Μητρόπουλος: Εφικτός στόχος η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ

Συμμαχίες με προοδευτικά αντιμνημονιακά πρόσωπα ευρύτερης αποδοχής, που δε σχετίζονται με τον άμεσο σχεδιασμό και εϕαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, αλλά έχουν εναντιωθεί σ’ αυτά και έχουν πάρει από καιρό ξεκάθαρη θέση δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε ο Αλέξης Μητρόπουλος, μιλώντας στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του κόμματος, που διεξάγεται αυτό το Σαββατοκύριακο.

Ο βουλευτής και μέλος της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε εφικτή την αυτοδυναμία, θέτοντας τρεις στόχους συνολικά για τις επόμενες εκλογές:

α) την κοινοβουλευτική πλειοψηϕία που θα στηρίξει αυτοδύναμα τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, β) την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική στήριξη με την επιλογή των κοινωνικών συνδέσμων και γ) την πάση θυσία αποϕυγή εσωστρέϕειας.

Αναφερόμενος στο θέμα των ημερών τόνισε ότι «δεν υπάρχει έξοδος από το Μνημόνιο ταυτόχρονα με το πέρας καταβολής των δόσεων από την ΕΕ και το ΔΝΤ» και επισήμανε ότι «μόνον ακύρωση του Μνημονίου και κυρίως των εϕαρμοστικών του νόμων μπορεί να αποτρέψει τον επικείμενο μνημονιακό όλεθρο του λαού μας».
 

Ολόκληρη η παρέμβαση του κ. Μητρόπουλου έχει ως εξής:
 
«Καθήκοντα και στόχοι ενόψει των Εθνικών Εκλογών»
 
α. Η σύγχυση αναϕορικά με το Μνημόνιο
 
Με την παρούσα εισήγησή μου επιχειρώ να σχολιάσω το σχέδιο εισήγησης προς την ΚΕ, με τον κορμό των βασικών νοημάτων της οποίας συμϕωνώ.

Κατ’ αρχήν θέλω να τονίσω προς τους αγαπητούς συντρόϕους που αναπτύσσουν δημόσιο λόγο, κάτι που έχω επαναλάβει πολλές ϕορές και στις συνεδριάσεις των οργάνων και στα βιβλία και την αρθρογραϕία μου και κυρίως στις παρεμβάσεις μου στη Βουλή: ότι δεν υπάρχει έξοδος από το Μνημόνιο ταυτόχρονα με το πέρας καταβολής των δόσεων από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Δεν πρέπει να συγχέουμε το τέλος της δανειοδότησης με το Μνημόνιο.

Η Δανειακή Σύμβαση με τους διάϕορους αντισυμβαλλόμενους περιλαμβάνει μεν τους δικούς της καταπλεονεκτικούς όρους (που συρρικνώνουν την εθνική κυριαρχία, απαλλοτριώνουν το δικαίωμα επαναδιαπραγμάτευσης της Σύμβασης και καταγράϕουν την …«οικειοθελή» παραίτηση της χώρας από τις αρχές του απαράγραπτου Εθνικού και Διεθνούς Ανθρωπιστικού Αναγκαστικού Δικαίου), πλην όμως δεν αποτελεί το Μνημόνιο, καίτοι εμϕανίζονται στα ΦΕΚ ως ενιαίο κείμενο.

Μπορεί η Δανειακή Σύμβαση να συνήϕθη με την προϋπόθεση της επιβολής των Μνημονίων της συγκεκριμένης δημοσιονομικής, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που καταγράϕεται σ’ αυτά, πλην όμως δεν αποτελούν το σώμα της Δανειακής Σύμβασης. Το σώμα τους είναι οι εκατοντάδες εϕαρμοστικοί νόμοι και οι άλλες κανονιστικές πράξεις, ο καταιγιστικός δηλαδή νομικός κλοιός μέσα στον οποίο καλείται να ζήσει η κοινωνία για το αόριστο μέλλον.

Είχα πολλές ϕορές την ευκαιρία να σας αναλύσω εγγράϕως και προϕορικώς ότι το Μνημόνιο:

α) Από ιδεολογικής πλευράς είναι ό,τι πληρέστερο και συστηματικότερο υπάρχει ως σύστημα διακυβέρνησης του επιθετικού και αντικοινωνικού χρηματιστικοποιημένου νεοϕιλελευθερισμού. Αποτελεί τη συνθήκη δευτερεύουσας συμπληρωματικής ενσωμάτωσης της χώρας στο κερδοσκοπικό κεϕάλαιο ως διαρκώς υποχείριας μεταμοντέρνας «αποικίας χρέους». 

β) Από δημοκρατικής σκοπιάς αποτελεί μέσο ετερόνομου προσδιορισμού των κυρίαρχων επιλογών της κοινωνίας μας, αϕού αϕαιρεί από την εσωτερική πολιτική τάξη, όχι μόνο την επεξεργασία και ελεύθερη συζήτηση των νόμων, αλλά και την απλή δυνατότητα εσωτερικής επεξεργασίας των μέτρων που ψηϕίζονται. Όλα τα όργανα της λαϊκής κυριαρχίας στερούνται κάθε πρωτοβουλίας. Έχουν μεταβληθεί σε μηχανισμό υπερπαραγωγής μνημονιακών νόμων που έρχονται υπαγορευμένοι στην αγγλική γλώσσα, σύμϕωνα με ρητή πρόβλεψη του Μνημονίου (ν.4046/2012 σελ.377).

Η διαρκής άλλωστε επίκληση-διαϕήμιση από τις μνημονιακές δυνάμεις του επιβεβλημένου αυτού μονόδρομου πλήττει την πεμπτουσία της δημοκρατικής διαδικασίας, δηλαδή τη δυνατότητα εναλλακτικής λύσης. Παιδαγωγεί, ως εκ τούτου, τους πολίτες σε «μονοδρομικές», αντιδημοκρατικές και ϕασιστικές θεωρήσεις.

γ) Από εθνικής θέασης συνιστά, κατά τις ρητές διατάξεις των Μνημονίων και της Δανειακής Σύμβασης, μηχανισμό εκχώρησης μεγάλου μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας και παραίτησης από τους μηχανισμούς προστασίας του διαχρονικού άυλου και υλικού πλούτου της πατρίδας και της κοινωνίας.

δ) Από οικονομικής άποψης, στο ελληνικό Μνημόνιο συμποσούται όλο το συμβατικό οπλοστάσιο της αποικιοκρατίας της εποχής της νεωτερικότητας, «εκσυγχρονισμένο» με τις νέες επιδιώξεις του χρηματιστικού κεϕαλαίου, που υπό τη γερμανική επικυριαρχία εμπεριέχει όλες τις μορϕές συσσώρευσης πλούτου που εμϕανίστηκαν κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος.  Η κυρίαρχη αυτή λειτουργία του Μνημονίου, σε συνδυασμό με το καταπλεονεκτικό ευρωπαϊκό νομισματικό-δημοσιονομικό σύστημα και τις νεοϕιλελεύθερες απελευθερώσεις των αγορών, καθιστούν αδύνατη για το ορατό μέλλον κάθε προσπάθεια οικονομικής αυτοδυναμίας της χώρας μας.

ε) Από θεσμικής-ευρωπαϊκής όρασης, το Μνημόνιο αποτελεί την πρώτη, απολύτως οργανωμένη, προσπάθεια της γερμανικής κυρίαρχης τάξης να χρησιμοποιήσει την προσωρινή κρίση δανεισμού ορισμένων χωρών του Νότου (και πρωτίστως της Ελλάδας) για να την μετατρέψει σε μόνιμη κρίση χρέους και μέσω της νεοϕιλελεύθερης λύσης σ’ αυτήν, να τροποποιήσει -κατά τα συμϕέροντά της- το κολοβό και ασύμμετρο -ούτως ή άλλως- σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Επιδίωξή της είναι ο σχηματισμός του «στενού πυρήνα» του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου υπό την ηγεσία της και ο σχηματισμός περιϕερειακών χωρών (υποΠεριϕερειών), απολύτως συνδεδεμένων και εξαρτημένων από αυτήν, όπου δεν θα ισχύει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο».

Γι’ αυτό άλλωστε επίσπευσε την ένταξη των λεηλατημένων από τον νεοϕιλελευθερισμό χωρών του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού στην ΕΕ και την ΟΝΕ.

Όλα αυτά είναι η ουσία και το περιεχόμενο του Μνημονίου. Μάλιστα δε, θέλω να υπενθυμίσω σε όσους τουλάχιστον μελετηρούς επισκοπούν «τη βιομηχανική παραγωγή των ΦΕΚ», ότι το νομικό οικοδόμημα του Μνημονίου τώρα ολοκληρώνεται και οι περισσότεροι ακρωτηριαστικοί μηχανισμοί του σε όλα τα μεγέθη τής κοινωνικής και οικονομικής ζωής θα τεθούν σε ισχύ από 1-1-2015.

Αν ληϕθεί υπόψη και ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Επίτροπος επί των Οικονομικών διαμηνύουν ότι στην Ελλάδα θα εϕαρμοστεί «ένα εκτενές πακέτο ϕιλόδοξων μεταρρυθμίσεων», ο καθένας μπορεί να αντιληϕθεί ότι τώρα εισερχόμαστε στο βασικό σκληρό και σκοτεινό μνημονιακό τούνελ

Γι’ αυτό παρακαλώ τους συντρόϕους και τις συντρόϕισσες να μην διαπράττουν το σϕάλμα της ϕράσης «έξοδος από το Μνημόνιο», αϕού όλοι γνωρίζουμε και όλοι έχουμε αποϕασίσει ότι μόνον ακύρωση του Μνημονίου και κυρίως των εϕαρμοστικών του νόμων μπορεί να αποτρέψει τον επικείμενο μνημονιακό όλεθρο του λαού μας.

Η συχνή αυτή σύγχυση, που υποδηλώνει άγνοια «εν τοις όροις», εξυπηρετεί άθελά της τις σκόπιμες συγχύσεις περί δήθεν εξόδου από το Μνημόνιο που προκαλεί κάθε τόσο η μνημονιακή κυβέρνηση και η σύμμαχός της δημοσιολογία.
 
β. Πρώτος στόχος: Η επίτευξη της κοινοβουλευτικής πλειοψηϕίας
 
Με το κείμενο ιδεολογικού προβληματισμού, που σας κοινοποίησα στις 28-9-2014 με τίτλο «Κυβερνητισμός και Αριστερά», επισήμανα τα προβλήματα και ανέδειξα τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε όταν σύντομα αναλάβουμε (όπως είναι πολύ πιθανό) την κυβέρνηση της χώρας.

Οι ισχυρισμοί που αναπτύσσω σ’αυτό ισχύουν απολύτως και για την παρούσα Σύνοδο της ΚΕ.
Ενόψει της προετοιμασίας μας για τις Εθνικές Εκλογές, την πιθανή συνεργασία με πολιτικά κόμματα, οργανώσεις ή πρόσωπα και την κατάρτιση των ψηϕοδελτίων, επιβάλλεται να συμϕωνήσουμε άμεσα για τις αρχές και τους στόχους της προεκλογικής περιόδου για να μην επαναληϕθούν τα λάθη που διαπράξαμε στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές που επισημαίνονται ακροθιγώς και στο σχέδιο εισήγησης.

Ο βασικός μας στόχος πρέπει να είναι η επίτευξη της κοινοβουλευτικής πλειοψηϕίας που θα μπορεί να στηρίξει αυτοδύναμα στη Βουλή τη νέα κυβέρνηση. Ο στόχος αυτός, προϊόντος του καταστροϕικού μνημονιακού πολιτικού χρόνου, γίνεται όλο και πιο ρεαλιστικός, ιδίως μετά τη Θεσσαλονίκη και τη θετική αποδοχή που είχε στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ο στέρεος, συνεκτικός και προγραμματικός λόγος που αρθρώθηκε από τον σύντροϕο Πρόεδρο.
 
Με δεδομένα:
 
-την ελληνική και ευρωπαϊκή «ασυγχρονία» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχω παλαιότερα αναλύσει,
-τον a priori αποκλεισμό κάθε συμμαχίας από τα δεξιά μας με μνημονιακές και παραμνημονιακές συλλογικότητες (αϕού με αυτές δεν μπορεί να υπάρξει προγραμματική συμϕωνία) και
-την απροθυμία της Αριστεράς να συμπράξει σε μια προοδευτική κυβέρνηση σωτηρίας (παρά την επιβαλλόμενη διαρκή πρόσκληση, για λόγους αρχής, κυρίως προς το ΚΚΕ, αλλά και τα άλλα αριστερά σχήματα),
η προσπάθειά μας για την επίτευξη του διπλού μας στόχου, δηλαδή:
α)την ακύρωση του Μνημονίου και των εϕαρμοστικών του νόμου και
β)την καταγγελία της Δανειακής Σύμβασης μέσω επιθετικής-πατριωτικής επαναδιαπραγμάτευσης, πρέπει να επικεντρωθεί ολοκληρωτικά στην επίτευξη της μεγαλύτερης δυνατής κοινοβουλευτικής πλειοψηϕίας.
Η δεύτερη γραμμή άμυνας, άλλωστε, των μνημονιακών δυνάμεων και της Τριαρχίας των δανειστών σ’ αυτό κυρίως σύγκειται: στην αλλοίωση του προγράμματος και της δυναμικής μας μέσω της έλλειψης της κοινοβουλευτικής πλειοψηϕίας.
Επομένως, για τον εϕικτό πλέον στόχο της αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής (όχι κυβερνητικής) παρουσίας μας, θα πρέπει να συγκεντρώσουμε όλες τις κινήσεις, τις παρεμβάσεις και τις προσπάθειές μας.
 
γ. Για το ζήτημα των συμμαχιών
 
Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει να αϕήσουμε στα σπίτια μας τις αυτοποιητικές και αυτοαναϕορικές πολιτικο-ιδεολογικές αδυναμίες που δυσκολεύουν την πραγμάτωση του κεντρικού προεκλογικού μας νοήματος και στόχου.
Οϕείλουμε να εμβαθύνουμε στο ζήτημα των συμμαχιών, κυρίως με προοδευτικά αντιμνημονιακά πρόσωπα ευρύτερης αποδοχής, που δεν σχετίζονται με τον άμεσο σχεδιασμό και εϕαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, αλλά έχουν εναντιωθεί σ’ αυτά και έχουν πάρει από καιρό ξεκάθαρη θέση δίπλα μας.

Είναι τα πρόσωπα-σύνδεσμοί μας που ηγούνται στις τοπικές κοινωνίες όλων των κινήσεων απεγκλωβισμού των κοινωνικών διαστρωματώσεων. Η ϕράση του σχεδίου εισήγησης «…που απεγκλωβίζονται» δεν αϕορά αυτούς τους παράγοντες των τοπικών κοινωνιών, αϕού αυτοί ποτέ δεν είχαν ενταχθεί στο μνημονιακό μπλοκ. Και νομίζω ότι η ίδια αυτή ϕράση δεν αϕορά και στη συγκρότηση των ψηϕοδελτίων, αϕού οι «απεγκλωβισμοί» αυτής της περιόδου γίνονται κυρίως για λόγους προσωπικών ϕιλοδοξιών.
 
Προσοχή όμως!
 
Μια ηγεσία που αισθάνεται ότι έχει ξεκάθαρες θέσεις, ιδεολογική συνέπεια και διαλεκτική σκέψη για να προσαρμόζει  -με τον πιο πρόσϕορο κάθε ϕορά τρόπο-  την τακτική της στους στρατηγικούς της στόχους, δεν ϕοβάται από το άνοιγμα των ψηϕοδελτίων μας στα διακριτά στελέχη του κοινωνικού χώρου κάθε Εκλογικής Περιϕέρειας.

Δεν πρέπει να επαναληϕθούν τα μοιραία λάθη των επιλογών μας στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές, όπου τα τοπικά μας στελέχη μέσα από μια διαδικασία αυτοανακηρυχτικών συνεδριάσεων έθεσαν διάϕορα προσχηματικά εμπόδια στην πάγια τακτική της Αριστεράς (ακόμη και σε δίσεκτους χρόνους) να διευρύνει την κοινωνική της βάση και πίστεψαν, εντελώς εσϕαλμένα, ότι έχουν το κατά τον Γκράμσι «κύρος της πλατείας», ώστε να εκϕράσουν τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που μας στήριξαν στις εκλογές του 2012.

Η περίκλειστη αυτή λογική και ενέργεια, αν μας αποστέρησε πολλά στις τριπλές εκλογές, σήμερα κινδυνεύει να ακυρώσει (εάν επαναληϕθεί) τον κατεπείγοντα στόχο ενός ολόκληρου έθνους.

Για να μην είμαστε, συνεπώς, μετεκλογικά «όμηροι» περιστασιακών συστημικών κομμάτων και αντιϕατικών νεοϕιλελεύθερων συλλογικοτήτων και ϕορέων που θα εμποδίσουν την υλοποίηση της πολιτικής μας, πρέπει να ανοιχτούμε δυναμικά και με κυρίαρχο κριτήριο αυτό της πραγματικής επιρροής και διείσδυσης στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, σε πρόσωπα και συνδέσμους σηματωρούς των δημοκρατικών αγώνων του λαού μας για την κοινωνική αλλαγή.
Μην λησμονούμε ότι αν πηγαίναμε με λίστα στις Ευρωεκλογές, τα αποτελέσματα θα ήσαν παρόμοια με αυτά των Αυτοδιοικητικών Εκλογών και τότε το παιχνίδι της Αριστεράς και της πατρίδας θα είχε χαθεί! Επομένως οϕείλουμε χάριτες στον επινοητή αυτής της αλλαγής, δηλαδή της σταυροδοσίας των ευρωβουλευτών.

Με την ευρεία και πλατειά δημοκρατική διαδικασία καθορισμού υποψηϕιοτήτων-συμμαχιών προωθούμε ταυτόχρονα και τον δεύτερο αναγκαίο στόχο μας, χωρίς τον οποίο η πλειοψηϕία στο Κοινοβούλιο ούτε μπορεί να διαρκέσει επί μακρόν, ούτε να αποδώσει τα μέγιστα: τη μεγαλύτερη δυνατή στήριξη των κοινωνικών στρωμάτων και των τοπικών κοινωνιών στο μεγάλο και δύσκολο αγώνα που θα δώσουμε αμέσως με την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης.
Με δεδομένη άλλωστε την αδυναμία του Κινήματος να στηρίξει ακόμη και τους στοιχειώδεις κοινωνικούς αγώνες, πολύ περισσότερο που τα στελέχη που έχουν διαταχθεί σ’αυτό προτίθενται να μετακομίσουν μαζικά στα βουλευτικά ψηϕοδέλτια, η ευρεία στήριξη των μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού σε συνδυασμό με την κοινοβουλευτική πλειοψηϕία είναι οι αναγκαίοι όροι για την επιτυχία του προγράμματός μας.
 
δ. Η επικοινωνιακή μας εικόνα
 
Στη σημερινή λοιπόν συγκυρία και με άμεση και κατεπείγουσα προτεραιότητα των δύο παραπάνω στόχων μας, πρέπει, επί ποινή αποκλεισμού από τις δημόσιες εμϕανίσεις, να αποϕεύγουμε:
-τις ανέξοδες και πολιτικά άσκοπες δηλώσεις, παρεμβάσεις και ερμηνείες που συσκοτίζουν το κύριο πολιτικό μας πρόταγμα,
-τις προσκλήσεις του καταρρέοντος μνημονιακού κυβερνητισμού, που θέλει να προξενήσει σύγχυση στο εκλογικό σώμα με την πρόταξη της αμϕισβητούμενης μερικότητας επί της γενικής θέασης,
-τις υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις που προέρχονται από το «οπλοστάσιο» της προσωπικής ιδεολογικής σκευής του καθενός και δεν συμβάλλουν στο ομαδικό πνεύμα συνολικής ϕυγής προς τα μπρος,
-τις δηλώσεις που εμπεριέχουν ιδεολογική μισαλλοδοξία και διάθεση ρεβανσισμού, κυρίως στις ευαίσθητες κοινωνίες της επαρχίας.
Όλοι πρέπει να ασκηθούμε σε κινήσεις και δηλώσεις που εμπνέουν αυτοπεποίθηση και κοινωνικό κύρος στην ηγεσία και τα στελέχη μας. Που εμπνέουν ελπίδα, διαχέουν ευαισθησία και υποδηλώνουν τη συνεχή αγωνία μας για το μέλλον της χώρας και την προοπτική της νέας γενιάς.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σημειώσω μια βασική σκέψη που σας είχα εκθέσει και στο παρελθόν και η οποία ϕαίνεται πως δεν έγινε απολύτως κατανοητή από πολλούς καλούς συντρόϕους μας.
Οι συνεχείς εμϕανίσεις (κυρίως στην τηλεόραση) δεν αποτελούν τις περισσότερες ϕορές προωθητική δύναμη της εικόνας των στελεχών και της κατανόησης των ιδεών μας.
Ειδικά οι μαζικές και πολλές ϕορές διαδοχικές εμϕανίσεις των ίδιων στελεχών μας σε μία μέρα, διαχέουν προς το κοινωνικό σώμα το άγχος της προσωπικής επιβολής και εκλογής, υποβαθμίζοντας τον προγραμματικό μας λόγο.
Η κατάκτηση του «κοινού» που συγκροτείται με πολλά και αντιϕατικά κριτήρια, απαιτεί αναγνωρίσιμη από τους πολίτες ϕρασεολογία, αισθητική, νοηματικό συνειρμό.
Αν δεν υπάρχει αυτός ο σπάνιος συνδυασμός που οδηγεί στην πειθώ και στην αποδοχή του λόγου μας, τότε το άγχος της εκλογής είναι έκδηλο και τα καλόπιστα στελέχη μας που αποδίδονται σ’αυτόν τον διαρκή αγώνα δεν επιτυγχάνουν την αποδοχή του κοινωνικού σώματος.
Η «ενημερωτική» αυτή επίθεση στην κοινή γνώμη και δη σε προεκλογικούς καιρούς παράγει αμηχανία, δυσπιστία, απόρριψη και αυτό θα ϕανεί στις προσωπικές προτιμήσεις του εκλογικού σώματος.
 
ε. Για τη συγκρότηση των ψηϕοδελτίων
 
Οι πληροϕορίες κυρίως από την επαρχία λένε ότι ένας μεγαλύτερος γύρος εσωστρέϕειας είναι ορατός γιατί πολλοί σύντροϕοι δεν έχουν αντιληϕθεί την κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας, τη δεσμευτικότητα του νομικού πλαισίου που μας έχει επιβληθεί, τον δογματισμό και τη σκληρότητα αυτών που μας επέβαλαν και επιμένουν στον μονόδρομο της νεοϕιλελεύθερης αλλοτρίωσης και λιτότητας.
Σε πολλές επαρχίες διαρρέουν ήδη πληροϕορίες και συνεδριάζουν οι επαρχιακές οργανώσεις εκδίδοντας διάϕορες ανακοινώσεις για να αποκλείσουν πολλούς πιθανούς υποψηϕίους από τα ψηϕοδέλτια, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις πως έχουν συγκροτηθεί τα ψηϕοδέλτια και δεν χωρούν άλλους.
Σε ορισμένους κύκλους μας εξάλλου εμϕιλοχωρεί ο ϕόβος ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης και δεν έχει αποσβεστεί η επιμονή στην ιδεολογική καθαρότητα σε ένα διακεκαυμένο τοπία «χαοτικών αβεβαιοτήτων».
Είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης στις ίδιες δυνάμεις είτε από «κοινωνιοϕοβικό ένστικτο», ορισμένοι σύντροϕοι διολισθαίνουν σε εσωστρεϕείς δικαιολογίες, που δεν είναι μόνο λανθασμένες, αλλά -ειδικά σ’αυτή τη συγκυρία- εγκληματικές.
 
στ. Οι τρεις στόχοι μας ενόψει των εκλογών
 
Οϕείλουμε όλοι να συστρατευθούμε με συνέπεια, σθένος και κυρίως κοινωνική γείωση στον τριπλό στόχο:
α) στην κοινοβουλευτική πλειοψηϕία που θα στηρίξει αυτοδύναμα τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,
β) στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική στήριξη με την επιλογή των κοινωνικών συνδέσμων και
γ) στην πάση θυσία αποϕυγή εσωστρέϕειας με την υποχώρηση στη δεύτερη γραμμή μάχης όλων εκείνων των συντρόϕων που υποδεκάτισαν ή μείωσαν καταϕανώς με τις μετέωρες υποψηϕιότητές τους την κοινωνική μας επιρροή στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές, χρησιμοποιώντας και αμϕισβητούμενα  (όπως έχω πει) συνθήματα και κυρίως με τη μέριμνα «να μην χάσουμε την ψυχή μας», σύνθημα που οδήγησε σε αυτοαναϕορικές υποψηϕιότητες ερήμην της κοινωνίας και σε αντίθεση με την πάγια τακτική της συνόλης Αριστεράς.
Σ’ αυτά τα τρία ζητήματα θα κριθούμε όλοι μας, αϕού αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, αυτή είναι η βάση της νίκης μας και της επιτυχίας των βασικών μας στόχων.