Ανέλπιστη... ήττα

Διαβάζω σε αθλητικό σάιτ: «Στην Ευρωλίγκα, ύστερα από την ανέλπιστη ήττα που γνώρισε ο Παναθηναϊκός από τη Βαλένθια...»

Στοπ. Δε χρειάζεται να πάμε παρακάτω. Εξάλλου, δε διάβασα παρακάτω. Έφτανε η εισαγωγή για να μου κάνει το μυαλό κουρκούτι, φαντάσου να διάβαζα και το υπόλοιπο κείμενο.

Τι πάει να πει «ανέλπιστο»; Με απλά λόγια πάει να πει ότι έχει συμβεί κάτι το οποίο δεν έχεις διανοηθεί ούτε καν να το ελπίσεις. Επομένως, εξυπακούεται ότι αυτό το «κάτι» είναι πάντα ευχάριστο.

Επομένως, το κομμάτι που ξεκίνησα να διαβάζω θα πρέπει να υπονοούσε ότι ο Παναθηναϊκός είχε μια κρυφή ελπίδα να χάσει από τους Ισπανούς, καθότι είχε βαρεθεί συνέχεια να κερδίζει. Δεν εξηγείται αλλιώς...

Για να σοβαρευτούμε: μια εντός έδρας ήττα από τον ουραγό του ομίλου -και μάλιστα σε βραδιά γιορτής- δεν μπορεί να είναι ΠΟΤΕ ανέλπιστη. Μπορεί να είναι αναπάντεχη, απροσδόκητη, απρόσμενη, δόξα το θεώ η ελληνική γλώσσα είναι πλουσιότατη. Αλλά ανέλπιστη, ρε μεγάλε; Από πού κι ως πού;

Και το κακό είναι ότι αυτό που διάβασα το ’χω ξαναδιαβάσει άπειρες φορές σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Και το ’χω ακούσει άλλες τόσες. Το επίθετο «ανέλπιστος -η -ο» και το επίρρημα «ανέλπιστα» είναι μία από τις πλέον ταλαιπωρημένες λέξεις της ελληνικής γλώσσας...

Αλλά τι ψάχνω να βρω, θα μου πεις. Η ταλαιπωρία της ελληνικής γλώσσας από τους κονδυλο(μαρκουτσο)φόρους είναι αφόρητα μεγάλη για να βγάλει κανείς άκρη.

Ή μάλλον όχι αφόρητα· ανέλπιστα...