Ιερά και Όσια

Μέσα στον καταιγισμό των εξελίξεων και των ειδήσεων που έχουν ακολουθήσει την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, προστίθεται και η απόφαση για τον τερματισμό της μακροβιότερης εκπομπής του ελληνικού ραδιοφώνου. Αυτής του Γιάννη Πετρίδη. Μετά από 35 χρόνια στον «αέρα», η «θρυλική» εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη "Από τις 4 στις 5", θα πάψει να εκπέμπει. Οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για την απόφαση της ΕΡΤ να προχωρήσει σε περικοπές δαπανών και να (επανα) προσλάβει παραγωγούς μέσω ΑΣΕΠ. Η αντίδραση όλων όσων μεγάλωσαν με τη φωνή του Πετρίδη, ήταν άμεση και δυναμική. Προσωπικά δεν μεγάλωσα με τη φωνή του. Τον Πετρίδη τον έχω ακουστά και μόνο. Ως άσχετος – προφανώς - με την εκπομπή του, δεν έχω κάτι σπουδαίο να θρηνήσω. Πραγματικά δεν θα μου λείψει κάτι το οποίο δεν γνώριζα. Από την άλλη πλευρά  η αγιοποίηση ενός ανθρώπου μου προκαλούσε πάντοτε αλλεργία, χειρότερη και από αυτήν που μου προκαλεί η λακτόζη. Δεν αντέχω να ακούω για κάποιον αυτές τις πομφόλυγες της «μοναδικότητας» της «ανεπανάληπτης αξίας» και της «μεγάλης απώλειας για την Τέχνη». Μου θυμίζει τον επικήδειο του «Μιχαλάκη» που εκφώνησε ο Καλλιβωκάς στην ταινία «Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» του Τζαβέλλα. Λόγια που προκαλούν γέλιο και που ως τέτοια πρέπει και μόνο να τα ακούμε.  

Χωρίς λοιπόν να με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το μέλλον της εκπομπής του Πετρίδη, βρίσκω το όλο γεγονός ως ένα μοναδικό παράδειγμα της ουσιαστικής πλέον χρεοκοπίας αυτής της χώρας. Ή μάλλον της κοινωνίας. Διότι χειρότερο από την χρεοκοπία της χώρας, είναι η χρεοκοπία της κοινωνίας. Κάτι που προηγείται μάλλον της πρώτης και που λειτουργεί ως φυσικό της επακόλουθο. Ακούγοντας δεξιά και αριστερά, -ακόμα και ακροδεξιά και ακροαριστερά – ανθρώπους να συμφωνούν πως οι σπατάλες της ΕΡΤ και του κράτους πρέπει να πάψουν και πως δεν είναι δυνατόν να ξοδεύουμε λεφτά για «κουλτουριάρικες» εκπομπές που τις ακούει μόνο η μάνα του παραγωγού – με ενισχυμένο ποσοστό αμφισβήτησης ακόμα και ως προς αυτό – αντιλαμβάνομαι πως η χρεοκοπία μας ένωσε επιτέλους ως Έλληνες. Το κλισέ που μας θέλει να μονοιάζουμε εν όψει ενός κοινού εχθρού, δυστυχώς επιβεβαιώνεται. Και δυστυχώς, διότι το μόνοιασμα αυτό είναι πάντα στείρο. Ανούσιο και θλιβερό.

Με το μολύβι στο χέρι και τη λαδόκολλα στο γόνατο κόβουμε από παντού έξοδα και είμαστε και σίγουροι πως η μιζέρια αυτή είναι δικαιολογημένη. Η λαδόκολλα στο πόδι, με τα «εξόδου του μηνού του τρέχοντος». Δικαιολογούμε μάλιστα το όλο αυτό κουρελόχαρτο, ως ένδειξη αξιοκρατίας. Αν κάτι δεν βγάζει λεφτά τι το έχουμε, θα αναρωτηθεί κάποιος –από αυτούς κυρίως τους (νέο) κλασικούς της μπακαλοοικονομίας – και ενδεχομένως πλέον να έχει δίκιο. Φτάσαμε στο σημείο που οφείλουμε να λειτουργούμε με τέτοιον τρόπο, ώστε να  δώσουμε μια «καλή συμβουλή» στις επόμενες γενιές. Μόνο που όπως είχε γράψει ο Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό, «καλή συμβουλή, είναι κάτι που δίνει κάποιος, όταν είναι πλέον πολύ γέρος για να αποτελέσει κακό παράδειγμα». Και σε περιόδους πλήρους χρεοκοπίας, ίσως τα «κακά παραδείγματα» να είναι πολύ πιο απαραίτητα από το λήθαργο του καθωσπρεπισμού και της μπακαλοοικονομίας.