Πέθανε σήμερα. Ίσως χθες. Δεν είμαι σίγουρος…..(*)

Ένα παιδί σκοτώνεται από έκρηξη βόμβας στο κέντρο της Αθήνας. Ένα άλλο μικρότερο κινδυνεύει να μην ξαναδεί τον κόσμο ποτέ. Κάθε περαιτέρω ανάλυση θα έπρεπε να είναι μάταιη. Αλλά δυστυχώς δεν είναι. Διότι το ζήτημα έλαβε εξοργιστικές διαστάσεις. Είναι πέρα από την ικανότητα αντίληψης που διαθέτω, ίσως γιατί η ικανότητα αυτή να είναι περιορισμένη τελικά, να κατανοήσω για ποιόν λόγο το ζήτημα λαμβάνει πολιτική χροιά. «Ακροδεξιοί υπερπατριώτες»; «Εθνομηδενιστές αντάρτες πόλεων»; Τι σημασία έχει ποιος φέρει την ευθύνη; Τι μας νοιάζει η ιδεολογική κατεύθυνση του δολοφόνου; Τι μας νοιάζει η εθνοτική προέλευση του νεκρού; Στην προκειμένη έχουμε ένα παιδί νεκρό. Νεκρό σε μια κατάσταση που δεν αναγνωρίζεται ούτε χρώμα δέρματος, ούτε θρησκεία, ούτε καν η μορφή του. Νεκρό στο κέντρο της πόλης.

Το τραγικό γεγονός έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Συνηθισμένοι προφανώς να κρατάμε ένα τσουβάλι και να βάζουμε μέσα νεκρούς. Λες και αν τοποθετηθεί δεξιά ή αριστερά θα ξεχειλώσει το τσουβάλι.
Λίγο πριν τις 11 το βράδυ της Κυριακής εξεράγη η βόμβα…Την ίδια ώρα ήμουν καθισμένος με μια φίλη που ήρθε πρόσφατα από τη Γαλλία στον Άρειο Πάγο, κάτω από την Ακρόπολη, προσπαθώντας –όχι και τόσο έντονα- να την συνεφέρω καθώς έχει ενθουσιαστεί με την θέα της Αθήνας. «Είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου» φώναζε στα γαλλικά και μια παρέα με κιθάρες την κοιτούσε και γελούσε...  «Αθήνα» συνέχιζε κατακόκκινη από ενθουσιασμό «Απίστευτη πόλη. Κοίτα!» και έβλεπα την πόλη μου με καινούργια μάτια. Με τα μάτια της... Λίγη ώρα μετά μαθαίναμε τι συνέβη.. «Γιατί; Ποιος;» με ρώτησε….και ακόμα δεν ξέρω τι να της πω

(*) Από τις πρώτες προτάσεις του βιβλίου «Ο Ξένος» του Αλμπέρ Καμύ