Πάγκαλος: Πού πας ωρέ Τσίπ(ου)ρα ξυπόλητος στ’ αγκάθια;

Δριμύτατη επίθεση εξαπολύει εναντίον της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο πρώην κορυφαίος υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, Θεόδωρος Πάγκαλος, μέσω άρθρου του, που δημοσιεύτηκε στην προσωπική του σελίδα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Πάγκαλος καταλήγει με τη φράση: «Θα βρεθεί κανείς άραγε να ανακράξει: «Πού πας ωρέ Τσίπ(ου)ρα ξυπόλητος στ’ αγκάθια;», χαρακτηρίζοντας παράλληλα «ανεκδιήγητο» τον υπουργό Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο τπου πρώην υπουργού, όπως αυτό δημοσιεύθηκε στην προσωπική του σελίδα: 

«Μια σειρά από «επαναστατικές» πρακτικές, κοινωνικές ή ατομικές, έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τους την απόπειρα ή την προσπάθεια αμφισβήτησης της «αστικής» λογικής. Οι προσπάθειες αυτές συγκροτούν κατά κύριο λόγο την ιστορία των ιδεών από τον 17ο αιώνα και μετά. Μαρξισμός, νιτσεϊσμός και η θεωρία του υπερανθρώπου, σουρεαλισμός και κάθε είδους άλλες φιλοσοφικές σχολές εντάσσονται σε αυτό το ρεύμα καθορισμού και απόρριψης της «αστικής» λογικής, που συνοδεύεται από ένα πλήθος αξιωματικά ή θεωρηματικά επιχειρήματα.

Να μη νομίσει κανείς ότι αυτού του είδους η αμφισβήτηση κινείται στο διάστημα και ότι η μοναδική συνέπεια από την υιοθέτησή της έχει θεωρητικό αποκλειστικά χαρακτήρα. Αυτά που συμβαίνουν στο αποσβολωμένο και σπαρασσόμενο από γνήσια αγωνία κράτος του Τσίπρα δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής σοβαρή προσπάθεια να αμφισβητηθούν. Η παραχάραξη πάει σύννεφο. Οι παραπλανητικές και επιπόλαιες δικαιολογήσεις αδιαφορούν για την ιστορία και ιδιαίτερα για εκείνη των ιδεολογιών. Οι πολίτες θαμπωμένοι από τη νέα τροπή των πραγμάτων αγωνιούν για την έκβαση και φοβούνται για το μέλλον.

Η συζήτηση, μέσα στα πλαίσια αυτά, είναι φυσικό να χαρακτηρίζεται από απρέπεια, χυδαιότητα και βιαιότητα. Εδώ και ένα δεκαπενθήμερο, αν δεν κάνω λάθος, συζητάμε ως εάν το πρόβλημά μας είναι μόνο ορισμένες ποσοστιαίες μονάδες ΦΠΑ παραπάνω ή παρακάτω ή ορισμένα χρόνια εξόδου στη σύνταξη, λιγότερα ή περισσότερα. Η επίσημη θεωρία των μαθητευόμενων μάγων, που όπως οι Τζιχαντιστές ισοπεδώνουν την Παλμύρα των ιδεών καθημερινά, είναι ότι αν τα κάνουμε αυτά – μερικοί λένε ακόμη και αν δεν τα κάνουμε – με τον κατάλληλο «τσαμπουκά», θα πάρουμε 2 έως 3 δισεκατομμύρια ευρώ και «θα τη βγάλουμε» μέχρι τις 15 Ιουνίου.

Κανείς δε συζητάει και δεν ενθαρρύνει συζήτηση για το τι θα γίνει μετά. Τον Ιούλιο, τον Αύγουστο, το Σεπτέμβριο κ.ο.κ. μας περιμένει στη γωνία η σκιά του τερατώδους χρέους, 300 τουλάχιστον δισεκατομμύρια ευρώ και η ύφεση, που εκ των πραγμάτων μειώνοντας το ΑΕΠ καθιστά φρούδες όλες τις ελπίδες μας για μια βελτίωση έστω και της λογιστικής θέσης των λογαριασμών μας.

Όποιος βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση και θέλει να υπάρξει στοιχειώδης «αστική» λογική σε όσα κάνει, ξεκινάει απ’ το μεγαλύτερο και δυσκολότερο μέγεθος, εκείνο του χρέους. Κατά τη διάρκεια της ρύθμισης, που το καθιστά βιώσιμο, προσδιορίζεται το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ που απαιτείται, το πλεόνασμα που πρέπει να έχουν οι προϋπολογισμοί της περιόδου και άλλα δευτερεύοντα μεγέθη και στον πάτο του δοχείου είναι και αυτά για τα οποία συζητούμε σήμερα.

Στα πλαίσια μιας τέτοιας προσπάθειας, επειδή τίποτα δε λέει ότι οι δανειστές μας είναι ξετρελαμένοι με τη γενικότερη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας και τον λόγο και τη συμπεριφορά όσων την εκπροσωπούν στις μαζώξεις τους, προσπαθείς υπεράνω όλων να δημιουργήσεις ένα κλίμα κατανόησης, να διαφυλάξεις το κύρος σου, κυρίως σε ότι αφορά τη συνέπειά σου και να αποφύγεις, πάση θυσία, άσκοπες οξύτητες και επιθέσεις εναντίον όσων σε έχουν βοηθήσει ή υπάρχει πιθανότητα να σε βοηθήσουν στο μέλλον. Το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που κάνει η σημερινή κυβέρνηση.

Δε θα ασχοληθώ εδώ με τον ανεκδιήγητο Υπουργό Οικονομικών και τα όσα λέει και πράττει. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η επίσημη (εκφρασθείσα από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό) άποψη ότι η «αριστερή» Κυβέρνηση της Ελλάδας έχει αναλάβει ένα ρόλο πρωτοβουλίας στην προσπάθεια επαναστατικής ανατροπής της ισχύουσας στην Ευρώπη έννομης τάξης και την αντικατάστασή της από ένα σοσιαλιστικό μπάχαλο.

Ζητάμε δηλαδή, από ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους αντιπροσωπεύουν μια συντηρητική μερίδα της κοινωνίας, να μας χρηματοδοτήσουν ώστε να μπορέσουμε να πείσουμε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς να προσχωρήσουν στην «επαναστατική» στρατιά των σύγχρονων Brancaleone, που κυβερνούν την Ελλάδα, για να ανατρέψουν το οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς μέσα στο οποίο ευημερούν.

Θα βρεθεί κανείς άραγε να ανακράξει: «Που πας ωρέ Τσίπ(ου)ρα ξυπόλητος στ’ αγκάθια;».