεων, τις εισέπραξε αυτομάτως. Μετά τις 08.30 το πρωί της περασμένης Τρίτης, μετά από σύσκεψη με το στενό του επιτελείο στο Μέγαρο Μαξίμου, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε τη διαγραφή του ευρωβουλευτή. Ταυτόχρονα δόθηκε εντολή στον γραμματέα της κυβέρνησης Γρηγόρη Δημητριάδη να επικοινωνήσει με τον επικεφαλής της ευρωομάδας της Ν.Δ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος με τη σειρά του ενημέρωσε τον Θοδωρή Ζαγοράκη. Λίγο αργότερα η κυβέρνηση δημοσιοποίησε την απόφαση της αποπομπής του διά του εκπροσώπου της στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών.

Από τη μεριά του ο ευρωβουλευτής, που αντιστάθηκε, λαλίστατος και ηρωικά ως λιοντάρι σε ό,τι χαρακτήρισε «συγκεκριμένη φαρσοκωμωδία», δεν έβγαλε έκτοτε τσιμουδιά. Και απέφυγε να πέσει «ηρωικά» παραιτούμενος από τη θέση του ευρωβουλευτή στην οποία τον έστειλαν οι ψηφοφόροι του κόμματος και από την οποία αμείβεται αδρά. Σε αντίθεση με ό,τι συνηθίζουν οι εμβληματικοί κάπτεν των ομάδων οι οποίοι αποχωρούν βρέξει χιονίσει, σε νίκη ή ήττα, θρίαμβο ή πανωλεθρία, από τον αγωνιστικό χώρο λεβέντικα και με το κεφάλι ψηλά. Ετσι όπως γνώρισαν οι πολίτες της χώρας τον Ζαγοράκη στα γήπεδα.

Από το Euro στην Ευρωβουλή

Για όσους σταδιοδρόμησαν με αθλητική φανέλα και σορτσάκι το πολιτικό κουστούμι είναι πάντα ένα ασφυκτικό ένδυμα. Στον Θοδωρή Ζαγοράκη, όμως, έπεσε κουτί και στα μέτρα του από τότε που ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να τον συμπεριλάβει στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. Η προϋπηρεσία του στα ευρωπαϊκά γήπεδα και η θητεία του ως αρχηγού της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου του είχαν χαρίσει αδιαμφισβήτητη αναγνωρισιμότητα. Αρκούσε ότι είχε καταγράψει στη συλλογική μνήμη εκείνο το στιγμιότυπο της καριέρας του με την ντρίμπλα στον Λιζαραζού και τη σέντρα για το κεφάλι του Αγγελου Χαριστέα στον προημιτελικό με τους Γάλλους στο Euro 2004. Τι παραπάνω χρειαζόταν για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο; Απλά πράγματα. Να υπηρετήσει το ευρωπαϊκό συμφέρον ενσωματώνοντας σε αυτό το εθνικό, να διαπραγματευτεί και να διεκδικήσει στις Βρυξέλλες τα δίκια της χώρας, καθώς και να αγωνιστεί για τα αιτήματά της στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Σιγά το δύσκολο για έναν ανθεκτικό, πειθαρχημένο και μαχητικό χαφ των γηπέδων όπως ο ίδιος.

Χώρια που στη βροχερή πρωτεύουσα του Βελγίου θα μάθαινε και αγγλικά, τα οποία κατά δήλωσή του δεν προσπάθησε καν να γνωρίσει στα χρόνια όπου έπαιζε στη Λέστερ. Εδωσε λοιπόν βροντερά το «παρών» στο «γαλάζιο» ευρωψηφοδέλτιο, διαμηνύοντας πως «θα σηκώσουμε την Ελλάδα στην Ευρώπη ακόμα περισσότερο», όπως ακριβώς σήκωσε περήφανα δέκα χρόνια νωρίτερα ίδιος την Κούπα στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Πλάι βέβαια στην αναζωπύρωση των στιγμών εθνικού ποδοσφαιρικού μεγαλείου πρόσθετε το ασίγαστο φρόνημά του υπέρ της ομάδας με τη μαυρόασπρη φανέλα. Διαβεβαίωνε του φιλάθλους του Δικεφάλου του Βορρά ότι είχε αποσπάσει τις δεσμεύσεις τις πολιτικής ηγεσίας για την κατασκευή του προπονητικού κέντρου του ΠΑΟΚ. Παρότι 6 σύνδεσμοι οργανωμένων του ΠΑΟΚ δεν μάσησαν και με κοινή μακροσκελή ανακοίνωσή τους καλούσαν όλους τους οπαδούς του συλλόγου να τον «μαυρίσουν» στις κάλπες, ισχυρή μερίδα ψηφοφόρων υποψιάστηκε υποβολιμαία υποκίνηση από Συριζαίους και την αγνόησε. Ελαβε τελικά γύρω στους 190.000 σταυρούς και εξελέγη πέμπτος στη σειρά ευρωβουλευτής στο ψηφοδελτίου του κόμματός του στις εκλογές του Μαΐου 2014.

Στον επόμενο τόνο ο κομψός Θοδωρής με sur mesure κοστούμι, τζελ στο μαλλί, γυαλισμένα σκαρπίνια και γαλάζια γραβάτα έφτασε στις Βρυξέλλες για να υπηρετήσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς στη νομοθετική παραγωγή, την έγκριση του κοινοτικού προϋπολογισμού και την άσκηση ελέγχου στα όργανα της Ε.Ε. Ψιλά γράμματα δηλαδή. Αφού άφησε, λόγω των νέων υποχρεώσεών του, τη σύζυγό του και τα δύο τους παιδιά στη Θεσσαλονίκη, εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι λίγα μόλις μέτρα από το Ευρωκοινοβούλιο και διακόσμησε το εκεί γραφείο του με αναμνηστικά από την αθλητική του καριέρα, τοποθετώντας σε περίοπτη θέση τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος με τον αριθμό 7 που φορούσε. Κάθε τόσο, ωστόσο, επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη, όπου εκμυστηρευόταν στους φίλους του ότι η ζωή τον δίδαξε ποτέ να μη λέει ποτέ στα πιο άπιαστα όνειρά του. Δεν είχε κι άδικο. Για ένα αγροτoπαιδο που γεννήθηκε στη Λυδία Καβάλας, που τότε ονομαζόταν Υδρόμυλοι, μεγάλωσε με την αδελφή του Ντίνα υπό την επίβλεψη της γιαγιάς και του παππού, αφού οι γονείς τους ήταν μετανάστες στη Γερμανία, μια διαδρομή στρωμένη με δόξα, φήμη και λεφτά ξεπερνούσε τις πιο θεότρελες νεανικές προσδοκίες του.

Ούτε που φανταζόταν ότι θα έκανε σπουδαία καριέρα στα γήπεδα, θα αγωνιζόταν σε ομάδες του εξωτερικού, θα συμμετείχε σε έναν τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, και μάλιστα θα κατακτούσε το τρόπαιο, θα ανακηρυσσόταν στα 33 του πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά και 5ος καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής για το 2004. Χώρια που θα αναλάμβανε ως πρόεδρος τις διοικητικές τύχες της ομάδας που λάτρευε -«είμαι άρρωστος με τον ΠΑΟΚ», έλεγε-, παραμένοντας σχεδόν μία πενταετία στο τιμόνι της. Στην Τούμπα άλλωστε είχε αφήσει την ηγετική σφραγίδα του από τότε που ήρθε -στα 21 του- από την Καβάλα και μάτωνε τα πόδια του στα βοηθητικά γήπεδα της ομάδας που βρίσκονταν στις εγκαταστάσεις του βαφείου του πρώην προέδρου Θωμά Βουλινού πάνω από τη λίμνη του Αγίου Βασιλείου στον Λαγκαδά. Και ακόμη είχε καταγράψει εκεί τον μύθο του από πολύ νωρίς , από τότε κιόλας που πήρε μεταγραφή για τις Αλεπούδες της Λέστερ, πολύ πριν γίνει της μόδας η μετανάστευση των Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Προτού αναχωρήσει από το σπίτι του στην οδό Βιζύης, κάπου στα στενά της Κάτω Τούμπας, θρυλείται ότι δίπλωσε ευλαβικά μια ολόμαυρη φανέλα του ΠΑΟΚ με το Νο 7 στην πλάτη και την έβαλε προσεκτικά στη βαλίτσα για να τον συντροφεύει στην Αγγλία.

Από τη Λέστερ στον «Big Mac»

Ανέκαθεν ο Ζαγοράκης, όπως ισχυρίζονται άνθρωποι που τον έχουν ζήσει μέσα κι έξω από τα γήπεδα, έτρωγε κολλήματα με παράγοντες, προπονητές, καταστάσεις, εμβλήματα. Παρότι έξυπνος και ατομικά αυτόνομος, στα ποδοσφαιρικά του καθήκοντα ήταν πάντα πρόθυμος να προσκολληθεί σε κάποια φιγούρα, μια ιδέα, ένα σύστημα που έκρινε ότι του ταίριαζε. Οχι για βόλεμα ή εκμετάλλευση κάποιας εύνοιας, αλλά μάλλον από ένα ακατέργαστο συναίσθημα αφοσίωσης. Εξάλλου ως ποδοσφαιριστής αποτελούσε στις ομάδες που έπαιζε το λεγόμενο «εργαλείο». Η θέση του ως αμυντικού μέσου, ενός ρόλου άλλοτε άχαρου και άλλοτε σκληρού, θεωρούνταν πάντα καίρια και πολύτιμη. Συμπτωματικά, βέβαια, στις ομάδες από τις οποίες πέρασε βρέθηκε συχνά εν μέσω διοικητικών αναταραχών, όπου όλοι αναζητούσαν αποκούμπι και συμπαραστάτες. Βίωσε πέτρινα χρόνια στις ομάδες που έπαιξε, από αποχή οπαδών, αποκλεισμούς από την Ευρώπη, το φάντασμα της διάλυσης λόγω χρεών, σεζόν υπό τον κίνδυνο υποβιβασμού έως και την απώλεια έδρας μετά από γκρέμισμα γηπέδων, όπως αυτό της Νέας Φιλαδέλφειας.

Ωστόσο ο ίδιος εκδήλωνε πίστη μέχρι ταύτισης στους ανθρώπους που εμπιστευόταν. Λογικά υπήρξε αγαπημένο παιδί του Βορειοιρλανδού προπονητή της Λέστερ Μάρτιν Ο’Νιλ, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει τον Ζαγορακη σε ένα ματς που του είχαν τελειώσει οι αλλαγές ως τερματοφύλακα με ολέθρια για την ομάδα αποτελέσματα. «Εργαλείο» μεν ο «Τεό, αλλά όχι και ελβετικός σουγιάς. Οταν ο προπονητής έφυγε για τη Σέλτικ ο Ζαγοράκης ήρθε για τέσσερα χρόνια στην ΑΕΚ. Στη Νέα Φιλαδέλφεια συνδέθηκε με τον τότε πρόεδρο της ομάδας Μάκη Ψωμιάδη. Ο «Big Mac» είχε τον τρόπο του να κερδίζει τον σεβασμό των παικτών, αλλά με τον «Ζαγόρ» η άνεση της επικοινωνίας άγγιζε τα επίπεδα αλληλοεκμυστηρεύσεων. Χαράματα τον έπαιρνε στο τηλέφωνο ο «Μάκαρος», πότε από το «Tops» στο Κολωνάκι και πότε από το «Deals» στο Ν. Ψυχικό και κουβέντιαζε μαζί του. Ηταν εκείνες τις μικρές ώρες της ημέρας όπου το αφεντικό της ομάδας σχολούσε από τα νυχτερινά μαγαζιά του και ο ποδοσφαιριστής ξεπόρτιζε -σαν ανθοσύνθεση με τα λουλούδια από τα πανεράκια- από τα μπουζούκια. Σε άλλους ο αυστηρός Ψωμιαδης με το θεόρατο πούρο στο στόμα και το βαρύ κομπολόι στο χέρι δεν θα συγχωρούσε νυχτοπερπατήματα, ο Ζαγοράκης όμως θεωρούνταν στήριγμά του μέσα και έξω από τα αποδυτήρια.

Μαζί συζητούσαν σχεδόν για όλα. Για την ομάδα, τον προπονητή, την ΕΠΟ, τους αντίπαλους παράγοντες, τους συμπαίκτες του, ακόμη και για το θετικό δείγμα τεστοστερόνης που είχε ανιχνευτεί στον παίκτη. Μετά από δικαστικό αγώνα αποδείχθηκε ιατρικώς ότι το πρόβλημα του Ζαγοράκη ήταν οργανικό, γεγονός που εκείνα τα φεγγάρια τον περιέβαλλε με τη φήμη του υπερδραστήριου γόη. Ισχυρή σχέση καλλιέργησε ο Ζαγοράκης και με τον τότε πρόεδρο της Μπολόνια, τον βετεράνο ποδοσφαιριστή Ρενάτο Τσιπολίνι, όταν πήρε μεταγραφή στους rossoblu. Είχε εκτιμήσει απεριόριστα το γεγονός ότι ο Ιταλός κατέφτασε αυτοπροσώπως στην Αθήνα προκειμένου να κλείσει τη συμφωνία μαζί του με ένα γαλαντόμο συμβόλαιο. Δεν έμεινε καιρό στο «Renato Dalara» της Μπολόνια και επέστρεψε στην Τούμπα προκαλώντας ντελίριο στους οπαδούς του Δικεφάλου που τον υποδέχτηκαν ενθουσιωδώς με την ιαχή: «Οέο-οέο, πρωτάθλημα θα πάρουμε με αρχηγό τον Τέο». Οταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και ανέλαβε πρόεδρος της ομάδας, καθιερώθηκε το μότο «Ο ΠΑΟΚ πάνω από όλα». Σε αυτή τη διοικητική πλέον θητεία του σφυρηλάτησε επίσης ισχυρούς δεσμούς αλληλοεκτίμησης και αμοιβαίας εμπιστοσύνης , όπως μόνο ο ίδιος ήξερε να κάνει, με τον Φερνάντο Σάντος, τον Ζήση Βρύζα, τον επιχειρηματία Ηλία Βιολίδη και τον τότε πρόεδρο της ΕΠΟ Βασίλη Γκαγκάτση, ο οποίος έγινε και κουμπάρος στον γάμο του ποδοσφαιριστή.

Ο σωτήρας από την Τσάλκα της Γεωργίας

Η αποκορύφωση, ωστόσο, των σχέσεων αφοσίωσης και ψυχολογικής δέσμευσης του Ζαγοράκη έφτασε με το ψυχαναγκαστικό σχεδόν σφιχταγκάλιασμά του με τον Ιβάν Σαββίδη. Οταν ο Ελληνοπόντιος επιχειρηματίας ανέλαβε τις τύχες του ΠΑΟΚ, θεωρήθηκε από τον Ζαγοράκη ως ο γνήσιος διάδοχός του και θεματοφύλακας των αρχών του ΠΑΟΚ, τις οποίες και ο ίδιος πρέσβευε, αλλά με μικρότερη οικονομική επιφάνεια. Είχε ήδη παίξει μεταβατικό ρόλο μέχρι την έλευση του «σωτήρα» από την Τσάλκα της Γεωργίας και έκτοτε δεν σταμάτησε να τον λιβανίζει σε κάθε ευκαιρία και περίσταση. Κατ’ επανάληψη είχε τονίσει ότι «ο Ιβάν είναι θείο δώρο για το ελληνικό ποδόσφαιρο» και «μακάρι να είχαμε περισσότερους επιχειρηματίες σαν αυτόν να επενδύουν στη χώρα». Με αφορμή τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, σημείωσε μετ’ επιτάσεως ότι «ο Ιβάν Σαββίδης έχει πολλές φορές αποδείξει ότι είναι ένας άξιος Ελληνας. Αντί λοιπόν να τον “πυροβολούμε”, καλά θα κάνουμε να τον σεβόμαστε». Ακόμη, ως ευρωβουλευτής με επίσημη δήλωσή του ύψωσε ασπίδα υπέρ του επιχειρηματία καλώντας την ΠΑΕ Ολυμπιακός «να του ζητήσει συγγνώμη για τα όσα επικριτικά σχόλια έκανε γι’ αυτόν». Και βέβαια, με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ διατράνωσε πως «αυτό το Πρωτάθλημα έχει ονοματεπώνυμο», προφανώς το ίδιο με αυτό του ιδιοκτήτη της ομάδας. Από την πλευρά του ο νυν ισχυρός άνδρα της ΠΑΕ στάθηκε στο πλευρό του Ζαγοράκη και τον στήριξε στον αγώνα που έκανε για να δικαιωθεί από τις κατηγορίες για πράξεις απιστίας και υπεξαίρεσης που του είχαν απαγγελθεί όταν ο ίδιος διετέλεσε πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας.

Σκόραρε στις καθυστερήσεις

Η πανηγυρική αθώωση του από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης ήταν ανακουφιστική για τον ευρωβουλευτή. Σύμφωνα πάντως με επικριτές του πρώην ποδοσφαιριστή, αυτή η συνεχής και μετ’ εγκωμίων έκφραση των αισθημάτων του υπέρ του επιχειρηματία αποσκοπούσε στο να τονώσει την κυριολεκτικά αθόρυβη, ως πλήρους σιγής, παρουσία του στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ ταυτόχρονα ενίσχυε και το πενιχρό πολιτικό του κεφάλαιο. Κατ’ άλλους ο Ζαγοράκης πίστευε ειλικρινά αυτά που έλεγε. Παρ’ όλα αυτά, εκτιμάται ότι το ξεκαθάρισμα της αφοσίωσης από τη δέσμευση ή την ταύτιση αποτελεί πρωταρχικό σημείο ωρίμανσης ενός ανθρώπου. Και επειδή αυτές οι αποσαφηνίσεις δεν έγιναν ορατές μέχρι τις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, ο Ζαγοράκης κινδύνευσε να βρεθεί εκτός Ευρωκοινοβουλίου. Τελικά, χωρίς εσωκομματικές αναφορές κατάφερε να συγκεντρώσει 195.000 σταυρούς σκοράροντας στις καθυστερήσεις. Ξεπέρασε τον συνυποψήφιό του Γιώργο Αμυρα και αφότου το κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη δεν έπιασε το ποσοστό εισόδου στην Ευρωβουλή τερμάτισε όγδοος, δηλαδή τελευταίος στη σειρά για να πάρει την πολυπόθητη και καλοαμειβόμενη έδρα. Και λογικά να συνεχίσει την ανεπαίσθητη, σχεδόν αόρατη, δραστηριοποίησή του στο Ευρωκοινοβούλιο.

Το φλουρί

Πρωτοφανώς ως μέλος των Επιτροπών Αλιείας, Πολιτισμού και Παιδείας, συμμετέχοντας στην Επιτροπή Συνεργασίας Ε.Ε. - Ρωσίας και σύνδεσης Ε.Ε. - Σερβίας, η πρώτη ερώτηση που υπέβαλε κατά τη δεύτερη σερί θητεία του στο Ευρωκοινοβούλιο αφορούσε στον ΠΑΟΚ! Τι άλλο; Στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου ζήτησε από την Κομισιον να τοποθετηθεί για την «αδικαιολόγητη χρήση αστυνομικής βίας σε αγώνα για τα playoffs του Europa League». Κατήγγειλε τη σλοβακική Αστυνομία που επιτέθηκε με σιδερένια κλομπ και πλαστικές σφαίρες εναντίον των φίλων του ΠΑΟΚ που βρίσκονταν στις κερκίδες του γηπέδου της Σλόβαν. Σωστά μεν έπραξε και προς τιμήν του, αλλά δεν έχει διακριθεί για παρόμοιο ζήλο και σε άλλες παρεμβάσεις υπέρ της πατρίδας του, η οποία έχει και άλλα, ίσως πιο επείγοντα, ζητήματα να επιλύσει εκτός από τον αυταρχικά ανηλεή ξυλοδαρμό εγχώριων φιλάθλων σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Και προφανώς δεν αποτελεί το κρισιμότερο μέλημα της χώρας η προστασία του καταναλωτικού της κοινού από την παραπλάνηση της πώλησης στην Ελλάδα απειλούμενων ειδών καρχαρία υπό την ονομασία «γαλέος», όπως ο ίδιος προσφάτως υπέβαλε ερώτηση στην επιτροπή. Εξάλλου ασκείται συνήθως σε γραπτές ερωτήσεις για τα δικαιώματα των ροδακινοπαραγωγών της Ημαθίας, το κάπνισμα στα σχολεία και την προώθηση των επίσημων γλωσσών της Ε.Ε. στις ξεναγήσεις στα ευρωπαϊκά μουσεία.

Ατυχώς για τον ίδιο, τα επίσημα στοιχεία των πεπραγμένων από την παρουσία του στις συνεδριάσεις της Ευρωβουλής, τις ερωτήσεις, τις ομιλίες και τις συμμετοχές του σε ψηφοφορίες δεν κολακεύουν το εκεί έργο του. Κατατάσσεται πλησίον του πάτου, σε όλες τις επί μέρους κατηγορίες και 683ος στη γενική κατάταξη των 751 συνολικά ευρωβουλευτών. Προφανώς υπάρχουν και χειρότεροι ευρωβουλευτές με τουριστική ιδιότητα από άλλες χώρες, αλλά δεν είναι για πανηγυρισμούς που έρχεται 674ος στις επεξηγήσεις, 734ος σε παρουσίας στις συνεδριάσεις και 738ος σε ποσοστό συμμετοχής σε ψηφοφορίες. Ερχεται, επίσης, τελευταίος και καταϊδρωμένος επί των 21 Ελλήνων στις αντίστοιχες κατηγορίες. Ενδεχομένως σε μια κατηγορία ο χαρακτηριζόμενος ως «ρέκορντμαν του ευρωβυθού» να ανιχνεύεται ένα μόλις σκαλί παραπάνω από τον πυθμένα, όπου φέρεται να έχει αγκυροβολήσει ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Σωτήρης Ζαριανόπουλος.

Φαίνεται πως το φλουρί που έπεσε στον ίδιο κατά την προ 15ημέρου κοπή της βασιλόπιτας του 2020 από τους ευρωβουλευτές της Ν.Δ. στο Στρασβούργο δεν του βγήκε τυχερό. Οχι μόνο γιατί επιδεικνύοντάς το περιχαρής στον φωτογραφικό φακό υπενθύμισε στους ψηφοφόρους ότι βρίσκεται στο Ευρωκοινοβούλιο αντλώντας προνόμια με μηδαμινό έργο, αλλά και επειδή λίγες ημέρες αργότερα χάρισε νόημα στην έννοια της βιαστικής έκρηξης οπαδικής προσήλωσης εξαιτίας της οποίας διαγράφηκε από το κόμμα του. Είναι άλλωστε διαπιστωμένο πως όταν ένας πολιτικός αποδίδει στο θυμικό της κερκίδας ρόλο ρυθμιστικού παράγοντα στα δημόσια πράγματα προκύπτουν κίνδυνοι. Πόσο μάλλον όταν συντάσσεται ανεπιφύλακτα με καθε ερεθισμό της. Από έναν πρώην αθλητή που έμαθε στους αγωνιστικούς χώρους πώς να διαχειρίζεται συναισθήματα, να παίρνει αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου και να λειτουργεί σε ένα πλαίσιο κανόνων υπό το βάρος της ευθύνης, το ζητούμενο είναι η ψυχραιμία. Οχι η προσβολή. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης μέσα στην έξαψή του για το συμφέρον της ομάδας του μάλλον δεν συνειδητοποίησε πως με το οργισμένο ξέσπασμά του κλωτσούσε περίπου ενοχικά την μπάλα στην κερκίδα.

Κυρίως, όμως, δεν αντιλήφθηκε ότι με τη βιασύνη του απέδειξε πως όποιος βιάζεται δείχνει ότι αυτό με το οποίο ασχολείται είναι πολύ μεγάλο για τα μέτρα του, όπως έλεγε αφοπλιστικά ο κόμης του Τσέστερφιλντ. Ο ίδιος ο εμπνευστής των αναπαυτικών δερμάτινων καναπέδων με τη χαμηλή πλάτη και τα σκληρά κουμπιά για να κάθονται ξεκούραστα και να φλυαρούν οι προνομιούχοι αργόσχολοι.