Θεόδωρος Κανέλλης: Ο επιχειρηματίας του θρυλικού «On The Rocks» διηγείται συναρπαστικές ιστορίες

Τέλη δεκαετίας του 1950. Ο Θεόδωρος Κανέλλης, νεαρός εισαγωγέας ηλεκτρονικών παιχνιδιών και απόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής, κάνει για ακόμα μια φορά τη διαδρομή Αθήνα – Σούνιο. Μόνο που αυτή τη φορά το μάτι του πέφτει σε ένα γωνιακό οικόπεδο στο ύψος της Βάρκιζας. Του αρέσει πολύ η περιοχή και είναι αποφασισμένος να κάνει μια επένδυση. Βρίσκει τον ιδιοκτήτη, ένα γαιοκτήμονα της Βάρης, και αποκτά το «φιλέτο» των 6 στρεμμάτων, δίνοντάς του μια Mercedes και 80 λίρες. «Αγόρασα το οικόπεδο με την προοπτική να κάνω μια ξενοδοχειακή μονάδα. Μάλιστα, ο αρχιτέκτονας Βασίλης Μπόγδανος είχε φτιάξει καταπληκτικά σχέδια. Εκείνη, όμως, την εποχή, υπήρχε ένα lobbyξενοδόχων που τελικά δεν μας άφησε να προχωρήσουμε. Μαζί με τον αδελφό μου και τον κουμπάρο μου, Νίκο Κουζή, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα χορευτικό κέντρο. Εξάλλου, εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα υπήρχε μεγάλη οικονομική άνθηση και η νεολαία έβγαινε σε καθημερινή βάση. Το 1960 βγάλαμε την άδεια και το 1961 ξεκίνησε το χτίσιμο. Επειδή δεν υπήρχαν όλα τα χρήματα, οι εργασίες ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο του 1965». Το κτίσμα-υπερπαραγωγή πάνω στα βράχια της Βάρκιζας είναι έτοιμο και παίρνει το όνομα που το αντιπροσωπεύει απόλυτα: On the Rocks.

Η καμπάνια του Μαστοράκη
Λίγο πριν το On The Rocks ανοίξει τις πόρτες του, η Αθήνα γεμίζει αφίσες με την εξής αινιγματική φράση: «Τι συμβαίνει στο 30ό χιλιόμετρο Αθηνών – Σουνίου;». Η ιδέα της διαφήμισης είναι του Νίκου Μαστοράκη και έχει τεράστια απήχηση, αφού κινεί αμέσως την περιέργεια του κοινού. «Ο Μαστοράκης ήταν χαρισματικός, διάνοια» σχολιάζει ο επιχειρηματίας. Την πρώτη νύχτα που το On The Rocksκάνει εγκαίνια επικρατεί ένας πανικός. «Δεν είχαμε προβλέψει πως θα υπήρχε τέτοια ανταπόκριση. Για να καταλάβεις, ξεκινήσαμε με 15 άτομα προσωπικό και φτάσαμε στα 80. Από το 1965 μέχρι και το 1993, ήμασταν κάθε μέρα γεμάτοι. Οι παράγοντες στους οποίους ποντάραμε για την επιτυχία ήταν η εξυπηρέτηση και η ποιότητα του εστιατορίου. Στην κουζίνα δεν μπήκε ποτέ τίποτα κατεψυγμένο. Υπήρχαν πελάτες που έρχονταν μόνο για το φαγητό» διηγείται στο People.

Το περιστατικό με τον Ντέμη Ρούσσο και η ανήλικη Μαντώ
Όπως σε όλα τα νυχτερινά μαγαζιά, πάντα υπήρχαν και οι ιδιότροποι πελάτες. «Μια βραδιά, το χειμώνα του 1966 που τραγουδούσε ο Ντέμης Ρούσσος, με φώναξε ένας πελάτης και μου είπε “αν αυτό το αρκουδάκι δεν σταματήσει να φωνάζει, εγώ θα φύγω”. Tότε ο Ντέμης ήταν μόλις 20 ετών και η φωνή του ήταν καμπάνα. Αργότερα έφυγε για τη Γαλλία και όταν μετά από χρόνια επέστρεψε, ήρθε να μας δει στο μαγαζί. Έφτασε με μια Rolls-Royce και φορούσε την κελεμπία του» περιγράφει στο People. Οι Charles, ο Ντέμης Ρούσσος, η Καίτη Γαρμπή, η Πωλίνα, η Αλέξια, ο Πασχάλης, η Κατερίνα Κούκα, ο Τάκης Αντωνιάδης, η Χριστίνα Μαραγκόζη, οι Ζιγκ Ζαγκ, ο Θάνος Καλλίρης, ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος, ο Γιώργος Γερολυμάτος και η Μαντώ είναι καλλιτέχνες που έγραψαν τη δική τους ιστορία στην πίστα του On The Rocks. «Το 1971 ήρθε η μητέρα της Μαντώς με τη μικρή και μου ζήτησε να τραγουδήσει η κόρη της στο μαγαζί. Ήμουν σχεδόν βέβαιος πως ήταν ανήλικη, αλλά εκείνη με διαβεβαίωνε πως η Μαντώ είναι 18 ετών. Τελικά έπιασε δουλειά, αλλά μας κορόιδεψε, διότι εκ των υστέρων έμαθα πως ήταν 15! Είχε φοβερή φωνή και η επόμενη φορά που τραγούδησε ξανά σε εμάς ήταν το καλοκαίρι του 1992, όταν ήταν πραγματικά ενήλικη» λέει γελώντας.

Ο Πασχάλης, οι θαυμάστριες και μια άγνωστη κόντρα
Ο Πασχάλης ήταν από τους καλλιτέχνες που σημάδεψαν με την παρουσία τους το On the Rocks. «Ήταν ο καλύτερος που πέρασε. Ερχόταν πιο νωρίς απ’ όλους. Να φανταστείς, ανέβαινε μόνος του στη σκάλα και έφτιαχνε τα φώτα της πίστας. Ο Πασχάλης είχε πάντα θαυμάστριες που έσπευδαν να τον συγχαρούν στο καμαρίνι του. Βέβαια, οι γυναίκες τρελαίνονταν περισσότερο με τους Ζιγκ Ζαγκ και τα κοριτσάκια με την Αλέξια». Η μόνη κόντρα που θυμάται ήταν ανάμεσα στον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο και τον Γιώργο Γερολυμάτο. «Δεν άρεσε στον Χαριτοδιπλωμένο που ο Γερολυμάτος έβγαινε στο δεύτερο πρόγραμμα και τραγουδούσε το “My way” του Sinatra. Τον θεωρούσε λαϊκό τραγουδιστή και τον ενοχλούσε που δεν το έλεγε εκείνος, αυτή ήταν η αφορμή». Από τα 28 χρόνια λειτουργίας του On The Rocks, ο Θεόδωρος Κανέλλης κρατάει μόνο τα καλά. «Δεν πήραμε ποτέ παράβαση από αστυνομία και υγειονομικό και δεν είχαμε ποτέ μπλεξίματα με ανθρώπους της νύχτας. Η πόρτα του γραφείου μου ήταν γυάλινη και δεν την κλείδωνα ποτέ. Δεν ήμασταν μπουζούκια, όπως αυτά που βλέπεις σήμερα, αλλά ένα κέντρο διασκέδασης».

Η Βανδή και ο λόγος που δεν τραγούδησε η Βίσση
Το 1993 στο On the Rocks θα εμφανιστεί και η Δέσποινα Βανδή, πριν ακόμα κάνει δισκογραφία και γίνει γνωστή. «Μου την είχε συστήσει κάποιος, αλλά δεν έπαιξε ρόλο αυτό. Ήταν μια μικρή, λεπτή κοπέλα, με πολύ ωραία φωνή. Αυτό μου αρκούσε». Αναρωτιέμαι αν οι τραγουδιστές που πέρασαν από το On The Rocks είχαν παράλογες απαιτήσεις όσον αφορά στις οικονομικές τους απολαβές. «Ποτέ δεν έδωσα αστρονομικά ποσά στους τραγουδιστές, διότι δεν ήθελα να ρίξω τους υπόλοιπους εργαζόμενους» παραδέχεται, ενώ παράλληλα μου εξηγεί το λόγο που δεν τραγούδησε στο On The Rocks η Άννα Βίσση. «Ήθελε να γίνει μια ειδική κατασκευή για το show που σκόπευε να παρουσιάσει και τελικά δεν τα βρήκαμε. Επαγγελματικά, δεν θέλαμε να γίνουμε το κάρο του αλόγου. Όχι από εγωισμό, αλλά για να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας και να προστατέψουμε την επιχείρηση. Πάντα λέγαμε “πρώτα το On The Rocks και μετά ο καλλιτέχνης”. Τώρα όλοι λένε “πάμε στον Ρέμο”, δεν αναφέρουν μαγαζί. Σε εμάς έλεγαν πάντα “πάμε στο On The Rocks”».

Τέλος εποχής
Το 1993 είναι η τελευταία χρονιά που το On The Rocks θα λειτουργήσει κάτω από τις «φτερούγες» του Θεόδωρου Κανέλλη, καθώς ο επιχειρηματίας αποφασίζει να το πουλήσει. «Ο βασικός λόγος ήταν πως ο αδελφός μου, που ήταν συνέταιρός και υπεύθυνος για όλες τις παραλαβές, έκανε εγχείρηση τετραπλού bypass. Έκτοτε, δεν μπορούσε να έρχεται» εξομολογείται. Μετά από 28 χρόνια επιτυχημένης πορείας, το On The Rocks αλλάζει αφεντικά και περνάει στα χέρια του Αντύπα και του επιχειρηματία Βασίλη Κοντόπουλου. «Κράτησε μόνο δύο χρόνια. Έγινε κλαμπ και χάθηκε η ταυτότητα. Η αλήθεια είναι πως, όταν περνάω από εκεί, κοιτάζω από την άλλη πλευρά. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, για συναισθηματικούς λόγους, ίσως και να μην το έδινα» λέει με συγκίνηση. Η δική του πολυτέλεια όλα αυτά τα χρόνια ήταν να γυρίζει τον κόσμο. Παρότι ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ποτέ δεν κυνήγησε τη δημοσιότητα. Αντίθετα, αποζητούσε την ηρεμία που του πρόσφερε η θέα του σπιτιού του στη Βάρκιζα. «Αυτή ήταν η πρώτη μου συνέντευξη. Και η τελευταία» μου λέει. την ίδια στιγμή που αγναντεύει τη θάλασσα από το σαλόνι του.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ