“Ειλικρινά ρε μαλάκα, έχουν στερέψει τα λόγια. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Πόσες φορές να αναλύσεις πως αυτή η ομάδα κάνει πράγματα που δεν γίνονται”;
Από την ώρα που τελείωσε ο ημιτελικός, έχω ακούσει και έχω πει αυτές τις εκφράσεις δεκάδες φορές. Το φοβερό είναι πως δεν τα λέμε μόνο εμείς οι δημοσιογράφοι. Τα λένε και οι παίκτες!!!
Ναι, αυτοί που συνεχίζουν να γράφουν ιστορία, που μοιάζει περισσότερο με παραμύθι, παρά με πραγματικότητα.
Και πόσες φορές αλήθεια μπορεί να τα καταφέρνει ξανά και ξανά; Πόσες ανατροπές μπορούν να γίνουν πια σε φάιναλ φορ; Τα γεγονότα και η αξία αυτής της ομάδας ξεπερνούν τα λόγια και τα κάνουν να φαίνονται λίγα. Όσα κι αν είναι.
Όσο όμορφα κι αν αποτυπώνονται σε ένα χαρτί ή σε ένα πληκτρολόγιο.
Επαγγελματικά, είμαι υποχρεωμένος να αναλύσω τον αγώνα. Ξέρετε, πως είναι κάτι που λατρεύω να κάνω. Αυτό το βράδυ, όμως, μοιάζει άκυρο. Και δεν ενδιαφέρει τον κόσμο.
Γιατί, αυτή η ομάδα εξελίσσεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και πιο σημαντικό από το μπάσκετ.
Είναι εδώ και χρόνια κοινωνικό πρότυπο. Πλέον, έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Αξίζει να την αποκαλούμε κοινωνικό φαινόμενο.
Το πρωί του ημιτελικού έγραφα. Ήταν μια ειλικρινής ερώτηση και μια δικιά μου απορία, όσο σκεφτόμουν τα δεδομένα του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ που ήταν πέρα από όλα τα άλλα, αυτή την φορά, πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Πόσο μύθος μπορείς να γίνεις;
Την απάντηση την έδωσε ο Ολυμπιακός, που κέρδισε για τέταρτη φορά την ΤΣΣΚΑ σε μεγάλο αγώνα φάιναλ φορ από το 2012 κι έπειτα.
Διαβάστε περισσότερα στο www.eurohoops.net
