Umber Alert

Αγνοείται. Κόρη ξανθή και γαλανή. Τελευταία φορά εθεάθη καβάλα σε έναν ταύρο. Και τα κακεντρεχή σχόλια να λείπουν. Μαρτυρίες για αυτήν από Μεσόγειο, ως Ατλαντικό και Βόρεια θάλασσα. Όποιος την δει να ειδοποιήσει. Ακούει στο όνομα Ευρώπη.

"Ευρώπη" Το ασύλληπτο πείραμα του 20ου αιώνια. Πείραμα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό βρίσκεται στο δυσκολότερο σημείο του ίσως μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο ,αν λάβουμε στα σοβαρά τις δηλώσεις των αρμοδίων. Του Ζαν – Κλώντ Τρισέ, της Καγκελαρίου Μέρκελ και του Προέδρου Νικολά Σαρκοζύ.

Τι συνέβη; Σύραμε πρώτοι, σαν Έλληνες, τον πανευρωπαϊκό χορό του Ζαλόγγου, ή μήπως κυλήσαμε το πρώτο πετραδάκι της κατολίσθησης; Όπως και να χει, η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση. Όχι απλά οικονομική. Ούτως ή άλλως η οικονομία, ήταν μια απειροελάχιστη έκφανση του πολυσύνθετου χαρακτήρα μιας κοινωνίας, προτού τα θέσφατα οικονομολόγων, καφετζούδων και λοιπών μεταφυσικών περάσουν σαν κοινή λογική.

Η Ευρώπη. Μια διαμαντόπετρα στο παγκόσμιο περιδέραιο. Μια ουτοπία στην πράξη. Οικονομική ανάπτυξη. Διαρκής ειρήνη. Σύνορα πεσμένα. Κοινό νόμισμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ερώτηση ενός οδηγού, γερμανόφωνου, κάπου στο βελγικό Λουξεμβούργο. «Συγγνώμη, για Γαλλία καλά πάω, ή πρέπει να πάρω τον δρόμο για Βέλγιο πρώτα;» «Τον αυτοκινητόδρομο για Γερμανία και δεξιά» του απάντησα με ένα χαμόγελο που είχε ρίξει αμέτρητα σύνορα. Όταν μεγαλώνεις με μια ιδέα, είναι δύσκολο να την δεις να καταρρέει. Και να μένεις απαθής. Καταλαβαίνω τη δυσκολία να πειστεί ένας Γιαννιώτης πως μοιράζεται μια μοναδική Ένωση με έναν Βαλλόνο. Και οι δύο θα πουν, προφανώς, «τι λε ρε φίλε;»  Κι όμως…θα σας πω για ένα κράτος…Αληθινό. Ναι, υπάρχει. Η κεφαλή του, φέρει τον τίτλο «Η Αυτού Βασιλική Εξοχότης, Ελέω Θεού, ο Μέγας Δούκας του Λουξεμβούργου, Δούκας της Νασό, Κόμης της Ρηνανίας, Κόμης της Σαίν»…. και δεν θα φτάνανε τρεις σελίδες για τον τίτλο του

«Πως ξέρεις ότι κατάγεσαι από το Λουξεμβούργο», τιτλοφορείται ένα τοπικό ανέκδοτο του Μεγάλου Δουκάτου. Πρώτον, ο πρωθυπουργός σου μιλάει άλλη μητρική γλώσσα από εσένα. Δεύτερον, τελειώνεις το σχολείο μιλώντας τουλάχιστον 4 γλώσσες, αλλά δεν μπορείς να γράψεις στα Λουξεμβουργιανά καθώς στο σχολείο αναγκαζόσουν να μεταφράζεις τις εργασίες σου σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες γιατί οι καθηγητές ήταν ή γερμανόφωνοι, ή γαλλόφωνοι, ή μιλούσαν μόνον τα Λουξεμπουργκουά. Τρίτον, ξέρεις τουλάχιστον πέντε ανέκδοτα για τους «χαζούς» Βέλγους. Τέταρτον, δεν γουστάρεις τους Γερμανούς και πολύ, αλλά παρακολουθείς περισσότερη γερμανική τηλεόραση από ότι λουξεμβουργιανή. Πέμπτον, ξέρεις πως απέχεις με το αυτοκίνητο μάξιμουμ μισή ώρα τόσο από το Βέλγιο και τη Γαλλία, όσο και από τη Γερμανία. Και τελευταίο, λατρεύεις τον πρωθυπουργό σου ακόμα και ας μην τον ψήφισες.
(Για να μην πω και το πιο αληθινό όλων, πως χρησιμοποιείς δηλαδή τη φράση «Ναι, είναι μια πραγματική χώρα» τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα)

Τι συμβαίνει και η Ευρώπη παλεύει με μικρότητες απίστευτα ξεπερασμένες, όταν στην καρδιά της και όχι στις εσχατιές της Μεσογείου, τα περισσότερα κράτη – με εξαίρεση τους «χαζούς τους Βέλγους»(sic) - έχουνε λύσει κάθε μα κάθε πρόβλημα; Ευελπιστώ πως ισχύει το γνωστό ρητό. «Οι άνθρωποι, επιδιώκουν το καλύτερο. Αλλά από φόβο μην βρεθούν στο χειρότερο, παραμένουν στο μέτριο.» Είναι επώδυνο να βλέπεις την ιδέα μιας πραγματικής Ένωσης να αποκρυσταλλώνεται σε μια τέτοια βαθιά κρίση. Μια κρίση που εύχομαι όμως να είναι εφαλτήριο. Άλλωστε η Ευρώπη πάντοτε έτσι προσχωρούσε. Με κρίσεις.