Περί διαιτητών...

Κάποιοι πάνε και γίνονται διαιτητές επειδή έχουν ακούσει ότι η εξουσία είναι πανίσχυρο αφροδισιακό. Και βγάζουν με τη σφυρίχτρα τους όλα τα άχτια και τα κόμπλεξ τους.

Κι αν αυτός είναι ένας κανόνας που ισχύει παγκοσμίως, στην Ελλάδα βρίσκει την επιτομή του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι είμαστε η μόνη χώρα που ονομάζει τους διαιτητές «άρχοντες του αγώνα» -για όνομα!

Είμαστε, κοινώς, οι μόνοι που δίνουμε στους διαιτητές μεγαλύτερη αξία από κείνη που τους πρέπει. Κι αυτή την υπερβολή -ως είθισται με όλες τις υπερβολές που μας χαρακτηρίζουν ως λαό- τη λουζόμαστε εμείς οι ίδιοι κάθε τόσο και λιγάκι.

Οι διαιτητές –οι περισσότεροι, αν μη τη άλλο- τη βρίσκουν με τούτο το χαρακτηρισμό. Και κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους (ή μάλλον απ’ τη σφυρίχτρα τους) για να τον δικαιώσουν. Για να πέσουν, ρε παιδί μου, όλοι οι προβολείς πάνω τους, έστω κι αν τους μπινελικώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη στο γήπεδο.

Όπως τα βουνά είναι συνηθισμένα απ’ τα χιόνια, έτσι και οι διαιτητές είναι συνηθισμένοι απ’ τα μπινελίκια. Τα θεωρούν τίτλο τιμής. Όσο με βρίζεις, τόσο με πωρώνεις: αυτό είναι το σύνθημα - σημαία τους.

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα κάνουν έτσι και κάποια στιγμή -λέμε τώρα- ο κόσμος πάψει να τους βρίζει. Φαντάζομαι ότι θ’ αλλάξουν δουλειά. Θα γίνουν μπάτσοι, ξέρω ’γω. Ή δημοσιογράφοι…