Ανοίγει πάλι τις συμμαχίες ο Τσίπρας για να αποτρέψει τους… «180»

Να εξανεμίσει τις πιθανότητες εξεύρεσης από την κυβέρνηση των 180 βουλευτών, που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από τη σημερινή Βουλή και να προκαλέσει εκλογές τον Μάρτιο, επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας, με το νέο άνοιγμα που έκανε προς εν δυνάμει συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του την Τετάρτη.

Η αγωνία του κ. Τσίπρα ήταν εμφανής: μετά την πρόσφατη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής, όπου αποφασίστηκε να μετατεθεί για αργότερα η συγκρότηση των ψηφοδελτίων και η συζήτηση για συνεργασίες, πολλοί ανεξάρτητοι βουλευτές ή βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που φλέρταραν με την ιδέα να καταψηφίσουν στην προεδρική εκλογή και να συμπορευτούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και εκλογικά, «πάγωσαν» και άρχισαν να το ξανασκέφτονται.

Η Κουμουνδούρου άρχισε να διαπιστώνει ρήγματα στο ευρύ μέτωπο που έδειχνε να διαμορφώνεται προ εβδομάδων και επανέκαμψαν εκτιμήσεις ότι δεν είναι απίθανο να βρει τελικά τους 180 ο Αντώνης Σαμαράς, έστω και δύσκολα ή οριακά.

Το επιτελείο του κ. Τσίπρα δυσφορεί με τις πολύ αυστηρές προϋποθέσεις που έχει θέσει το κόμμα για τις πολιτικές συμμαχίες. Και θεωρεί ότι μπορεί να χαθεί μια σημαντική, ίσως και καθοριστική ευκαιρία για να πέσει η κυβέρνηση και να προκληθούν εκλογές.

Γι’ αυτό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέμεινε ιδιαίτερα στην ανάγκη ανοίγματος του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρύτερες δυνάμεις. Πιθανόν δε επιδιώκει να επαναφέρει το προσκλητήριο για συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ βουλευτών από άλλους χώρους, με μοναδικό κριτήριο την καταψήφιση στην προεδρική εκλογή – κάτι που είχε προκαλέσει και τις μεγαλύτερες αντιδράσεις.

Ο κ. Τσίπρας επικαλέστηκε μέχρι και τον Λένιν για να στηρίξει την ανάγκη των συμμαχιών: «Ας σας θυμίσω μια πολιτική σκέψη που δεν είναι δική μου: Είναι πολύ παλιά. Λέει… Υπάρχουν στιγμές, που πρέπει να διευρύνουμε τα μέτωπα της πάλης ακόμα και με συμμάχους που μας φαίνονται ασταθείς, ταλαντευόμενοι, όχι αρκετά δυνατοί και αποφασισμένοι για να αντέξουν την πορεία μέχρι το τέλος» σημείωσε.

Ζήτησε δε «να πατήσουμε γερά στο θεμέλιο που πάντα υπολόγιζε η Αριστερά στη στρατηγική και την τακτική της: Στην πολιτική της διεύρυνσης της επιρροής μας, στην πολιτική των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών. Χωρίς επιπολαιότητες, αλλά και χωρίς φοβίες» και επισήμανε ότι «οι αντίπαλοί μας, είναι αλήθεια θα μας ήθελαν κλεισμένους και απομονωμένους στα κάστρα τη βεβαιότητας και της υπεροψίας. Ότι έχει κριθεί το παιχνίδι, ότι είναι στρωμένος ο δρόμος μπροστά μας. Εμείς όμως ξέρουμε, θα είναι σκληρή η μάχη, μέχρι την τελευταία στιγμή και θα τη δώσουμε με νου και με καρδιά. Και βεβαίως πολλοί θα ήθελαν οι αντίπαλοί μας να μην προσπαθούμε να διευρύνουμε τις κοινωνικές και πολιτικές μας συμμαχίες».