19 χρόνια από το θάνατο του «Μότσαρτ»

Από εκείνο το καταραμένο βράδυ της 7ης Ιουνίου 1993, η ανατριχίλα επανέρχεται κάθε χρόνο!
Τον αποκαλούσαν "γιο του διαβόλου", αλλά ο Θεός τον επέλεξε να τον πάρει κοντά του πολύ νωρίς... Μόλις στα 29 του χρόνια, όταν μία νταλίκα σε αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας έκοβε άδοξα το νήμα της ζωής του Ντράζεν Πέτροβιτς.

Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1964 στο Σίμπενικ της Κροατίας και στα 15 του χρόνια υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την ομάδα μπάσκετ της γενέτειράς του. Το τεράστιο ταλέντο του δεν άργησε να γίνει αισθητό και 4 χρόνια αργότερα μετακόμισε στη μεγάλη ομάδα της Τσιμπόνα. Το 1985 αναδείχθηκε Πρωταθλητής και Κυπελλούχος Γιουγκοσλαβίας και την ίδια χρονιά κατέκτησε και το Κύπελλο Πρωταθλητριών, επιτυχία που επανέλαβε η Τσιμπόνα και την επόμενη σεζόν με νέο "τρεμπλ".

Το 1987 οδήγησε την Τσιμπόνα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, μετέπειτα Saporta, και έναν χρόνο αργότερα πήρε μετεγγραφή για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το νταμπλ στην Ισπανία τη σεζόν 1988-89 συνοδεύτηκε και από την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Μία σεζόν στη Ρεάλ ήταν αρκετή ώστε να του δώσει το εισιτήριο για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Φόρεσε για δύο χρόνια τη φανέλα των Πόρτλαντ Μπλέιζερς και άλλα δύο χρόνια εκείνη των Νιου Τζέρσεϊ Νετς.

Με τις Εθνικές ομάδες της Γιουγκοσλαβίας και της Κροατίας έζησε εξίσου μεγάλες στιγμές. Κατέκτησε τρία ολυμπιακά μετάλλια (1984 Λος Αντζελες - χάλκινο, 1988 Σεούλ - αργυρό, 1992 Βαρκελώνη - αργυρό), δύο σε παγκόσμια πρωταθλήματα (1986 Ισπανία - χάλκινο, 1990 Αργεντινή - Χρυσό) και δύο σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1987 Ελλάδα - χάλκινο, 1989 Γιουγκοσλαβία - χρυσό).

Το καλοκαίρι του 1993, έχοντας κάνει την καλύτερή του σεζόν με τους Νετς, ο Πέτροβιτς ταξίδεψε στην Πολωνία όπου η Κροατία αγωνιζόταν στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 1993. Η πορεία του σε συλλογικό επίπεδο θα συνεχιζόταν στην Ελλάδα αφού ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού Παύλος Γιαννακόπουλος είχε έρθει σε προφορική συμφωνία μαζί του, στην οποία καταλυτικό ρόλο είχε παίξει και ο φίλος του Στόγιαν Βράνκοβιτς. Όμως, το τροχαίο δυστύχημα που συνέβη στον βρεγμένο αυτοκινητόδρομο, Autobahn 9 της Βαυαρίας έδωσε δραματικό και πρόωρο φινάλε στη ζωή του.

Ο Βασίλης Σκουντής από τους κορυφαίους αθλητικούς δημοσιογράφους του μπάσκετ είχε γράψει παλαιότερα στο περιοδικό All Star Basket «Τρίτη πρωί, Τρίτη 8 Ιουνίου του 1993. Εφτά η ώρα, μπορεί κι εξήμιση. Ακούω το τηλέφωνο να κουδουνίζει μέσα στον ύπνο μου. Ποιος να’ναι τέτοια ώρα; Ανησυχώ για τον πατέρα μου, φοβάμαι μήπως έχει συμβεί κάτι κακό. Τρέχω στο άλλο δωμάτιο και το σηκώνω με τρόμο! Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ο Χρήστος Κοντός από την ΕΡΑ. Εχει πρωινή εκπομπή και τον ακούω να με ρωτάει «αν τα’μαθα». 
Τι να έμαθα άραγε; Δεν ξέρω, δεν έμαθα τίποτα. Το συμβαίνει ρε γαμώ το; Τον ρωτώ με περιέργεια, με ανυπομονησία και μου δίνει την απάντηση…

«Να, μόλις τώρα πήραμε ένα τηλεγράφημα, που λέει ότι σκοτώθηκε ο Ντράζεν Πέτροβιτς, Δεν έχει ακούσει τίποτα;» επιμένει ο Χρήστος. Εχω μείνει με το στόμα ανοιχτό και αισθάνομαι κιόλας τα πρώτα δάκρυα να αυλακώνουν το πρόσωπό μου. 
Κλείνω το τηλέφωνο αλαφιασμένος. Ανοίγω την ατζέντα μου και ψάχνω μέσα σε απόγνωση το τηλέφωνο του Νέβεν Μπερτίσεβιτς, Το τηλέφωνό του στην εφημερίδα χτυπάει, αλλά κανείς δεν το σηκώνει. Δεύτερη επιλογή, ο Ζόραν Κοβάσεβιτς, υπεύθυνος Τύπου της Τσιμπόνα. Τον βρίσκω στο σπίτι του και δε χρειάζεται να ρωτήσω αν είναι αλήθεια. Το καταλαβαίνω από τον τόνο της φωνής του…
Ηταν αλήθεια… «Μόλις αναγνώρισαν το πτώμα του» μου λέει ο Ζόραν… «Δεν τον ήξεραν οι Γερμανοί, έψαχναν να βρουν ποιος είναι».



Τον ευχαριστώ, ούτε που έχω κουράγιο να ρωτήσω περισσότερες λεπτομέρειες, Κλαίω με αναφιλητά, ντύνομαι γρήγορα και φεύγω από το σπίτι… Σταματάω στο ψιλικατζίδικο στη γωνία. Τσιγάρα, εφημερίδες και το «Τρίποντο». Πιάνω στα χέρια μου το περιοδικό και δαγκώνομαι. Στο εξώφυλλο, χαμογελαστός, ο Ντράζεν! Ολοζώναντος κι όμως νεκρός την ίδια στιγμή. Στις εσωτερικές σελίδες η συνέντευξη. Συνέντευξη από ένα πεθαμένο, που να πάρει ο διάβολος. Μία τρομακτική αποκλειστικότητα, μπράβο μου! (…)»

O Ντράζεν βρισκόταν στο Βρότσλαβ, μαζί με την εθνική ομάδα της Κροατίας, για την οποία τόσες μάχες είχε δώσει ο ίδιος. Την ημέρα που σε έναν αγώνα του ΝΒΑ, ο εκφωνητής είπε… «Ο Γιουγκοσλάβος Ντράζεν Πέτροβιτς», έτρεξε και του ζήτησε επιτακτικά, αλλά κι ευγενικά… «Δεν είμαι Γιουγκοσλάβος. Είμαι από την Κροατία. Από τότε, ποτέ ξανά δεν τον αποκάλεσαν Γιουγκοσλάβο». 
Τότε, οι Κροάτες έδιναν αγώνες πρόκρισης για το επερχόμενο ευρωμπάσκετ…

Στον τελευταίο αδιάφορο αγώνα, η Κροατία χάνει με 94-90 υπό το βλέμμα του Κώστα Κορομηλά και του Κώστα Πετρόπουλου, που είχε ταξιδέψει στην Πολωνία, απεσταλμένος του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου για να κατασκοπεύει έναν μεγάλο αντίπαλο. Μερικές ημέρες νωρίτερα (1η Ιουνίου) είχε σκοράρει 49 πόντους εναντίον της Εσθονίας. 
Τη Δευτέρα, η αποστολή της Κροατίας αναχωρούσε από τη Βαρσοβία προς Φρανφκούρτη με προορισμό το Ζάγκρεμπ. Ο Ντράζεν είχε ορίσει ήδη το ραντεβού με την πανέμορφη φίλη του, Μις Γερμανία, Κλάρα Ζάλαντζι, να έρθει με το αυτοκίνητό της στην Φρανκφούρτη για να ταξιδέψουν οδικώς προς το Ζάγκρεμπ.

Ο κολλητός φίλος του Ντράζεν, Στόγιαν Βράνκοβιτς, είχε κακό προαίσθημα και του ζητά να ταξιδέψει μαζί με την υπόλοιπη αποστολή. Ο Ντράζεν χαμογελά, άλλωστε ποτέ δεν έκρυβε ότι φοβόταν τα αεροπλάνα. 
Για 40 λεπτά το μοιραίο Γκολφ δεν εμφανίζεται, ολόκληρη η αποστολή της Κροατίας περιμένει τον Ντράζεν, αλλά κάποια στιγμή, σκάει μύτη και μεμιάς ο Ντράζεν φορτώνει τις βαλίτσες στο πορτ μπαγκάζ για να είναι συνεπής στο ραντεβού με το θάνατο. Λίγες ώρες αργότερα, το μικρό αυτοκίνητο σμπαραλιάζεται κάτω από τα σίδερα μίας νταλίκας. Χριστέ μου… Ο Μότζαρτ είναι νεκρός. Ακαριαίως! Οι δύο συνεπιβάτριές του, τραυματίζονται βαριά. 
Η είδηση του θανάτου γίνεται πρώτο θέμα ακόμα και στο CNN. Στην Κροατία μεταδίδεται για πρώτη φορά από έναν νεανικό σταθμό.

Ο πρωθυπουργός της χώρας, Φράνιο Τούτζμαν διακόπτει την περιοδεία του στην Κίνα κι επιστρέφει άρον άρον στο Ζάγκρεμπ. Στο κοιμητήριο Μιρογκόι …λαϊκό προσκύνημα. 
Ολη η χώρα είναι εκεί. Είτε σωματικά, είτε νοερά, είτε τηλεοπτικά. Για την καριέρα του, όχι δεν θα γράψουμε τίποτα»