Λευτέρης Πετρούνιας: Ο «Lord of the Rings» πάει για το 12ο μετάλλιο - Ραντεβού με το χρυσό στο Τόκιο

Φιλάει την ελληνική σημαία, φωνάζει «Ναι ρε φίλε, ναι ρε Ελλάδα!», ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, στέκεται προσοχή με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος και δακρύζει στην υπόκρουση του εθνικού ύμνου. Είναι η συνηθισμένη εικόνα του Λευτέρη Πετρούνια τα τελευταία χρόνια. Ενα στιγμιότυπο που όλοι οι Ελληνες ελπίζουν να επαναληφθεί τη Δευτέρα μετά τις 11 το πρωί στην Ariake Gymnastics Center του Τόκιο.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι ένας σπάνιος αθλητής της ενόργανης γυμναστικής που σπανίως διαψεύδει τις προσδοκίες που εναποτίθενται στις ικανότητές του. Μονίμως τις εκπληρώνει. Στα 31 του χρόνια αποτελεί έναν σύγχρονο θρύλο της ενόργανης γυμναστικής και ταυτόχρονα έναν μυθικό Μίδα του αγωνίσματος των κρίκων. Είναι ο Χρυσός Ολυμπιονίκης του 2016 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, 3 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής και 5 φορές πρωταθλητής Ευρώπης. Με 11 συνολικά χρυσά μετάλλια περασμένα στο στήθος, όλα κατακτημένα με την αξία του, δικαίως τα διεθνή ΜΜΕ τον αποκαλούν «άρχοντα των δαχτυλιδιών». Φέτος κιόλας, τον Απρίλιο, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Βασιλεία της Ελβετίας. Ταυτόχρονα έγινε ο αθλητής με τα περισσότερα χρυσά στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, διαψεύδοντας κάθε αρνητική πρόβλεψη που οφειλόταν στη δύσκολη χειρουργική επέμβαση στην οποία είχε υποβληθεί στον ώμο. Εναν μήνα αργότερα, στα τέλη Ιουνίου του 2021, στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξαγόταν στην Ντόχα του Κατάρ, εκτελώντας άψογα το πρόγραμμά του, κατέκτησε την πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο στον τελικό των κρίκων. Ο δρόμος για τους Ολυμπιακούς Αγωνες του Τόκιο είχε διάπλατα ανοίξει.

Μπήκε πρώτος και περήφανος ως σημαιοφόρος, μαζί με την Αννα Κορακάκη, της ελληνικής ομάδας στην παρέλαση των αθλητών από 206 χώρες στο άδειο από θεατές Ολυμπιακό Στάδιο της ιαπωνικής πρωτεύουσας. Η υγειονομική μάσκα προστασίας που φορούσε έκρυβε το αισιόδοξο χαμόγελό του, που ίσως στα τηλεοπτικά πλάνα της τελετής έναρξης θα μπορούσε να σκορπίσει λίγη από την κατήφεια του Τόκιο που δοκιμάζεται από την πανδημία και πλήττεται από υψηλές θερμοκρασίες. Πιθανόν το ίδιο λαμπερό χαμόγελό του να αντικρίσει πάλι στις τηλεοπτικές οθόνες σύσσωμο το παγκόσμιο φίλαθλο κοινό στον αυριανό τελικό των κρίκων. Δύσκολη, αναμφίβολα αποστολή. Ωστόσο ο έμπειρος Πετρούνιας ποτέ δεν έμαθε στα εύκολα. Στις αντιξοότητες είναι πάντα ικανός για το καλύτερο, όπως ήδη απέδειξε και στον πρόσφατο προκριματικό, προβάροντας ένα ακόμη back to back χρυσό μετάλλιο.

Το συρτάκι του «Ζορμπά»

Δεν υπερασπίζεται αυτή τη φορά απλώς τον τίτλο του Ολυμπιονίκη του Ρίο ντε Τζανέιρο, τότε που οι διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων έβαλαν για χάρη του στα μεγάφωνα ρυθμικές πενιές από το συρτάκι του «Ζορμπά» και οι θεατές χτυπούσαν παλαμάκια, μεταφέροντας σε όλους τους Ελληνες ρίγη περηφάνιας, ενθουσιασμού και συγκίνησης. Προφανώς τα δίνει όλα για να τιμήσει το εθνόσημο, αλλά κυρίως παρακινείται από τη θέληση του μαχητή. Γνωρίζει πως πίσω από κάθε χαμόγελο επιβράβευσης και κάθε μετάλλιό του έχει καταθέσει σκληρή δουλειά, αμέτρητο χρόνο, κόπο, ιδρώτα, αδρεναλίνη, εξαντλητική καταπόνηση. Θυσίες, χρόνια τώρα.

Από τότε που μόλις 5 ετών μπήκε στο γυμναστήριο και παρασύρθηκε αυτομάτως σε δράση διοχετεύοντας όλη την έκδηλη νηπιακή του ενέργεια, καθώς το τραμπολίνο, το δίζυγο, οι βατήρες και τα στρώματα στα παιδικά του μάτια φάνταζαν σαν εξοπλισμός μιας τεράστιας παιδικής χαράς. Προηγουμένως είχε περάσει από το κολυμβητήριο του Πανιωνίου, αλλά από τις βουτιές και το κολύμπι στην πισίνα προτιμούσε πάντα να κάνει ζωηρά άλματα, να σκαρφαλώνει σε δέντρα, να κρεμιέται και να αιωρείται παρακινδυνευμένα στα κλαδιά τους. Την υπερδιέγερση και συνάμα την τόλμη του διέγνωσε πρώτη η δασκάλα του στο Νηπιαγωγείο του στο Φάληρο. Περισσότερο τρομοκρατημένη παρά εκνευρισμένη, κάλεσε τη μητέρα του για να την πληροφορήσει για τα κατορθώματά του, λες κι εκείνη δεν ήξερε την παράτολμη υπερένταση του μικρότερου γιου της που κρεμόταν κάθε τόσο στα περβάζια και τα κάγκελα του σπιτιού τους. Να σαλτάρει από αυτά, να της κόβει την ανάσα, αλλά να προσγειώνεται αρτιμελής. Είχε ολοφάνερο χάρισμα.

Λίγο πριν πάει καν στο Δημοτικό έγκυροι γυμναστές και πεπειραμένοι αθλίατροι διαπίστωσαν τα εκπληκτικά προσόντα του σωματότυπού του. Ελαστικότητα, ευελιξία, αλτικότητα, ελαφριά πόδια, γερή μυική διάπλαση με δυνατό κορμό που με το κατάλληλο επιστημονικό πλάσιμο θα τον έκαναν ιδανικό για αθλητή της ενόργανης.

Στα 6 του χρόνια είδε στην τηλεόραση τον Ιωάννη Μελισσανίδη να κάνει την έκπληξη και να κερδίζει το πρώτο χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα στις ασκήσεις εδάφους στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα. Ηταν ένα έναυσμα να ξεκινήσει τη δική του οργανωμένη προσπάθεια στη γυμναστική και να μην αρκείται σε άλματα από πεζούλια και δοκάρια.

Στα 10 του θαύμασε τον Δημοσθένη Ταμπάκο να κατακτά το αργυρό μετάλλιο στους κρίκους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Η γυμναστική που δόξαζε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και οι κρίκοι έγιναν αυτομάτως το άθλημα που τον περίμενε.

Στη Δ’ Δημοτικού, συμμετέχοντας στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής, κατέκτησε πέντε μετάλλια. Ευαίσθητος και αλληλέγγυος χάρισε το ένα από αυτά σε έναν συναθλητή του που στενοχωριόταν επειδή δεν είχε κερδίσει τίποτα.

Το 2001 μπήκε στο κλιμάκιο της Εθνικής και μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στο σχολείο και το γυμναστήριο. Του απέμενε ελάχιστος ελεύθερος για διασκέδαση και παιχνίδι ως 11χρονο παιδί που ήταν τότε. Οι εγκαταστάσεις των προπονητηρίων ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο και πήγαινε σε αθλητικό σχολείο στο Μαρούσι. Για να φτάσει από τη Νέα Σμύρνη, όπου μεγάλωνε, έως το Μαρούσι έκανε καθημερινά ολόκληρο ταξίδι. Οι γονείς του, Παναγιώτης και Σοφία, εκτελωνιστές στο επάγγελμα, παρότι δούλευαν πολλές ώρες, πάντα έβρισκαν χρόνο να τον μεταφέρουν και να είναι παρόντες στους αγώνες του. Γι' αυτό και συγκλονίστηκε όταν τον Σεπτέμβριο του 2015 ο πατέρας του έφυγε ξαφνικά από τη ζωή από πνευμονικό οίδημα. Συντετριμμένος από την απώλειά του σκέφτηκε να μη συμμετάσχει τον επόμενο μήνα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Γλασκόβη.

Ανασυγκροτήθηκε από τον θρήνο και την οδύνη του πένθους και τελικά πήγε με βαριά καρδιά στη Σκωτία. Κατέκτησε το χρυσό και φορτισμένος συναισθηματικά τη στιγμή της απονομής του μεταλλίου, το αφιέρωσε συγκινημένος στον πατέρα του. Στο μυαλό του στριφογύριζαν οι άλλοτε ανέμελες στιγμές, όταν όλη η οικογένειά του παραθέριζε στην ιδιαίτερη πατρίδα του μεγαλωμένου στο Πειραιά και αγαπητού στο λιμάνι, πατέρα του. Εκεί, στην Κοίτα της Μέσα Μάνης, λίγο έξω από τον Γερολιμένα, μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του και την αδελφή του έζησαν αξέχαστα παιδικά καλοκαίρια.

Οι αντοχές του κλονίστηκαν

Σταδιακά, όμως, με το που μπήκε στο Γυμνάσιο περιορίστηκαν και οι διακοπές εξαιτίας των διαρκών αγωνιστικών του υποχρεώσεων. Χειμώνα καλοκαίρι στα γυμναστήρια και από πολύ νωρίς για ύπνο. Μπούχτισε. Εμπαινε στην εφηβεία, ένιωθε τους πόνους της σωματικής ανάπτυξης, δυσκολευόταν να προπονηθεί, έχανε βαθμιαία την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Ταυτόχρονα τα θέλγητρα της ανέμελης ζωής χωρίς υποχρεώσεις τον καλούσαν δελεαστικά. Είδε το παιδικό του αθλητικό ίνδαλμα, τον Δημοσθένη Ταμπάκο, να κατακτά το χρυσό στους κρίκους στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και ενθουσιάστηκε. Ταυτόχρονα αναρωτήθηκε αν οι βαριές πολύωρες προπονήσεις, οι ειδικές διατροφές, οι τραυματισμοί, τα πρησμένα δάχτυλα, οι στερήσεις για το χτίσιμο ενός σώματος απόλυτα υπάκουου στο μυαλό, άξιζαν τον κόπο. Οι αντοχές του κλονίστηκαν. Δεν ήταν δα και μοναχός κλεισμένος σε μοναστήρι.

Παρότι μικρός το δέμας, μόλις 1,64 μ., αλλά με αρμονικές διαστάσεις και γυμνασμένο κορμί, έξυπνος και κοινωνικός, ήταν από τους πιο δημοφιλείς μεταξύ των συνομηλίκων του στο σχολείο. Πράγμα που τον ανέδειξε σε πρόεδρο του 15μελούς σε Λύκειο της Νέας Σμύρνης. Πρωτοστάτησε σε μαθητικές κινητοποιήσεις, οργάνωσε καταλήψεις και μαζί με τους συμμαθητές του πλακώνονταν κάθε μέρα στις σφαλιάρες με τους συνομηλίκους τους από τον Νέο Κόσμο που τολμούσαν να διεισδύσουν στο «οχυρό» τους, την πλατεία της Νέας Σμύρνης.

Στα 14 του ανακάλυψε και την άλλη μεγάλη του αθλητική αγάπη. Μυήθηκε στην τέχνη του παρκούρ και τότε τα βρόντηξε. Αποχαιρέτησε το γυμναστήριο και αποφάσισε να δει πώς είναι η ζωή έξω από αυτό. Καβάλησε μηχανές, φούμαρε τσιγάρα, έφαγε «βρώμικα», ξενύχτισε, γλέντησε, φλέρταρε, πήγε διακοπές, εκτονώθηκε καταλύοντας όλες τις μέχρι τότε απαγορεύσεις.

Επί τρία σχεδόν χρόνια δεν πέρασε ούτε έξω από την πόρτα του γυμναστηρίου, που του είχε γίνει επί δέκα χρόνια δεύτερη φύση. Μέσα του, όμως, ό,τι πλέον του φάνταζε βαρετό ερέθιζε με ενοχλητικά νοητικά κεντρίσματα το εγώ του. Αφού κατέληξε βασανιστικά ότι η αποσυμπιεστική «κανονικότητά» του δεν πρόσφερε στον εαυτό του κάποια υπέρβαση και αναγνώρισε ότι μόνο η γυμναστική κάλυπτε πλήρως το είναι του, μάζεψε όλο του το κουράγιο και ξαναχτύπησε με κατεβασμένα τα φτερά την πόρτα που έκλεισε βαριά πίσω του.

Δεν ήταν και η ευκολότερη επιστροφή. Αμφισβητήθηκε, αλλά πάλεψε σκληρά, επίμονα και με αφοσίωση να ξανακερδίσει τον χαμένο χρόνο. Το απέδειξε έμπρακτα.

Οταν το 2007 η τάξη του πήγε σχολική εκδρομή στη Βαρκελώνη, ο πρόεδρός της ταξίδεψε για τη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της ενόργανης στη Λoζάνη. Αντίο ξενοιασιά. Καλημέρα υποχρεώσεις. Την ώρα που η παρέα των συμμαθητών του βολτάριζε στη Rabla και πάρταρε στην Μπαρτσελονέτα, αυτός περνούσε πειθαρχημένος στον τελικό των κρίκων. Κατατάχθηκε έβδομος. Δεν απογοητεύτηκε στη νέα του εκκίνηση. Δεν τον είχαν πάρει δα στα 17 του τα χρόνια. Αντίθετα, παρακινήθηκε για μεγαλύτερες διακρίσεις αντλώντας δύναμη από την κληρονομημένη μανιάτικη αποκοτιά του συνδυασμένη με το πειραιώτικο πείσμα του.

Το 2009, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, κατατάχθηκε 3ος, αποκλείοντας από το βάθρο και από το επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το πρότυπό του, τον Ταμπάκο. Εναν χρόνο αργότερα το αθλητικό μονοπάτι που διάβαινε διασταυρώθηκε με εκείνο του προπονητή Δημήτρη Ράφτη. Εμπιστεύτηκαν ο ένας τον άλλον και μαζί πορεύτηκαν στη συνέχεια σε όλες τις κορυφαίες επιτυχίες του αθλητή. Τις υπενθυμίζουν αποτυπωμένες εμφατικά τα τατουάζ του: στην πλάτη του, όπου ανάμεσα σε δάφνες ξεπροβάλλουν οι συμπλεκόμενοι ολυμπιακοί κύκλοι κάτω από τους οποίους σταυρωτά αναγράφεται «Still Rings». Στο δεξί του μπράτσο, στο οποίο έχει χτυπήσει δύο φτερά αγγέλου και από κάτω τα αστέρια που συμβολίζουν όλα τα χρυσά μετάλλια που έχει πάρει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Ο «δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή»

Οχι, δεν πρόκειται για μια αλαζονική έκθεση επιτευγμάτων. Η πορεία, άλλωστε, που είχε χαράξει ο ίδιος αντανακλούσε τον «δρόμο του ειρηνικού πολεμιστή» από το αγαπημένο του βιβλίο που έγραψε ο Νταν Μίλμαν, παλιός πρωταθλητής στην ενόργανη των ΗΠΑ και μετέπειτα πανεπιστημιακός καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Στη πραγματικότητα για τον Πετρούνια δεν ήταν ένα απλό πόνημα με συνταγές αυτοβελτίωσης, τονωτικών παραινέσων και διανοητικού κοουτσαρίσματος. Στις σελίδες του συνάντησε τον δικό του συμβολικό χαρακτήρα ως «πολεμιστή». Ανθρώπινου, προσγειωμένου, με χιούμορ, ευγένεια, αξιοπρέπεια, που δίνει ειρηνικά τις μάχες του στον αθλητισμό και τη ζωή. Οπως, άλλωστε, λένε γι’ʼαυτόν μέλη της εκτελωνιστικής κοινότητας του Πειραιά καθώς και γείτονές του από τη Νέα Σμύρνη, ο Λευτέρης είναι ανέκαθεν άνθρωπος που δένεται με αφοσιωμένους, ισχυρούς, οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς.

Στο Ρίο η μητέρα του ήταν παρούσα για να συνεισφέρει στην ήρεμη ψυχολογία του, καθώς πιεστικά φορτωνόταν τον τίτλο του φαβορί. Μαζί του ήταν και η αγαπημένη του Βασιλική Μιλλούση, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια της γυμναστικής που σε εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες αγωνίστηκε στη δοκό ισορροπίας. Η επί χρόνια συναθλήτριά του, με την οποία βρίσκονταν φιλικά συνεχώς μέσα στα ίδια γυμναστήρια, συναντιούνταν σε αθλητικά γκαλά, grand prix, ημερίδες και μοιράζονταν κοινό πρόγραμμα στην καθημερινότητά τους, ερωτεύτηκαν και έγιναν ένα αρμονικό ζευγάρι, με τόσα πολλά να τους ενώνουν. Κοινοποίησαν στα social media τη σχέση τους χωρίς να τη διατυμπανίζουν και συγκατοίκησαν πολύ καιρό προτού η Βασιλική γίνει γνωστή στο ευρύτερο κοινό μέσα από τη συμμετοχή της στο ριάλιτι επιβίωσης του ΑΝΤ1 «Nomads».

Οι δυο τους παντρεύτηκαν το 2019 και έφεραν στον κόσμο τις δύο χαριτωμένες κόρες τους, τη Σοφία και την Ελένη, ηλικίας 18 και 8 μηνών αντίστοιχα. Οι γυναίκες της ζωής του, δύναμη και στήριξή του, θα προσηλωθούν μαζί με όλους τους Ελληνες στις τηλεοπτικές οθόνες για να παρακολουθήσουν από τη Xώρα του Aνατέλλοντος Hλίου να εκτελεί με σιγουριά τη ρουτίνα του στους κρίκους. Οπως και να ’χει, ό,τι και αν συμβεί, αξίζει ένα θερμό χειροκρότημα και μια πολύ πιο ζεστή αγκαλιά από όλους γιατί ώθησε την ελληνική ενόργανη γυμναστική πολύ ψηλά. Και ο Πετρούνιας γνωρίζει πολύ καλά ότι η επιτυχία είναι πάντα ένα ταξίδι, όχι ο προορισμός.