Αερόμπαλα

Για την εθνική δεν πρόκειται να πω τίποτα. Με εκνευρίζουν αφόρητα οι μετά Χριστόν προφητείες. Όλοι οι Έλληνες το ’χουμε αυτό -του υπογράφοντος μη εξαιρετέου. Η φράση «σ’ το ’χα πει εγώ» είναι η κυριαρχούσα σε τέτοιες περιστάσεις. ΠΑΝΤΑ το είχαμε πει. ΠΑΝΤΑ το είχαμε προβλέψει. Τύφλα να ’χει ο Κάλχας, ο Τειρεσίας, ο Νοστράδαμος και η Κασσάνδρα.

 

Παρένθεση. Τώρα, πώς με τέτοια προνοητικότητα, με τέτοια μαντεψιά, με τέτοια μελλοντική διορατικότητα, αντί να είμαστε ένα έθνος πλουσίων, είμαστε ένα έθνος σε κρίση, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εξάλλου και την κρίση την είχαμε προβλέψει, εξυπακούεται. Κλείνει η παρένθεση.

 

Το μόνο που θα πω είναι για την μπάλα του Μουντιάλ. Ο Όσιμ -καλή του ώρα- δεν την είχε αποκαλέσει πόρνη, όπως νομίζει ο πολύς ο κόσμος, την είχε αποκαλέσει πουτάνα. Όχι την μπάλα του Μουντιάλ, την μπάλα γενικώς. Φανταστείτε δηλαδή τι της σούρνει της συγκεκριμένης μπάλας. Που κακώς κάποιος τη βάφτισε μπάλα παραλίας. Αποτελεί ύβρη ο χαρακτηρισμός. Για την μπάλα παραλίας.

 

Ένα και μόνο στοιχείο για το τι αερόμπαλα μιλάμε αρκεί. Στους πέντε πρώτους αγώνες έγιναν δεκάδες μακρινά σουτ. Και καμιά δεκαριά φάουλ από σπεσιαλέστες του είδους. Όλα -μα όλα- πήγαν στα πουλιά. Και, ως γνωστόν, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν είναι σύμπτωση.

 

Είναι μέχρι να τη συνηθίσουν, θα μου πεις. Σωστά. Αλλά αυτό ουδόλως αποτελεί ελαφρυντικό για τους εμπνευστές της αερόμπαλας. Τους αερόμυαλους.