Ντιέγκο Μαραντόνα: Όταν ο «θεός» σταμάτησε στην Τούμπα και στο Καραϊσκάκη

Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Οκτωβρίου 1988. Στην ελληνική επικαιρότητα κυριαρχούν οικονομικά ζητήματα με τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να διαψεύδει τα σενάρια ανασχηματισμού και να υπόσχεται πρόγραμμα σκληρής δουλειάς. Μόνο που στη Θεσσαλονίκη σχεδόν κανείς δεν νοιάζονταν μ' αυτά που συνέβαιναν στην πρωτεύουσα.
Όλη η πόλη ζούσε σε μια πραγματική παράνοια την οποία προκαλούσε η παρουσία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο Θεός του παγκόσμιου ποδοσφαίρου ήταν εκεί για τον επαναληπτικό αγώνα του Κυπέλλου UEFA με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ και το γήπεδο της Τούμπας έζησε μία από τις μεγαλύτερες βραδιές της ιστορίας του.

Όχι γιατί πανηγύρισε μια ιστορική πρόκριση (η Νάπολι προκρίθηκε έχοντας νικήσει με 1-0 στην Ιταλία και αποσπώντας ισοπαλία 1-1 στην Ελλάδα), αλλά γιατί 50.000 ψυχές (και εκατομμύρια άλλοι μέσω της τηλεόρασης) είχαν την ευλογία να παρακολουθήσουν από κοντά το... κήρυγμα αυτού του μικρόσωμου ποδοσφαιρικού προφήτη. Τέσσερις ώρες πριν ξεκινήσει ο αγώνας τα δύο πέταλα είχαν σχεδόν γεμίσει και δύο ώρες πριν τη σέντρα όλο το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Η χωρητικότητα της Τούμπας εκείνη την εποχή ήταν 40.100 θέσεις, το sold out είχε ανακοινωθεί λίγες ώρες μετά την κυκλοφορία των εισιτηρίων, ωστόσο εκείνο το βράδυ είχαν μπει πολλοί περισσότεροι.

«Το γήπεδο γέμισε εδώ και 2.5 ώρες, ενώ ο κόσμος είναι πάνω από 45.000 χιλιάδες. Τώρα πως μπήκανε όλοι αυτοί και πως χώρεσαν κανείς δεν ξέρει...» ακούγεται να λέει απορημένος στην περιγραφή του αγώνα ο Γιάννης Διακογιάννης, αλλά την απάντηση την ήξερε. Την είχε δει στα μάτια όλων όσων συναντούσε καθ' οδόν για το γήπεδο. Ένα γήπεδο που κόχλαζε πιστεύοντας στο θαύμα της πρόκρισης και ξέσπασε όταν οι Ναπολιτάνοι βγήκαν για ζέσταμα. Αποδοκιμασίες, φωνές, πανικός. «Μα διάολε είναι ο τερματοφύλακας και άλλοι εννιά...» αντιλήφθηκαν οι περισσότεροι μετά τη μάταιη αναζήτηση της φιγούρας που όλοι ήθελαν να δουν. Κι όταν μετά από λίγο ο Ντιέγκο βγήκε από την καταπακτή των αποδυτηρίων ξανά το ίδιο σκηνικό με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.

Αυτός ατάραχος με μια μπάλα στα πόδια απλά παρακολουθούσε. Δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα απ' αυτά που έλεγαν χιλιάδες στόματα παρά μόνο το όνομα του, ενώ αντιλήφθηκε γρήγορα και το πανό στο οποίο απεικονίζονταν ένας δικέφαλος αετός να... ραμφίζει έναν τύπο που φορούσε την μπλε φανέλα με το Νο 10. «Άσπρα μπούτια, κοιλίτσα χοντρή, Ντιέγκο δε μας είπες πως είσαι αδερφή...», ήταν ένα από συνθήματα που ακούστηκαν με τον Μαραντόνα να δείχνει ότι απολάμβανε τα... ντεσιμπέλ να ανεβαίνουν. Μέχρι τη στιγμή που η μπάλα σηκώθηκε από το χορτάρι και άρχισε να... χορεύει μαζί του ένα μοναδικό τάνγκο.

Κάθε άγγιγμα του έμοιαζε με χάδι, κάθε επαφή μαζί της ήταν και μια στιγμή μαγείας και το ηφαίστειο που τον αποδοκίμαζε άρχισε να μετατρέπεται σε εκκλησία. Κι όταν αποφάσισε να την κατεβάσει ξανά κάτω στο χορτάρι το έκανε με τέτοιο τρόπο, προκαλώντας την πιο εκκωφαντική σιγή που έχω βιώσει στη ζωή μου. Πλέον όλοι ήμασταν σίγουροι... Ο Θεός του ποδοσφαίρου ήταν εκεί και εκείνη η βραδιά σημάδεψε τη ζωή όλων μας.

Οι δύο επισκέψεις στο Καραϊσκάκη

Ο Ντιέγκο «συναντήθηκε» ξανά με το ελληνικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο Εθνικών ομάδων σε δύο Μουντιάλ. Αρχικά το 1994 όταν αντιμετώπισε την Ελλάδα στις ΗΠΑ (στην τελευταία του εμφάνιση ως παίκτης) και κατόπιν το 2010 όταν ήταν προπονητής της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Στο μεσοδιάστημα όμως είχε βρεθεί δύο φορές στην Ελλάδα προσκεκλημένος του Ολυμπιακού. Τον Ιανουάριο του 2005 ο (υπέρβαρος τότε) Ντιέγκο εμφανίζεται στο φαληρικό στάδιο προκειμένου να πάρει την κάρτα μέλους του Ολυμπιακού και μαζί τη φανέλα με το Νο 10.

Το καλοκαίρι του 2006 ένας άλλος Μαραντόνα, πραγματικά ο μισός εμφανίζεται στο Γεώργιος Καραϊσκάκης ως ο επίσημος προσκεκλημένος των ερυθρόλευκων στη φιέστα του τίτλου. Αυτή τη φορά ο Ντιέγκο θα βάλει τη φανέλα με το Νο10 και το όνομα του στην πλάτη κι όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο το γήπεδο σείστηκε από τις ιαχές «Ντιέγκο, Ντιέγκο». Το πρόσωπο του έλαμπε από χαρά και αφού έκανε το γύρο όλου του γηπέδου ευχαριστώντας τον κόσμο, χάρισε λίγα λεπτά λατινομερικάνικης μαγείας μαζί με τους Ριβάλντο, Καστίγιο. Το γήπεδο παραληρούσε, ο Μαραντόνα το απολάμβανε και μ' ένα σπρίντ πήρε τη μπάλα και πήγε στη Θύρα 7 στέλνοντας την στον κόσμο μαζί με τα φιλιά του. Ο Ντιέγκο πάντα ήθελε να νιώθει αγάπη κι όταν την εισέπραττε το ανταπέδιδε με κάθε τρόπο.

Από το χαμόσπιτο και τα... κρεμμυδάκια στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ
Ήρθε στον κόσμο στις 30 Οκτωβρίου 1990 και ήταν το 5ο από 8 συνολικά παιδιά του Δον Ντιέγκο και της Ντόνα Τότα. Ο Ντιέγκο ο πρεσβύτερος δούλευε όλη μέρα για υπάρχει ένα πιάτο φαγητό για τα παιδιά του. «Μετά από χρόνια κατάλαβα πως εκείνες τις φορές που η μάνα μου έλεγε ξαφνικά ότι τον έπιασε κοιλόπονος και σηκωνόταν από το τραπέζι το έκανε γιατί δεν είχαμε αρκετό φαγητό για να χορτάσουμε οι υπόλοιποι», παραδέχθηκε μιλώντας στην ταινία του Εμίλ Κουστουρίτσα.

Όταν έγινε 3 γνώρισε τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής του τον οποίο δεν πρόδωσε ποτέ. Στα γενέθλια του πήρε δώρο μια μπάλα κι από εκείνη τη μέρα έγιναν αχώριστοι. Στους λασπωμένους δρόμους της Villa Fiorita, της παραγκούπολης που ήταν το πατρικό του, ο μικρόσωμος Ντιεγκίτο κόντρα στους μεγάλους της γειτονιάς άρχισε να μαθαίνει πως να τη... χειρίζεται καλύτερα και να αποφεύγει τις κλωτσιές των αντιπάλων. Ήταν 10 χρονών όταν έμαθε πως η Αρτζεντίνος Τζούνιορς κάνει δοκιμαστικά για να δημιουργήσει μια ομάδα με αθλητές 10 έως 13 ετών. Μαζί με τον φίλο του Γκόγιο Καρίσο ταξίδεψαν ως την Πατέρναλ, την έδρα της Αρτζεντίνος στο κέντρο του Μπουένος Άιρες.

Ο Φρανσίς Κορνέχο, υπεύθυνος της ποδοσφαιρικής... οντισιόν με την πρώτη ματιά κατάλαβε τον θησαυρό που είχε μπροστά του και ο Ντιέγκο υπέγραψε στους Los Cebollitas. Κυριολεκτικά σημαίνει «τα κρεμμυδάκια», αλλά χρησιμοποιείται και ως ιδαιωματισμός για να δείξει μια νέα προσπάθεια, μια νέα αρχή. Κι αυτή ήταν η αρχή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στο μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου με τους Los Cebollitas να γράφουν ιστορία μετρώντας 136 αγώνες χωρίς ήττα.
Στα 14 του ο Ντιέγκο αγωνίζονταν στην ομάδα Νέων και δέκα ημέρες πριν γίνει 16 χρονών έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα κόντρα στην Ταγιέρες της Κόρντοβα.

Λίγες ημέρες αργότερα ο Εντουάρντο Ντοσίστο, πρόεδρος της επιτροπής ποδοσφαίρου στις ομάδες τζούνιος της Αρτζεντίνος, βρέθηκε στην Villa Fiorito μαζί με τον γραμματέα του κλαμπ Άνχελ Ροντρίγκεζ. Οι δύο άνδρες ταξίδεψαν στη γειτονιά της οικογένειας Μαραντόνα, έχοντας μέσα στο αμάξι και δύο σκυλιά για λόγους... προστασίας. «Τα σκυλιά που είχαμε μαζί μας ήταν τόσο άγρια όσο και η... γειτονιά και δεν σταμάτησαν να γαβγίζουν», είχε καταγράψει την αυτοβιογραφία του ο Ντοσίστο ο οποίος έκανε το επικίνδυνο ταξίδι θέλοντας να πείσει τον Δον Ντιέγκο να επιτρέψει στον κανακάρη του να μετακομίσει σε σπίτι που του είχε νοικιάσει ο ίδιος για να είναι κοντά στο γήπεδο και να μην ταλαιπωρείται.

Ο Ντοσίστο έπρεπε να πείσει όλη τη φαμίλια ότι αυτό ήταν για το καλό του Ντιέγκο και τελικά τα κατάφερε με τον Μαραντόνα να μετακομίζει στην οδό Argerich 2750 λίγα τετράγωνα από το 'ποδοσφαιρικό' του σπίτι. Δίπλα του ακριβώς έμενε η οικογένεια της οικογένειας Βιγιαφάνε και δεν χρειάστηκαν παρά λίγες εβδομάδες για να συναντηθεί και να ερωτευτεί κεραυνοβόλα την 13χρονη (τότε) Κλάουντια την οποία παντρεύτηκε το 1984.

Όταν προκάλεσε τον πρώτο εμφύλιο
Ο Ντιέγκο άρχισε να χτίζει το μύθο του με τη φανέλα της Αρτζεντίνος, προκαλώντας εμφύλιο το καλοκαίρι του 1978 όταν όλοι απαιτούσαν να κληθεί στην αποστολή της εθνικής που ήταν οικοδέσποινα του Μουντιάλ αλλά ο Λουίς Σέζαρ Μενότι τον έκοψε...
Η Αργεντινή κατέκτησε το Μουντιάλ, αλλά ο Ντιέγκο άρχισε να κατακτά τον κόσμο από την επόμενη χρονιά όταν το 1979 οδήγησε τη χώρα του στην κατάκτηση του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Νέων.  Το 1980 ήταν η τελευταία του σεζόν με την κόκκινη φανέλα της Αρτζεντίνος και στις 9 Νοεμβρίου προσέφερε ένα απίστευτο σόου όταν στον αγώνα κόντρα στην Μπόκα Τζούνιορς πέτυχε 4 γκολ και οδήγησε την ομάδα του στη νίκη με 5-3.

Τις επόμενες εβδομάδες Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ έδωσαν ένα ακόμη ντέρμπι διεκδικώντας την υπογραφή του με τους Los Millonarios (οι εκατομμυριούχοι) της Ρίβερ να προσφέρουν πολλά περισσότερα χρήματα, αλλά τον Ντιέγκο να προτιμά τους Los Xeneizes (οι Γενοβέζοι). Ο μύθος θέλει τον Ντιέγκο να κάνει αυτήν την επιλογή για πολιτικούς λόγους, αν και μέχρι να φτάσει στη Νάπολι δεν είχε τοποθετηθεί δημοσίως για κοινωνικά ζητήματα, με τον ίδιο πάντως να δηλώνει από μικρός οπαδός της Μπόκα.  Αυτό το τελευταίο το αμφισβήτησε ευθέως ο Εντουάρντο Ντοσίστο, ο οποίος στην αυτοβιογραφία του αποκάλυψε ότι «η καρδιά του Μαραντόνα ήταν πάντα με την Ιντεπενιτιέντε, αλλά η τελευταία ήταν πολύ μικρή γι' αυτόν κι έτσι δήλωσε οπαδός της Μπόκα». Στις 10 Απριλίου παίζει το πρώτο Super Clasico με την Μπόκα να επικρατεί με 3-0 (2 γκολ ο Μπρίντιζι, 1 ο Μαραντόνα) ο κόσμος παραληρεί και οι μεγάλοι σύλλογοι της Ευρώπης αρχίζουν να τον πολιορκούν.

Περνώντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού
Στους «Γενοβέζους» έμεινε μόλις ένα χρόνο καθώς τα λεφτά που προσέφερε η Μπαρτσελόνα ήταν πολλά (1.3 δισ. δραχμές ή 4 εκατ. Ευρώ) και ο Ντιεγκίτο έγινε κάτοικος της Βαρκελώνης. Οι προσδοκίες ήταν τεράστιες, αλλά η προσαρμογή του δεν ήταν εύκολη κι έγινε ακόμη πιο δύσκολη όταν στα μέσα της σεζόν προσβλήθηκε από ηπατίτιδα και έχασε 4 μήνες. Η επιστροφή του ήταν θριαμβευτική καθώς στο φινάλε της σεζόν οδήγησε την Μπάρτσα στην κατάκτηση του ισπανικού Λιγκ Καπ κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης, αναγκάζοντας το Σαντιάγκο Μπερναμπέου να σηκώθει όρθιο και να τον αποθεώσει στο γκολ που πέτυχε. 

Κι η δεύτερη σεζόν όμως εξελίχθηκε σε εφιάλτη χάρις στον Άντονι Γκοϊκοετσέα η αλλιώς «χασάπη του Μπιλμπάο». Ο αμυντικός της πρωταθλήτριας Αθλέτικ στο 57ο λεπτό του ντέρμπι με την Μπάρτσα στο Καμπ Νου με ένα εγκληματικό τάκλιν σμπαράλιασε τον αστράγαλο του Αργεντινού προκαλώντας κάταγμα και ολική ρήξη συνδέσμων. Ο Ντιέγκο τρέλανε τους πάντες όταν αντί για έξι επέστρεψε σε τρεις μήνες και οδήγησε πάλι την Μπαρτσελόνα στον τελικό του Κυπέλλου όπου αντίπαλος της ήταν η.. Αθλέτικ Μπιλμπάο. Πριν το ματς έγινε τιτάνια προσπάθεια για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, αλλά ο αγώνας έμεινε στην ιστορία ως «La batalla del Bernabéu» (Η μάχη του Μπερναμπέου) με την Αθλέτικ να επικρατεί 1-0 και τον Ντιέγκο αφού δέχθηκε άπειρες κλωτσιές την ώρα του αγώνα να γρονθοκοπεί τον Τσάτο Νιούνεθ αφήνοντας τον αναίσθητο για 15 λεπτά. Ήταν το άδοξο φινάλε της καριέρας του στην Καταλωνία, αλλά ταυτόχρονα και η αρχή της κορυφαίας εξαετίας του.

Όταν η Νάπολι υποδέχθηκε τον Μεσσία της
Στις 5 Ιουνίου 1984 το λιμάνι της Νάπολι ήταν σε αναβρασμό... Στο Σαν Πάολο (το οποίο πλέον θα ονομαστεί Ντιέγκο Μαραντόνα) είχαν στοιβαχθεί 70.000 ψυχές (κι άλλες 30.000 απ' έξω) προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν πως όντως ο Ντιεγκίτο ήταν πλέον δικός τους. Εκείνη την ημέρα γεννήθηκε κι ένα από τα κορυφαία και συνάμα διαχρονικά συνθήματα που έχουν ακουστεί σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Oh mama mama, mama,
Oh mama mama mama,
Sai perchè mi batte il Corazon,
Ho visto Maradona,
Ho visto Maradona,
Oh mama inamorato sono...

Ω μαμά, μαμά, μαμά,
Ω μαμά μαμά μαμά,
Ξέρεις γιατί χτυπά η καρδιά μου;
Είδα τον Μαραντόνα,
Είδα τον Μαραντόνα,
Ω μαμά είμαι ερωτευμένος...

Τη χρονιά πριν την την άφιξη του η Νάπολι σώθηκε στο παρά πέντε από τον υποβιβασμό, αλλά στα έξι χρόνια που έμεινε εκεί κατέκτησε το 1987 το νταμπλ και το 1990 το δεύτερο (και τελευταίο έως σήμερα) πρωτάθλημα της και το 1989 τον μοναδικό Ευρωπαϊκό της τίτλο (το Κύπελλο UEFA κόντρα στη γερμανική Στουτγάρδη του Γιούργκεν Κλίνσμαν).
«Κανείς δεν πίστευε ότι μια ομάδα από τον φτωχό νότο μπορούσε να νικήσει τις ομάδες από τον πλούσιο Βορρά. Μέχρι τη στιγμή που ήρθα εγώ...» εκμυστηρεύθηκε στην ταινία που γύρισε γι' αυτόν ο Εμίλ Κουστουρίτσα. Εκεί που εμφανίζεται να τραγουδά το
Los Manos de Dios (Το χέρι του Θεού). Το τραγούδι που εξιστορεί τη ζωή του...

Στη Νάπολι ο Ντιέγκο βρήκε την αγάπη και την αναγνώριση που έψαχνε, αλλά κάποια στιγμή αυτή η αγάπη έγινε... αποπνικτική. Η Νάπολι ήταν ο παράδεισος και η κόλαση μαζί για τον Ντιέγκο που άρχισε να απασχολεί πολύ περισσότερο για εξωαγωνιστικά θέματα για να έρθει το άδοξο φινάλε τον Μάρτιο του 1990 όταν βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης και τιμωρήθηκε με 1.5 χρόνο αποκλεισμό.

Τα Μουντιάλ της ζωής του και το άδοξο φινάλε
Πριν όμως οι προσωπικοί του δαίμονες τον οδηγήσουν σε αλλεπάλληλα αδιέξοδα, ο Μαραντόνα είχε καταφέρει πέρα από να κάνει τη Νάπολι σημείο αναφοράς στο ιταλικό ποδόσφαιρο, να οδηγήσει την Αργεντινή για δεύτερη φορά στην κορυφή του κόσμου. Κι όσο κι αν το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα τόσο το 1986 όταν η Αλμπισελέστε πήρε τον τίτλο στα γήπεδα του Μεξικό, όσο και το 1990 όταν έφτασε στον τελικό, ο Ντιέγκο ήταν η αρχή και το τέλος της...
Στο Μεξικό σημείο αναφοράς ήταν το νοκ άουτ παιχνίδι με την Αγγλία. Εκεί που άνοιξε το σκορ με το περίφημο γκολ με το χέρι (που έμεινε στην ιστορία ως το χέρι του Θεού), αλλά πέτυχε το 2-0 έχοντας πάρει τη μπάλα κάτω από τη μεσαία γραμμή και αποφεύγοντας όλους τους Άγγλους που προσπάθησαν να τον σταματήσουν...



Σ' ένα ματς είχε πετύχει το πιο αμφιλεγόμενο (μαζί με το νικητήριο της Αγγλίας στον τελικό του 1966 κόντρα στην Γερμανία), αλλά και μακράν του δεύτερου το πιο όμορφο γκολ που έχουμε δει σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Άγγελος και διάβολος μαζί! Τέσσερα χρόνια αργότερα, έχοντας οδηγήσει τη Νάπολι στον δεύτερο τίτλο της ιστορίας της, βρέθηκε στην Ιταλία ως αρχηγός της Αργεντινής για το Μουντιάλ. Η μοίρα το έφερε Ιταλία και Αργεντινή να παίξουν στον ημιτελικό που είχε οριστεί να διεξαχθεί στο... Σάν Πάολο.

Ο Μαραντόνα τις ημέρες πριν τον αγώνα έφτιαξε κλίμα υπενθυμίζοντας στους Ναπολιτάνους τις αδικίες που έχει υποστεί από τον πλούσιο Βορρά και το πόσο τους έχει ξεχάσει η κυβέρνηση και το γήπεδο αντί για μια καυτή έδρα υπέρ της Σκουάντρα Ατζούρα είναι μοιρασμένο στη μέση με χιλιάδες κόσμου να φωνάζει «Η Νάπολι δεν είναι Ιταλία». Οι Ιταλοί προηγήθηκαν με τον Σκιλάτσι, οι Αργεντίνοι ισοφάρισαν με τον Κανίγια (από ασίστ Μαραντόνα) και τελικά πήραν την πρόκριση στα πέναλτι για να χάσουν στον τελικό από την Γερμανία. Τα δάκρυα του Ντιέγκο στην τελετή απονομής ήταν από τις πιο δυνατές εικόνες του τουρνουά, αλλά και μία από τις τελευταίες προσωπικές μεγάλες στιγμές μέσα στο γήπεδο. Η τελευταία ήταν κόντρα στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας στο Μουντιάλ του 1994 όταν πέτυχε το τελευταίο του γκολ με την Αργεντινή στο θριαμβευτικό 4-0, αλλά δύο μέρες αργότερα βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ.

Τον Μάρτιο του 1991 ήρθε το πρώτο σοκ καθώς σε έλεγχο ντόπινγκ βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης και τιμωρήθηκε με 1.5 χρόνο αποκλεισμό. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, για να προκύψει το δεύτερο σοκ στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Μετά τη λήξη της πρώτης τιμωρίας βρέθηκε στη Σεβίλλη, αλλά πλέον ήταν φανερό πως το άστρο του Ντιέγκο είχε αρχίσει να αργοσβήνει για να σβήσει οριστικά με τη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα όπου αγωνίστηκε τη διετία 1995-1997. Ως προπονητής δεν είχε να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο με κορυφαία στιγμή τη διετή παρουσία του στον πάγκο της εθνικής Αργεντινής την οποία οδήγησε στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής (αποκλείστηκε στους 8 από την Γερμανία). Δούλεψε σε διάφορες χώρες, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι σημαντικό με τον τελευταίο σταθμό της καριέρας του να είναι η Χιμνάσια Λα Πλάτα.

Οι δαίμονες του Ντιέγκο
Ο παιδικός του έρωτας ήταν η Κλαούντια Βιγιαφάνε την οποία παντρεύτηκε στις 7 Νοεμβρίου 1984 στο Μπουένος Άιρες για να χωρίσουν το 2003 έχοντας αποκτήσει δύο κόρες. Η Κλαούντια ήταν η μοναδική γυναίκα την οποία παντρεύτηκε, αλλά όχι η μοναδική γυναίκα της ζωής του... Το 1987, στο απόγειο της δόξας του, ο μύθος του Ντιέγκο δέχεται το πρώτο ισχυρό πλήγμα όταν η Κριστίνα Σινάγκρε φέρνει στον κόσμο το γιο της, ο οποίος όπως ισχυρίζεται είναι ο καρπός του έρωτα της με τον Μαραντόνα.
Οι δημοσιογράφοι πέφτουν πάνω του μετά τον αγώνα της Νάπολι, αλλά ο ίδιος το αρνείται κατηγορηματικά. Κι επέμενε δεν ήταν ο πατέρας του του Ντιέγκο Τζούνιορ μέχρι το 2017 οπότε και τον αναγνώρισε.

Νωρίτερα είχε αναγνωρίσει άλλα πέντε (!), τρία εκ των οποίων γεννήθηκαν από διαφορετικές μητέρες στην Κούβα όπου βρέθηκε αρκετές φορές για να φιλοξενηθεί σε κλινικές αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Οι δαίμονες που τον κυνηγούσαν από την δεκαετία του '80 και τον οδήγησαν σε άλλα μονοπάτια. Γιατί ο Ντιέγκο μπορεί μέσα στο χορτάρι να ήταν ο Θεός του ποδοσφαίρου, αλλά έξω απ' αυτό ήταν ένας κοινός θνητός με αδυναμίες που τον οδήγησαν τελικά να παραδοθεί στους πειρασμούς της σάρκας, του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Στη Νάπολι γρήγορα το περιβάλλον του γέμισε από ανθρώπους που ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη λάμψη του και τον ευάλωτο χαρακτήρα του. Με την Καμόρα να ελέγχει όλα τα κλαμπ που σύχναζε ο Ντιέγκο δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο.





Εκεί μπήκε στον κόσμο της κοκαΐνης, χωρίς να εθιστεί αρχικά, αλλά όλοι γνώριζαν ότι το μονοπάτι που είχε πάρει ήταν χωρίς γυρισμό. Ο ίδιος πάντως αν και στις τελευταίες συνεντεύξεις του φρόντισε να παραδεχθεί δημοσίως το λάθος του («Όσο έκανα χρήση ναρκωτικών ουσιών, βυθιζόμουν… Ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση και ένας ποδοσφαιριστής οφείλει πάντοτε να πορεύεται μπροστά. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου.»), αλλά παλαιότερα φρόντισε να συντηρεί θεωρίες συνομωσίας.
«Μετά τον αποκλεισμό της Ιταλίας στον ημιτελικό του 1990 βρεθήκαμε ντοπαρισμένοι εγώ και ο Κανίγια. Κανείς άλλος! Θαρρείς και στο ιταλικό ποδόσφαιρο δεν παίρνουν ούτε... ασπιρίνη».

Ο άνθρωπος Ντιέγκο πίσω από τον μύθο Μαραντόνα
Μπορεί από ένα και σημείο και μετά να μην αποτελούσε πρότυπο συμπεριφοράς, ωστόσο ο Ντιέγκο ποτέ δεν προκάλεσε κακό σε κάποιον. Αντιθέτως δεν ξέχασε ποτέ την ταπεινή καταγωγή του και πάντα βοηθούσε τους αδύνατους. Στην πρώτη του σεζόν στη Νάπολι, ένας απεγνωσμένος πατέρας ζήτησε από τον σύλλογο να έρθει στο χωριό του, 15 χιλιόμετρα έξω από την πόλη, για να αντιμετωπίσει σε φιλικό αγώνα την τοπική ομάδα προκειμένου να μαζευτούν τα χρήματα που απαιτούνταν για την επέμβαση του γιου του.

Ο πρόεδρος της Νάπολι Κοράντο Φερλαΐνο αρνήθηκε φοβούμενος πιθανούς τραυματισμούς, αλλά ο Ντιέγκο το έμαθε και φρόντισε να δείξει στον Φερλαΐνο πως δεν είναι η μαριονέτα του. Πλήρωσε από τη τσέπη του τη ρήτρα 12 εκατομμυρίων λιρετών στην ασφαλιστική εταιρία Lloyd’s που ασφάλιζε τα πόδια των παικτών της Νάπολι , παρακινώντας στους συμπαίκτες του με τη φράση: «Δεν πα’ να γαμηθεί και η Lloyd’s, ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει για χάρη του παιδιού!». Οι παρτενοπέι βρέθηκαν στο γήπεδο της Accera, ο κόσμος κατέκλυσε το γήπεδο για να αποθεώσει τον Ντιέγκο και την παρέα του, οι οποίοι όχι μόνο έπαιξαν, αλλά έδωσαν και την ψυχή τους στο λασπωμένο επαρχιακό γήπεδο, κερδίζοντας κάτι πολύ πιο σημαντικό από ένα κύπελλο.
Γενικά ο Ντιέγκο ερχόμενος στην Ευρώπη και ειδικά από τη στιγμή που βρέθηκε στη Νάπολι άρχισε να εξωτερικεύει σιγά, σιγά τις πολιτικές του πεποιθήσεις.

Σ' αυτό βοήθησε και η εικόνα που συνάντησε στην ιταλική πόλη καθώς έχοντας ζήσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια η φτώχεια, η αδικία και η έλλειψη ίσων ευκαιριών του προκαλούσαν αλλεργία. Στο δεξί του πόδι είχε ένα τατουάζ του Φιντέλ Κάστρο και στο αριστερό του μπράτσο τον Τσε κι η αλήθεια είναι ότι από το 1987 όταν και βρέθηκε για πρώτη φορά στην Κούβα ανέπτυξε μια δυνατή φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο. «Ο Φιντέλ είναι σαν πατέρας μου...», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη του αποθεώνοντας τον ιστορικό ηγέτη του νησιού, ενώ είχε ταχθεί στο πλευρό και άλλων ηγετών της Λατινικής Αμερικής όπως ο Ούγκο Τσάβες και ο Έβο Μοράλες εκφράζοντας συχνά, πυκνά την απέχθεια για τις ΗΠΑ και ειδικά για τους Τζόρτζ Μπους τζούνιορ και Ντόναλντ Τραμπ.

Η ιστορία πίσω από τα παρατσούκλια του
Για όλους ήταν απλά ο Ντιέγκο, αλλά στην απίθανη πορεία του κατά καιρούς του είχαν κολλήσει και διάφορα παρατσούκλια για ορισμένα εκ των οποίων υπάρχουν απίθανες ιστορίες. Για όλους τους Αργεντινούς πάντα θα είναι ο El 10 (το 10), για τον υπόλοιπο κόσμο ο Pibe D' Oro (το χρυσό αγόρι) ή ο Diegol.  Ωστόσο από το ξεκίνημα της καριέρας του λόγω του μικρού του ύψους και των ατημέλητων μαλλιών που ανέμιζαν σε κάθε του κίνηση όλοι τον φώναζαν El Pelusa (το χνούδι!)

Αυτά είναι και τα πιο γνωστά μαζί με το D10S (τα γράμματα D-από το Diego- και S κι ανάμεσα τους το 10 σχηματίζοντας τη λέξη DIOS που σημαίνει Θεός), ωστόσο υπάρχει ένα ακόμη το οποίο γεννήθηκε λίγο πριν το Μουντιάλ του 1986. Εκεί όπου όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης υποκλίθηκε στο μεγαλείο του. Προπονητής της Αλμπισελέστε έχει αναλάβει ο Κάρλος Μπιλάρδο ο οποίος ανακοίνωσε ότι θα δώσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Μαραντόνα κάτι που δεν άρεσε στον προκάτοχο του Λουίς Σέζαρ Μενότι. «Ο Μαραντόνα έχει χάσει την ταυτότητα του εδώ και καιρό και όλο και χειροτερεύει... Αν ο Μαραντονα σταματήσει να ζει σαν Barrilete Cósmico (σαν... κοσμικός χαρταετός, δηλαδή κατά το δικό μας όπου φυσάει ο άνεμος) ίσως και να γίνει η κεντρική φιγούρα του Μουντιάλ», δήλωσε ο έμπειρος τεχνικός λίγες ημέρες πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο Μαραντόνα έκανε όργια σε όλη τη διάρκεια των αγώνων και στις 22 Ιουνίου 1986 το δεύτερο γκολ που πέτυχε κόντρα στους Άγγλους (το πρώτο ήταν το περίφημο χέρι του Θεού) όταν πέρασε όποιο βρήκε μπροστά του ο Βίκτορ Ούγκο Μοράλες, ο οποίος περιέγραφε τον αγώνα για την τηλεόραση της Αργεντινής είπε το αμίμητο: «barrilete cósmico, ¿de qué planeta viniste?» (Κοσμικέ χαρταετέ, από ποιον πλανήτη ήρθες;» Από εκείνη την ημέρα και μετά η συγκεκριμένη φράση απέκτησε άλλο νόημα στην ποδοσφαιρική αργκό της Αργεντινής και έγινε αθάνατη.

Για το τέλος της καριέρας του:
«Δούλεψα σκληρά όλη μου τη ζωή γι' αυτό. Αυτοί που λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι όλα μου ήρθαν εύκολα, μπορούν να μου φιλήσουν τον κ...».

Για την οικογένειά του:
«Τα νόμιμα παιδιά μου είναι η Ντάλμα κι η Τζιανίνα. Τα υπόλοιπα είναι προϊόν των χρημάτων και των λαθών μου».

Για τη μητέρα του:
«Η μαμά που πάντα πίστευε ότι είμαι ο καλύτερος. Και εγώ μεγάλωσα με την αρχή ότι η μαμά μου έχει πάντα δίκιο σε ό,τι λέει».

Πριν τον ημιτελικό με την Ιταλία το 1990 (απευθυνόμενος στους Ναπολιτάνους):
Οι Ιταλοί αδιαφορούν για εσάς 364 ημέρες τον χρόνο και σας ζητάνε τώρα να τους υποστηρίξετε. Εγώ, όμως, παλεύω για εσάς 365 μέρες τον χρόνο».

Για το φιλικό φιλανθρωπικού χαρακτήρα, προκειμένου να βρεθούν τα χρήματα για την εγχείριση ενός μικρού παιδιού, κόντρα στην επιθυμία της διοίκησης της Νάπολι:
«Ήταν το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό ματς της καριέρας μου»

Για τις ΗΠΑ και τους πολιτικούς της:
«Μισώ οτιδήποτε προέρχεται από τις ΗΠΑ. Το μισώ με όλη μου την καρδιά».

Για το γκολ με το «χέρι του Θεού» κόντρα στην Αγγλία στο Μουντιάλ 1986:
«το γκολ μπήκε λίγο με το κεφάλι του Ντιέγκο και λίγο με το χέρι του Θεού. Περίμενα τους συμπαίκτες μου να έρθουν να με αγκαλιάσουν αλλά δεν πλησίαζε κανείς, οπότε τους είπα 'ελάτε και αγκαλιάστε με γιατί αλλιώς θα το ακυρώσει'».

Για την απαγόρευση εισόδου στην Ιαπωνία:
«Η Ιαπωνία δεν μου επιτρέπει την είσοδο στη χώρα επειδή κάποτε έπαιρνα ναρκωτικά. Την επιτρέπουν όμως στους Αμερικάνους που τους έριξαν δύο ατομικές βόμβες».

Για τον Πελέ και το ποιος ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών:
«Ο Πελέ λέει ότι όταν έπαιζε μπάλα ήταν απεσταλμένος του Θεού, αλλά δεν θυμάμαι να έστειλα κανέναν».

Επίσης για τον Πελέ είχε πει ακόμη:
«Αν ο Πελέ είναι ο Μπετόβεν, είμαι ο Ρον Γουντ, ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Μπόνο του ποδοσφαίρου, όλα μαζί σε ένα. Επειδή ήμουν η παθιασμένη πλευρά του ποδοσφαίρου

Για την επίσκεψή του στο Βατικανό τη δεκαετία του '80:
«Είχα τσακωθεί με τον Πάπα όταν έπαιζα στη Νάπολι, ναι. Τσακώθηκα επειδή είχα επισκεφθεί το Βατικανό και είδα τα ταβάνια από χρυσό και μετά άκουσα τον Πάπα να μου λέει ότι η εκκλησία ανησυχεί για τα φτωχά παιδιά. Ε, τότε πουλήστε τα χρυσά ταβάνια π... γιοι»!

Για τον Πελέ, όταν ο Βραζιλιάνος είχε δηλώσει ότι ο Νεϊμάρ είναι καλύτερος από τον Λιονέλ Μέσι:
«Λέει ότι είναι ο καλύτερος στον πλανήτη; Ίσως να έχει δίκιο, αφού ο Μέσι είναι από άλλον πλανήτη! Μάλλον πήρε τα λάθος χάπια. Αντί να πάρει αυτά για τον ύπνο, πήρε αυτά που παίρνει όταν ξυπνάει για να έχει δύναμη. Του συνιστώ να πάρει τα σωστά χάπια την επόμενη φορά και να αλλάξει γιατρό».

Προς τους δημοσιογράφους, οι οποίοι έκαναν σκληρή κριτική, μετά την πρόκριση της Αργεντινής στο Μουντιάλ 2010:
«Αυτοί που δεν πίστεψαν, μπορούν να μου πάρουν μια π... -λυπάμαι κυρίες μου για τα λόγια μου- και να συνεχίσουν να γλείφουν. Είμαι είτε μαύρος είτε άσπρος. Ποτέ δεν θα γίνω γκρίζος στη ζωή μου. Μου συμπεριφερθήκατε έτσι όπως μου συμπεριφερθήκατε. Τώρα συνεχίστε να γλείφετε. Είμαι ευγνώμων στους παίκτες και στον κόσμο της Αργεντινής. Σε κανέναν άλλον. Οι υπόλοιποι, συνεχίστε να γλείφετε π...»

Για την κόντρα Μέσι, Ρονάλντο:
«Ο Μέσι σκοράρει ένα γκολ και το πανηγυρίζει. Ο Κριστιάνο βάζει γκολ και ποζάρει σαν να είναι σε διαφήμιση για σαμπουάν».

Για το πως θα ήθελε να είναι το φινάλε του:
«Θα ήθελα να περάσω την τρίτη ηλικία με τα εγγόνια μου και να έχω έναν ήρεμο θάνατο. Χαχα, τι θα έλεγα στον Μαραντόνα στον τάφο; Εμένα ρωτάς; Θα του έλεγα ευχαριστώ που έπαιξα ποδόσφαιρο γιατί είναι το άθλημα που μου έδωσε περισσότερη χαρά, ελευθερία, είναι σαν να άγγιξα τον ουρανό με τα χέρια. Ευχαριστώ την μπάλα. Εάν έβαζα μια επιγραφή πάνω στην ταφόπλακα: Ευχαριστώ την μπάλα»