Μελόνι: Ποιοι ζηλεύουν την Ιταλίδα; Τα... «ξαδέρφια» της στην Ελλάδα

Οι Ελληνες ακροδεξιοί, από τα απομεινάρια της ναζιστικής Χρυσής Αυγής έως τους πιο light υπερσυντηρητικούς, εθνικιστές ή «βέρους πατριώτες» όπως θέλουν να πλασάρονται, που νιώθουν ιδεολογικοί συνοδοιπόροι της Τζόρτζια Μελόνι, υποδέχτηκαν με παραληρηματικό ενθουσιασμό και αποθεωτικές δηλώσεις τη νίκη της θαυμάστριας του Μουσολίνι στις εκλογές της περασμένης Κυριακής στην Ιταλία.

Προσπάθησαν να πάρουν κάτι από τη (σκοτεινή) «λάμψη» της και να αποκτήσουν ευρύτερο ακροατήριο αξιοποιώντας την αύρα της νίκης, αλλά στην πραγματικότητα πάνε να σκάσουν - από τη ζήλεια, όχι από το μάτι! Την ώρα που το ίνδαλμά τους προετοιμάζεται μεθοδικά, κάνοντας μάλιστα κάποιες μάλλον αναγκαίες συστημικές προσαρμογές, ειδικά στο ευρωπαϊκό πεδίο, να αναλάβει την πρωθυπουργία της τρίτης σε μέγεθος οικονομίας της Ευρωζώνης, εκείνοι είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, παντελώς ανίκανοι στα μάτια του μέσου πολίτη να κάνουν ακόμη και τους οπαδούς τους να ονειρευτούν τα «ιταλικά μεγαλεία» της Ακροδεξιάς.

Ο ένας (Ηλίας Κασιδιάρης) είναι στη φυλακή και δικάζεται αυτές τις ημέρες σε δεύτερο βαθμό για την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή εμφανιζόμενος προκλητικός και δήθεν άνετος στο δικαστήριο, κρατώντας φέιγ βολάν του κόμματός του με τον γεμάτο από την ανοησία της κομπορρημοσύνης τίτλο «Ελληνες για την Πατρίδα» που κινείται δημοσκοπικά στο 2% και δύσκολα θα καταφέρει να βρεθεί στη Βουλή στις επόμενες εκλογές.

Και οι άλλοι, δηλαδή, τα δύο δίδυμα Κωνσταντίνος Μπογδάνος - Αφροδίτη Λατινοπούλου και Θάνος Τζήμερος - Φαήλος Κρανιδιώτης, που επίσης ζητωκραύγασαν για τη νίκη της Μελόνι σαν να βρίσκονταν στην Piazza Venezia (με το εμβληματικό της εποχής Μουσολίνι Palazzo Venezia) και ανεβοκατέβαιναν τη Via del Corso μέχρι την Piazza del Popolo σαν τουρίστες από τα Τζουμέρκα, καταβάλλουν αγωνιώδεις προσπάθειες να ξεπεράσουν το 1% στις δημοσκοπήσεις, ώστε να κερδίσουν μία αναφορά στις σχετικές κάρτες των δελτίων ειδήσεων - φευ!

Και όχι μόνο αυτό. Την ώρα που η Μελόνι έχει καταφέρει να ηγηθεί ενός ευρύτατου συνασπισμού ακροδεξιών και δεξιών δυνάμεων, ο Κρανιδιώτης έκανε ένα επικό τρολάρισμα στον Μπογδάνο, με αφορμή το όνομα του κόμματος που ίδρυσε προ ημερών ο ανεξάρτητος βουλευτής, δείχνοντας ότι ο πέραν της Ν.Δ. πολιτικός χώρος θα παραμείνει πιθανόν για πολύ ακόμα κατακερματισμένος.

Το κόμμα του Μπογδάνου φέρει την εμβριθή ονομασία (ούτε ο Μάρκος Σεφερλής δεν κάνει τόσο κόπο για να βρει τίτλους για τις παραστάσεις του) ΠΑΤΡΙ.Δ.Α. (Πατριωτική Δύναμη Αλλαγής), αλλά ο Κρανιδιώτης έριξε άλλη ιδέα. «Επειδή το ΠΑΤΡΙ.Δ.Α. είναι πιασμένο από το 2014 από τον Πανίκα Ψωμιάδη, προτείνω εναλλακτικά το Κ.Κ.Ε. (Απ.), τουτέστιν Κόμμα Κοντών Ελλάδος (Αποτριχωμένο)», έγραψε, κάνοντας το Twitter να πέσει από τον σχετικό χαμό στα σχόλια.

Με τέτοιους διαδικτυακούς καβγάδες και τέτοια «εκτίμηση» που έχει ο ένας για τον άλλον, όχι ρόλο στη διακυβέρνηση του τόπου δεν μπορούν να διεκδικήσουν οι φίλοι της Μελόνι στην Ελλάδα, αλλά ούτε... πεπόνια από μποστάνι θα καταφέρουν να μαζέψουν.

Η Λατινοπούλου και η... ελπίδα

Μόλις επιβεβαιώθηκε το βράδυ της Κυριακής η εκλογική νίκη που κατέκτησαν οι Αδελφοί της Ιταλίας, των οποίων ηγείται η άλλοτε φανατική της νεοφασιστικής νεολαίας, κάποιοι αναρωτήθηκαν ποια γυναίκα από τους σχηματισμούς της ελληνικής άκρας Δεξιάς θα μπορούσε να είναι η Ελληνίδα Μελόνι.

Στο ιδιότυπο αυτό παιχνίδι τύπου «cherchez la femme» κάποιοι σκέφτηκαν αμέσως την Αφροδίτη Λατινοπούλου, αλλά γρήγορα εγκατέλειψαν την ιδέα (ή την παραίσθηση) ότι θα μπορούσε η αντιπρόεδρος, πλέον, στο κόμμα του Μπογδάνου να είναι αυτό το... ταλέντο που ψάχνει ο χώρος της για να κάνει το εκλογικό μπαμ. Ούτε το πολιτικό της εκτόπισμα είναι επαρκές, ούτε η προσωπικότητά της διαθέτει χαρίσματα ικανά να την κάνουν κάτι περισσότερο από μια διασταύρωση σταρ και τρολ των social media.

Θα ήταν σαν να πίστευε κανείς ότι είναι δυνατόν να εμφανιστεί μια μελαχρινή και να θέλει να παίξει τον ρόλο της Μέριλιν Μονρόε - ακόμα και τη μελαψή Κουβανή ηθοποιό Ανα ντε Αρμας, ξανθιά την κάνανε για να πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Netflix για την κορυφαία γυναικεία σιλουέτα και πιο αισθησιακή φωνή του 20ού αιώνα!

Αλλά με όποιον τρόπο και πρόσωπα να εκφραστεί η σημερινή εξτρεμιστική, ναζιστική, νεοφασιστική, υπερσυντηρητική, εθνικιστική ή όπως αλλιώς θέλει να την προσδιορίσει κανείς ελληνική Ακροδεξιά, δεν δείχνει ικανή, έστω στις συγκεκριμένες συνθήκες, να γίνει επιδραστική στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας, όπως το κατάφερε η Μελόνι στη δική της.

Με μοναδική εξαίρεση ίσως, και αυτό υπό τρελές προϋποθέσεις, τον Κυριάκο Βελόπουλο, ο οποίος διεκδικεί όντως μια αισθητή ενίσχυση των ποσοστών του για να αποκτήσει ρόλο ρυθμιστή, χωρίς όμως να έχει αποφύγει τον κίνδυνο να φυλλορροήσει το κόμμα του στην πρώτη δύσκολη καμπή. Ωστόσο, ο Βελόπουλος είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση και πάντως δεν πανηγύρισε καν για τη νίκη της Μελόνι, με την οποία έχει χάσμα ως προς τη στάση απέναντι στη Ρωσία και τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Η δε φιλορωσική στάση της Ελληνικής Λύσης φαίνεται να προσδιορίζει και ένα συγκεκριμένο ταβάνι στη δυναμική της, παρότι η κοινή γνώμη στην Ελλάδα δεν είναι τόσο ενάντια στον Πούτιν όσο σε άλλες χώρες.

Αρκούν όμως μια «φωτογραφία» αυτής της περιόδου και η σημερινή κατανομή των πολιτικών δυνάμεων για να αποκλείσουν ένα φαινόμενο Μελόνι και στη χώρα μας; Ή έχουν δίκιο όσοι, έστω από διαφορετικές αφετηρίες ανάλυσης των πραγμάτων και των δυναμικών, εκτιμούν ότι τίποτα δεν αποκλείεται στο μέλλον; Είναι δυνατόν, για παράδειγμα, η ενεργειακή και οικονομική κρίση, η οποία δοκιμάζει και πάλι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, να γεννήσει πολιτικά τέρατα, όπως η κρίση χρέους το 2010 ανέδειξε τη Χρυσή Αυγή μέχρι και τρίτο κόμμα στις εκλογές του 2012;

Οι ίδιοι οι εκφραστές της Ακροδεξιάς δεν αποθαρρύνονται. Περιμένουν ότι τα οικονομικά προβλήματα, η ενεργειακή φτώχεια και φαινόμενα όπως η μετανάστευση, αλλά και η δοκιμαζόμενη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος θα τους δώσει κάποια στιγμή την ευκαιρία να κάνουν ένα άλμα. Το παράδοξο; Περιγράφουν μια τομή και ένα «λαμπρό» μέλλον, υποσχόμενοι επιστροφή σε παραδοσιακές ρίζες και ευαγγελιζόμενοι έναν συντηρητισμό που δεν εκφράζει τις σύγχρονες κοινωνίες.

Πολιτική φιλοδοξία

Οι δυνάμεις της ελληνικής Ακροδεξιάς βλέπουν ότι οι ιδεολογικοί συγγενείς τους κερδίζουν έδαφος σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, όχι μόνο στην Ιταλία. Οι ακροδεξιοί βρίσκονται ήδη στην κυβέρνηση σε Ουγγαρία και Πολωνία. Στη Σουηδία είναι δεύτερη δύναμη στο Κοινοβούλιο, στη Γαλλία η Μαρίν Λεπέν απειλεί όλο και με μεγαλύτερη μανία το Προεδρικό Μέγαρο και πάντως κυριαρχεί σε πολυπληθή κοινωνικά στρώματα και ολόκληρες περιοχές, ενώ στην Ισπανία μοιάζει να προετοιμάζεται για κυβερνητικός εταίρος σε επόμενη εκλογική στροφή.

Αν ορισμένα από αυτά τα παραδείγματα είναι ήδη καθιερωμένα ή απέχουν γεωγραφικά από την Ελλάδα, η Μελόνι της γειτονικής Ιταλίας εμπνέει τους Ελληνες ακροδεξιούς, όπως -από την άλλη πλευρά- το «Bella Ciao» τους απανταχού επαναστάτες, μα και φαν του «Casa de Papel». Και αυτό γιατί αντλούν αισιοδοξία από το γεγονός ότι το ιδεολογικό φορτίο με το οποίο νίκησε η Μελόνι είναι ουσιαστικά παραπλήσιο, αν όχι και ταυτόσημο με τα δικά τους προτάγματα και συνθήματα. Και αυτό είναι το στοιχείο που προκαλεί ενδιαφέρον για τα καθ’ ημάς.

«Η Ιταλία έδειξε τον δρόμο! Οι μεγάλες αξίες της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας κυριαρχούν ξανά στην Ευρώπη! Επόμενος σταθμός η Ελλάδα», έγραψε ο Κασιδιάρης που έστειλε και επιστολή, λέει, στον συνασπισμό Μελόνι - Σαλβίνι - Μπερλουσκόνι.

Για τον Μπογδάνο, η νίκη της Μελόνι μπορεί να αφυπνίσει την Ευρώπη ώστε να σταματήσουν «η ισλαμική εισβολή, ο εποικισμός και η αντικατάσταση του πληθυσμού» και πρόβαλε το σύνθημα «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια και Οικονομική Ελευθερία», δίνοντας το ιδεολογικό στίγμα που τον ταυτίζει με τη νικήτρια των ιταλικών εκλογών.
«Τα ευρωπαϊκά έθνη αφυπνίζονται ένα-ένα. Τα συντηρητικά και πατριωτικά κόμματα έρχονται στα πράγματα. Ολα δεξιά. Και στα δικά μας!» έσπευσε να δηλώσει ο ιδρυτής του νέου κόμματος ΠΑΤΡΙ.Δ.Α., στο οποίο τοποθέτησε τη Λατινοπούλου σε θέση αντιπροέδρου. Η οποία έχει ήδη εκφράσει «την ολόψυχη στήριξή μου στον δεξιό σχηματισμό με το φανταστικό πρόγραμμά του, ειδικά για τη λαθρομετανάστευση και ην εγκληματικότητα», ευχόμενη στη Μελόνι να γίνει πρωθυπουργός. Ενθουσιώδη ήταν και τα σχόλια από τους συμμάχους που συγκροτούν την Εθνική Δημιουργία.

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης έγραψε με το βερμπαλιστικό στυλ που τον διακρίνει: «“Με λένε Τζόρτζια, είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι χριστιανή”. Η νίκη της πατριωτικής δεξιάς συμμαχίας υπό την Μελόνι στην Ιταλία θα σημάνει τεράστιες αλλαγές και αποδυνάμωση της γερμανικής επικυριαρχίας και του ορθοπολιτικού ολοκληρωτισμού. Η κανονικότητα αντεπιτίθεται»!

Ο επικεφαλής του σχήματος που ευελπιστεί να εκφράσει τη «βέρα Δεξιά» Θάνος Τζήμερος έκανε μια θερμή ανάρτηση, πιθανόν απολαμβάνοντας ένα μπουκάλι Barolo ή ακόμα και κάποιο Chianti Classico, για χάρη του εκλογικού αποτελέσματος στη γειτονική χώρα: «Ευχόμαστε στην Ιταλία η Μελόνι να γίνει η πρώτη πρωθυπουργός μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας που θα αρχίσει το ξήλωμα του κακόγουστου, τοξικού ισλαμολάγνου βρυξελλιώτικου πουλόβερ. H δυσώδης βιοχλαπάτσα της Ε.Ε. θα ξαναγίνει Ευρώπη με τις αρχές και τις αξίες της. Viva la Meloni!». Καθόλου εκλεπτυσμένη γλώσσα και τίποτα που να παραπέμπει στο ιταλικό γούστο - είναι σαν να συνοδεύεις ένα Barolo Scarrone του 2011 ή το Nittardi Riserva με παστουρμά και αράπικα φιστίκια από εξωγηπεδικό πάγκο - αλλά ο ενθουσιασμός του δεν μπορούσε προφανώς να υποταχθεί στην εγκράτεια.

Ετσι κι αλλιώς, οι αναρτήσεις του έπεφταν βροχή. Αρχικά έγραψε στα ιταλικά, λες και έχει follower την ίδια τη 45χρονη νικήτρια των εκλογών: «Congratulazioni Meloni! L’Europa difenderà i suoi principi e valori»! Μετά την υπερασπίστηκε για τις παλαιότερες δηλώσεις της υπέρ του Μουσολίνι: «Ξέθαψαν τα φτυάρια της συστημικής ισλαμολαγνείας ατυχείς δηλώσεις της Μελόνι όταν ήταν 19 χρονών για να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους, αλλά το ότι η μισή κυβέρνηση και το 99,9% των δημοσιογράφων ήταν μέχρι 30 χρονών στην ΚΝΕ το θεωρούν φυσιολογικό».

Εξήγησε δε όσο μπορούσε αναλυτικά γιατί πανηγυρίζει: «Χαρήκαμε με τη νίκη της Μελόνι διότι οι πολίτες που έχουν καταλάβει πως, αν η Ε.Ε. δεν αντιδράσει στην ισλαμοεισβολή θα γίνει ισλαμικό χαλιφάτο, γίνονται όλο και περισσότεροι. Δεν ξέρουμε τι θα κάνει στα οικονομικά, ούτε είμαστε “αδελφό” κόμμα. Αυτονόητα πράγματα για νοήμονες». Και πρόσθεσε με το ίδιο στυλ: «Ετσι μπράβο! Να τελειώνει η κυριαρχία των σταλινοτραμπούκων και των φιλελέφτ συνοδοιπόρων τους που μετά την πτώση της ΕΣΣΔ μετακόμισαν στις Βρυξέλλες (και στην Ουάσιγκτον). Αντε και στα δικά μας!». Το ενδιαφέρον βέβαια είναι τι θα πει ο κ. Τζήμερος και άλλοι θιασώτες αυτής της λογικής και ρητορικής αν επιβεβαιωθούν όσοι προβλέπουν ότι η Μελόνι με τη μεσολάβηση του Μάριο Ντράγκι θα τα βρει με τις Βρυξέλλες!

Η εκτόξευση που γοητεύει

Η Μελόνι εκφράζει ένα κράμα ιδεολογικών και πολιτικών στοιχείων στα οποία οι εγχώριοι θαυμαστές της βρίσκουν σημεία αναφοράς - και έμπνευσης. Κατ’ αρχάς, το ιδεολογικό της οπλοστάσιο βρίθει από ακρότητες. Ξενοφοβία, κλειστά σύνορα, ρατσισμός, εμπόριο πίστης, συντηρητικός εθνικισμός τύπου Τραμπ, θεωρίες συνωμοσίας σε θέματα όπως πανδημία και εμβόλια, ευρωσκεπτικισμός και αντισυστημική ρητορική, ομοφοβία και αποθέωση των «παραδοσιακών αξιών», όπως η οικογένεια - παρότι η ίδια δεν είναι παντρεμένη και έχει παιδί εκτός γάμου, κάτι που για τη ρητορική της κανονικά σημαίνει ως και «έγκλημα καθοσιώσεως», ή έστω μνημείο υποκρισίας!


Η δε πολιτική ανέλιξή της γοητεύει τους παρίες της εγχώριας (ακρο)δεξιάς πολυκατοικίας. Ξεκίνησε από 3% στις πρώτες εκλογές όπου συμμετείχε το κόμμα της Αδελφοί της Ιταλίας το 2013 και σε εννέα χρόνια κατέκτησε τη νίκη με 26% και πάει για πρωθυπουργός. Αν αυτό δεν είναι έμπνευση για τους ηγετίσκους τύπου Μπογδάνου, Τζήμερου, Κρανιδιώτη, ακόμα και Βελόπουλου και Λατινοπούλου -ο Κασιδιάρης αποκλείεται- να κοιμούνται κάθε βράδυ αγκαλιά με ένα εικονογραφημένο της Σταχτοπούτας, τότε τι είναι;

Ωστόσο, πέρα από αυτά, η Μελόνι έχει δύο χαρακτηριστικά που δύσκολα μπορεί να υπάρξουν στην ελληνική Ακροδεξιά: πρώτον, πρόκειται για μια δυναμική προσωπικότητα, μια ανθεκτική και αποφασισμένη γυναίκα που διαθέτει το χάρισμα της επικοινωνίας και της επιρροής στα πλήθη, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή διαφωνία επί των λεγομένων της. Και επίσης, ξέρει να ελίσσεται και να προσαρμόζεται. Από τη νεοφασιστική νεολαία όπου μπήκε στα 15 της χρόνια, κατάφερε λίγο μετά τα 30 της να γίνει υπουργός στην κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Πήρε το ρίσκο να κάνει δικό της κόμμα προβάλλοντας το μότο του Κλιντ Ιστγουντ «αν θέλεις την εγγύηση, αγόρασε μια τοστιέρα».

Το δεύτερο στοιχείο που διαθέτει είναι η ικανότητα συνεργασιών. Στις πρόσφατες εκλογές ηγήθηκε ενός συνασπισμού κομμάτων που ξεκινούσε όντως από την Κεντροδεξιά, όπως αυτή πορεύεται με τον Μπερλουσκόνι, και έφτανε μέχρι τον ακροδεξιό Ματέο Σαλβίνι. Κατάφερε και μάδησε εκλογικά τους δύο συνεταίρους της, αλλά αυτά έχουν οι συμμαχίες...

Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να βρεθούν αυτά τα δύο στοιχεία και να καταφέρουν οι ακροδεξιές δυνάμεις να συνθέσουν μια απειλή για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.
Πρώτον, διότι χαρισματική προσωπικότητα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Είναι περίπου απίθανο με τη σημερινή ανθρωπογεωγραφία της Ακροδεξιάς να εμφανιστεί αυτό που λέγεται «μια σοβαρή περίπτωση ηγέτη» που να εκφράζει τον χώρο.

Ο Τζήμερος και ο Κρανιδιώτης είναι πολύ παλιές και δοκιμασμένες καραβάνες για να ενσαρκώσουν κάτι νέο και να συνεγείρουν κόσμο πέρα από τους φανατικούς φίλους τους. Αφετέρου ο Μπογδάνος, που είναι το «νέο αστέρι» του χώρου, δεν δείχνει ικανός να απευθυνθεί στο ευρύ ακροατήριο της Δεξιάς, έχοντας ήδη διολισθήσει σε μια εμφυλιοπολεμική ρητορική που θα τον έκανε βουλευτή τη δεκαετία του 1950, αλλά δύσκολα στη σημερινή εποχή. Δεν πρόλαβε επίσης να ωριμάσει πολιτικά στο mainstream σύστημα ως βουλευτής κυβερνητικού κόμματος, γεγονός που του στερεί το όποιο πολιτικό βάρος θα του προσέθετε μια τέτοια διαδρομή. Η περίπτωση Λατινοπούλου, πέρα απ’ όλα τα άλλα, είναι σαν τους ποδοσφαιριστές που μπαίνουν αλλαγή στο 85’ και φυσικά κανείς δεν περιμένει να αλλάξουν τον ρου ενός αγώνα, ούτε γίνεται να κριθούν για τα λίγα λεπτά συμμετοχής τους - είναι ακόμα στην αρχή, όπως και να ’χει.

Είναι γεγονός επίσης ότι κατά καιρούς αναζητήθηκαν ηγέτες για μια «πιο σοβαρή Ακροδεξιά». Ονόματα έπεσαν στη δημόσια συζήτηση, όπως αυτό του πρώην στρατιωτικού Φραγκούλη Φράγκου, αλλά καμία περίπτωση δεν ευδοκίμησε.

Δεύτερον, είναι σχεδόν απίθανο να προκύψει ένα συμμαχικό σχήμα με κάποιες από τις δυνάμεις της ελληνικής Ακροδεξιάς - ο Κασιδιάρης μάλλον αποκλείεται a priori. Αλλά με τέτοιο παρελθόν που πρόλαβαν και έχουν οι Τζήμερος, Κρανιδιώτης, Μπογδάνος, τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να υπάρχουν συνεργασία και κοινή εκλογική κάθοδος. Οι δύο πρώτοι, συνιδρυτές της Εθνικής Δημιουργίας, συγκρούστηκαν άγρια με τον ανεξάρτητο βουλευτή κατά τη διάρκεια της βραχύβιας συγκατοίκησής τους την περασμένη άνοιξη και οι προσωπικές αιχμές που αντάλλαξαν στη συνέχεια έκλεισαν την πόρτα οποιασδήποτε συνεννόησης.

Αλλο Ιταλία, άλλο Ελλάδα

Υπάρχουν επιπλέον η ιδιαιτερότητα της Ιταλίας και η διαφορά με την Ελλάδα. Στη γειτονική χώρα η Ακροδεξιά είναι εδώ και καιρό δυνατή, αυτόνομη και στην κυβέρνηση (Σαλβίνι, Μπερλουσκόνι). Υπάρχουν ισχυρές παρουσίες που κινήθηκαν αυτόνομα, με δικό τους κόμμα. Η άκρα Δεξιά βρήκε διόδους συνεργασίας και με συστημικές πολιτικές δυνάμεις κατά περιόδους.

Η άνοδος της Μελόνι οφείλεται και στο ότι ήταν η μόνη στην αντιπολίτευση επί συνασπισμού Ντράγκι. Η αποτυχία της οικονομικής πολιτικής του πρώην διοικητή της ΕΚΤ και η λαϊκίστικη ρητορική της Μελόνι συνέβαλαν στο αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής.

Στην Ελλάδα ισχύουν εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Στη χώρα μας δεν υπήρξε ποτέ ισχυρή ακροδεξιά αυτόνομη, πλην της Χρυσής Αυγής - πρόσκαιρα ευτυχώς! Τα κόμματα που κινήθηκαν σε αυτές τις παρυφές, ή διαλύθηκαν ησύχως ή ενσωματώθηκαν σε συστημικές παρατάξεις.

Σχήματα που ήταν ιδεολογικά φορτισμένα με ακροδεξιές αναφορές, αλλά όχι καθαρά στην Ακροδεξιά, βρήκαν μεν μοτίβα συνεργασίας σε κυβερνητικά σχήματα (αρχικά ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη και στη συνέχεια οι ΑΝ.ΕΛ. του Πάνου Καμμένου), αλλά δεν άντεξαν και διαχύθηκαν. Το μεν πρώτο τροφοδότησε τη Ν.Δ. με στελέχη που προσαρμόστηκαν, το δε δεύτερο λεηλατήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ενέταξε μετριοπαθείς περιπτώσεις, προερχόμενες μάλιστα παλαιότερα από τη Ν.Δ. (Ελενα Κουντουρά, Μαρίνα Χρυσοβελώνη κ.ά.).

Η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ιταλία, ολοκλήρωσε τη μνημονιακή περιπέτεια κερδίζοντας ξανά μια θέση στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η γειτονική χώρα όμως μοιάζει εδώ και καιρό ως το εξόχως προβληματικό μέλος της Ε.Ε. - με δεδομένο ασφαλώς τον κρίσιμο ρόλο της, καθώς πρόκειται για την τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ενωσης.
Οι Ιταλοί νιώθουν παραγκωνισμένοι από το διευθυντήριο των Βρυξελλών και τον άξονα Βερολίνου - Παρισίων και αυτό είναι κάτι που επηρεάζει την εκλογική συμπεριφορά μεγάλων στρωμάτων. Η προσπάθεια του Ντράγκι να ανατρέψει αυτή την ισορροπία και την εικόνα ήρθε πολύ αργά και αποδείχθηκε πολύ λίγη.

Κεντρική φωτογραφία: Piero CRUCIATTI / AFP / VISUALHELLAS.GR