"Αψυχολόγητα"...

Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής ότι είμαι με τον κάθε παίκτη που δρα «αψυχολόγητα» (sic). Χίλια τοις εκατό. Με τον κάθε παίκτη δηλαδή που απλώς αντιδράει σαν άνθρωπος. Και όχι σαν μηχανή.

Όποτε ακούω από δημοσιογράφο τη φράση «αψυχολόγητη ενέργεια» μου ανάβουν τα λαμπάκια. Και μου ’ρχεται και μένα να κάνω καμιά αψυχολόγητη ενέργεια, πι-χι να του βάλω το μαρκούτσι εκεί όπου θα ήταν αδύνατον να αναπαράγει τέτοιου είδους -αψυχολόγητα- σχόλια.

Αυτός που, ελαφρά τη καρδία, χαρακτηρίζει μια ενέργεια ποδοσφαιριστή «αψυχολόγητη» θέλει να χαϊδέψει αυτιά –να γλείψει, για να το πω πιο λαϊκά. Κοινώς, είναι μέγας υποκριτής. Ή απλώς δεν έχει ιδέα από μπάλα.

Το γήπεδο μεταμορφώνει ένα χαρακτήρα. Πέρα για πέρα. Έχουμε ακούσει για εκατοντάδες, χιλιάδες περιπτώσει ποδοσφαιριστών που εκτός γηπέδου είναι ντόκτορ Τζέκιλ και μέσα στο γήπεδο μίστερ Χάιντ.

Προσωπικά έχω γνωρίσει ποδοσφαιριστές που τους μιλούσες και κοκκίνιζαν. Κι όταν έπαιζαν μπάλα κοκκίνιζαν. Με τη μόνη διαφορά ότι στην πρώτη περίπτωση κοκκίνιζαν απ’ την ντροπή τους και στη δεύτερη απ’ την οργή τους.

Δεν τον ονόμασαν τυχαία στρογγυλή θεά. Η μπάλα διαθέτει τεράστιες, υπερφυσικές δυνάμεις. Επηρεάζει δισεκατομμύρια κόσμου, τους κάνει άλλους ανθρώπους. Φανταστείτε, δηλαδή, πόσο πολύ μεταμορφώνει αυτούς που παίζουν. Δεν τους μεταμορφώνει απλώς, τους μεταλλάσσει.

Είναι επαγγελματίας, σου λέει ο άλλος, οφείλει να συγκρατηθεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παπαριά απ’ αυτή. Τι πάει να πει επαγγελματίας, δηλαδή; Ο επαγγελματίας δεν είναι άνθρωπος; Ο επαγγελματίας δεν έχει οικογένεια; Του επαγγελματία το κεφάλι δεν ανοίγει όταν το πετάνε τσιμέντα απ’ την εξέδρα;

Για το λόγο αυτό είμαι ΠΑΝΤΑ με τον ποδοσφαιριστή. Και με τον κάθε ποδοσφαιριστή. Με τον κάθε επαγγελματία ποδοσφαιριστή που το μόνο που θέλει να κάνει είναι να τελειώσει τη δουλειά του και να πάει αρτιμελής στο σπίτι του…

Και πολύ περισσότερο όταν προσγειώνονται στο κεφάλι του οικοδομικά υλικά είναι λογικό να χάσει την ψυχραιμία του. Είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ. Και κάθε άλλο παρά αψυχολόγητο…